สวัสดีค่ะ ตอนนี้ดิฉันอายุ 20 ปี เรียนอยู่มหาวิทยาลัยกำลังจะขึ้นชั้นปีที่สี่ ตั้งแต่เกิดมาจนปัจจุบัน ยังไม่สามารถหาใครที่เรียกว่าเป็นเพื่อนสนิทหรือเพื่อนแท้ได้เลย

เราเป็นคนกรุงเทพฯค่ะ แต่มาสอบติดมหาวิทยาลัยแถวๆปริมณฑล และมาคนเดียวด้วย หมายความว่าเพื่อนที่โรงเรียนเก่าเราไม่มีใครมาเรียนที่คณะเดียวกับเราเลย แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะเราก็กะว่ายังไงเดี๋ยวก็มีเพื่อนอยู่แล้ว แต่เพื่อนๆที่ผ่านมามักจะเป็นเพื่อนร่วมห้องเรียนซะมากกว่า พอเรียนจบของแต่ละวันก็แยกย้ายกันกลับหอ เวลานอกจากนั้นหรือวันเสาร์อาทิตย์ ถ้าไม่มีงานอะไรก็ไม่ได้ติดต่ออะไรกันเลย
บางทีเราคิดว่าเค้าเป็นเพื่อนสนิทเรา แต่เค้ากลับไม่ได้คิดแบบเดียวกับเรา เพราะฝ่ายเค้าเองก็มีเพื่อนสนิทของเค้าอยู่แล้ว

ความรู้สึกที่ว่าตัวเองไม่มีเพื่อนนี้พึ่งจะมาเป็นตอนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยค่ะ ตอนม.ปลายเราก็มีกลุ่มเพื่อนค่ะ มีกันหกคน แต่ตอนนี้เพื่อนๆเค้าก็ไปเจอเพื่อนใหม่ที่ดูเหมือนว่าจะเข้ากันได้ดีกว่าเรากัันหมดแล้ว ก็เหลือเรานี่แหละค่ะ เวลาทำอะไรก็ทำคนเดียวตลอด แต่อันนี้ไม่ใช่ปัญหา เราสามารถไปเดินเที่ยวห้างหรือกินข้าวคนเดียวได้ แต่ปัญหาก็คือ เวลาเราต้องการปรึกษาในเรื่องที่ค่อนข้างส่วนตัวหรือเรื่องที่เครียดๆ เราก็ไม่รู้จะหันไปหาใคร หรือเวลาที่เรามีเรื่องดีๆมีความสุขจะแชร์ ก็ไม่รู้จะบอกใครดี ก็มีแต่ตัวเองนี่แหละค่ะที่เป็นฮีโร่ของตัวเอง
หลายๆครั้งรู้สึกโดดเดี่ยวและท้อ ถึงแม้ว่าจะอยู่ท่ามกลางคนเยอะๆแต่ก็รู้สึกเหมือนว่าเราไม่มีตัวตนในสายตาของใครเลย จะอยู่หรือจะไปก็คงไม่มีใครสังเกต

เมื่อสักครู่นี้ เราฟังเพลงของ Bruno Mars ชื่อเพลง Count on me แล้วเราก็อ่านเนื้อเพลงดู
แล้วอยู่ดีๆเราก็น้ำตาคลอค่ะ เพราะเราอยากมีมิตรภาพเหมือนอย่างในเพลงนั้นบ้าง

เราอยากมีเพื่อนที่แบบไม่จำเป็นต้องตัวติดกันตลอดก็ได้ แต่รู้กันว่าเราเป็นเพื่อนแท้ของกันและกัน คุยกันเมื่อไหร่ก็ต่อติดตลอด มองหน้ากันก็รู้ว่าในใจของแต่ละฝ่ายคิดอะไรอยู่ อยากมีเพื่อนที่แก่ไปด้วยกัน มีคนเดียวก็ยังดี ไม่รู้ว่าจะได้เจอเมื่อไหร่ หรือจะมีหรือเปล่าก็ไม่รู้

แล้วคุณหละคะ คุณเจอเพื่อนแท้หรือยัง ใช้เวลานานมั๊ย
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับความคิดเห็นค่ะ