เราขอ copy มาจาก facebook ของเราเลยละกันนะคะ
เขียนไป ร้องไห้ไป เรื่องจริงๆ ค่อนข้างยาว ถ้าจะเล่าคงต้องเล่าตั้งแต่เริ่ม
แต่วันนี้ยังไม่ไหวค่ะ หากวันไหนมีเวลาจะขอมาเล่าเรื่องให้ฟัง (มาระบายนั่นแหละค่ะ)

ถามว่าเสียใจมั๊ย? ....ฉันเสียใจ
ถามว่าผิดหวังมั๊ย? ....ฉันผิดหวัง
ถามว่ารักมั๊ย? ....ฉันรัก
ถามว่าลืมมั๊ย? ....ฉันไม่ลืม

แต่จะให้ทำยังไง คำว่าครอบครัว ผู้นำทั้งสองคนต้องเดินไปด้วยกัน
หากมีคนนึงเอาแต่นั่ง แล้วเราจะก้าวเดินไปข้างหน้าได้อย่างไร?
ถ้าเธอไม่อยากเดิน ..ไม่เป็นไร ฉันจะเดินไปเอง
แต่เราทั้งสองจะต้องปล่อยมือจากกัน จะได้ไม่มีใครถ่วงใคร
มือทั้งสองข้างของฉันไม่ได้ว่างเปล่า ฉันมีความหวังเล็กๆ อยู่ในสองมือ
มีเจ้าตัวเล็กที่ฉันจะต้องจูงมือเดินไปด้วย ถึงจะเดินช้าหน่อย ..ไม่เป็นไร
วันนึงฉันจะต้องทำได้ ฉันจะพาลูกวิ่ง ด้วยขาที่แข็งแรงของฉันเอง

นับจากวันนี้ เรากับเธอ ต่างมีอิสระซึ่งกันและกัน
ถ้าอยากจะเดินก็เดิน อยากจะนั่งก็นั่ง แต่ฉันจะไม่รอ
เพราะฉันรอมานานเกินไปแล้ว และไม่เห็นว่าจะมีประโยชน์อันใด

หวังว่าวันนึงเธอจะคิดได้นะ.....

ปล. เรื่องในส่วนดีจะยังคงอยู่ ที่เดิม ตลอดไป....

คนที่รักและห่วงเรามากที่สุดไม่พ้นพ่อแม่ของเราจริงๆ
"ไม่เป็นไรลูก.. แค่นี้พ่อเลี้ยงได้"
ขอโทษนะคะพ่อ ที่วันนี้หนูเป็นแบบนี้ ทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง
แต่หนูขอสัญญาค่ะพ่อ ว่าวันนึงหนูจะทำให้พ่อสบายใจ ไม่ต้องมานั่งห่วงอะไรหนูอีก

หนูรักพ่อนะคะ