ไปเจอมาระหว่างหาคลิปเกี่ยวกับสุนัข
ดูยังไม่ทันจบ เราร้องไห้น้ำหู น้ำตาไหลเลย T^T นึกถึงปั๊กที่เคยเลี้ยงตั้งแต่ม. 4
เค้าป่วยมานาน ระหว่างนั้นเราเข้ามาเรียนที่กทม.ไม่ค่อยได้กลับบ้าน
ทุกครัึ้งที่ได้กลับไป เค้าจะเป็นตัวแรกที่วิ่งมาหา และ ติดเราหนึบเลย ไม่ยอมไปไหน
เรียกว่าไปไหนไปด้วยกันเลย
ไม่นานมานี้ ประมาณ2-3ปี ที่ผ่านมา เราได้กลับบ้านที่ตจว. เค้าแก่มากแล้ว ตาบอดไป 1ข้าง อีกข้างฝ้าฟางจนมองอะไรไม่เห็น
เค้าเดินตกท่อจนสะโพกเลื่อน ช่วงเอวกับสะโพกจะเบี้ยวอย่างเห็นได้ชัด
วันที่เรากลับไป เค้านอนอยู่ เราตะโกนเรียกชื่อเค้า เค้าลึกขึ้นมา พยายามเดินตามเสียงเรียกของเรา
กว่าจะเดินมาถึง ก็ชนเก้าอี้ โต๊ะไปเรื่อย แต่มาเราลูบตัวเค้า เค้าดีใจมาก ตัวสั่น พยายามกระโดดใส่
คืนนั้นเรานั่งทำงานไปเรื่อย เดินออกมาดู มาเล่นกับเค้าเป็นระยะๆ
แต่สังเกตุว่า เค้าล้มตัวลงนอนไม่ได้ คือง่วงมาก หลับทั้งที่ยังนั่งอยู่ ตัวโยกไป โยกมา
เราเลยหายางรถยนต์มาครอบตัวเค้า เผื่อจะเอนตัวพิงนอนได้
แต่เค้าก็ไม่สามารถเอนตัวลงได้ เรานั่งเฝ้าเค้าทั้งคืนจนเช้า
เราดูแล้วอาการเค้าแย่มาก พอ8โมง เลยขอให้พ่อช่วยขับรถพาไปคลินิกสัตว์
ไปถึง คุณหมอให้น้ำเกลือ และ เจาะเลือดตรวจหาโรค
พ่อชวนไปกินข้าวแถวคลินิก หลังทานข้าว
เสร็จ เราเร่งพ่อให้รีบกลับไปที่คลินิก ใจคอไม่ดียังไงไม่รู้
เมื่อไปถึง ภาพที่เราเห็นคือ หมอกำลังปั๊มหัวใจสุนัขของเรา
ผู้ช่วยฉีดยาให้ไปพลาง สลับกันปั๊มหัวใจไปพลาง เราตะโกนเรียกชื่อเค้า
ไม่นาน ไม่ถึงนาที ทุกอย่างก็จบลง หมอมองนาฬิกา แล้วหันมาบอกเราว่า เค้าหัวใจวาย เสียชีวิตแล้ว อย่างน้อยยังดีที่มาดูใจเค้าทัน
ณ วินาทีนั้น เราพูดไม่ออก พ่อเราร้องไห้
เราค่อยๆห่อตัวเค้าด้วยผ้าห่อมของเค้าเอง แล้วพ่อก็บอกเราว่า พาหมิงซื่อกลับบ้านกันเถอะ
เราเงียบไม่พูดออกไร อุ้มเค้าไว้แล้วนั่งรถกลับบ้าน ระหว่างทางเราหันไปบอกพ่อว่า ป๊า ดูสิ ตัวหมิงซื่อยังอุ่นๆอยู่เลย...
ถึงบ้าน พ่อและเราช่วยกันขุดหลุมฝังศพที่สวนหลังบ้าน
เราค่อยๆวางศพเพื่อนที่รู้จักกันมากว่า 10ปีลงในหลุม
เพื่อนที่เราไม่ค่อยได้เล่นด้วย ไม่ค่อยได้พาไปไหน ไม่ได้ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยอย่างที่ควรจะเป็น
วางเค้าลงในหลุม ตอนนั้นตัวเค้าแข็งแล้ว "หลับให้สบายนะหิงซื่อ ไม่ต้องทรมานอีกแล้ว"
เราช่วยกันกับพ่อเอาดินกลมหลุมฝังศพอย่างเงียบๆ...
ณ วันนี้ เรารู้ตัวแล้วว่าเราได้พลาดส่วนสำคัญในชีวิตไป
ส่วนที่ไม่มีวันเอากลับคืนมาได้ ไม่ได้สุนัขตัวไหนมาแทนได้
หากสุนัขของคุณยังอยู่ เล่นกับเค้าให้มากๆ ให้เวลาเค้ามากๆ ซื้อขนมให้เค้ากินบ้าง
อย่าทำอย่างเรา เรียน ทำงาน หาเงิน จนลืมไปว่าสิ่งที่สำคัญกับจิตใจจริงๆมันไม่ใช่ปัจจัยภายนอก
ไม่ใช่เกรดเฉลี่ย เงินเดือน หรอื สิ่งฟุ้งเฟ้ออะไร
สัตว์เลี้ยง คือ สิ่งเติมเต็มจิตใจ
เมื่อสุนัข"รัก"คุณ...กว่าคุณจะรู้ว่าคุณก็"รัก"มันมากแค่ไหน
ดูยังไม่ทันจบ เราร้องไห้น้ำหู น้ำตาไหลเลย T^T นึกถึงปั๊กที่เคยเลี้ยงตั้งแต่ม. 4
เค้าป่วยมานาน ระหว่างนั้นเราเข้ามาเรียนที่กทม.ไม่ค่อยได้กลับบ้าน
ทุกครัึ้งที่ได้กลับไป เค้าจะเป็นตัวแรกที่วิ่งมาหา และ ติดเราหนึบเลย ไม่ยอมไปไหน
เรียกว่าไปไหนไปด้วยกันเลย
ไม่นานมานี้ ประมาณ2-3ปี ที่ผ่านมา เราได้กลับบ้านที่ตจว. เค้าแก่มากแล้ว ตาบอดไป 1ข้าง อีกข้างฝ้าฟางจนมองอะไรไม่เห็น
เค้าเดินตกท่อจนสะโพกเลื่อน ช่วงเอวกับสะโพกจะเบี้ยวอย่างเห็นได้ชัด
วันที่เรากลับไป เค้านอนอยู่ เราตะโกนเรียกชื่อเค้า เค้าลึกขึ้นมา พยายามเดินตามเสียงเรียกของเรา
กว่าจะเดินมาถึง ก็ชนเก้าอี้ โต๊ะไปเรื่อย แต่มาเราลูบตัวเค้า เค้าดีใจมาก ตัวสั่น พยายามกระโดดใส่
คืนนั้นเรานั่งทำงานไปเรื่อย เดินออกมาดู มาเล่นกับเค้าเป็นระยะๆ
แต่สังเกตุว่า เค้าล้มตัวลงนอนไม่ได้ คือง่วงมาก หลับทั้งที่ยังนั่งอยู่ ตัวโยกไป โยกมา
เราเลยหายางรถยนต์มาครอบตัวเค้า เผื่อจะเอนตัวพิงนอนได้
แต่เค้าก็ไม่สามารถเอนตัวลงได้ เรานั่งเฝ้าเค้าทั้งคืนจนเช้า
เราดูแล้วอาการเค้าแย่มาก พอ8โมง เลยขอให้พ่อช่วยขับรถพาไปคลินิกสัตว์
ไปถึง คุณหมอให้น้ำเกลือ และ เจาะเลือดตรวจหาโรค
พ่อชวนไปกินข้าวแถวคลินิก หลังทานข้าว
เสร็จ เราเร่งพ่อให้รีบกลับไปที่คลินิก ใจคอไม่ดียังไงไม่รู้
เมื่อไปถึง ภาพที่เราเห็นคือ หมอกำลังปั๊มหัวใจสุนัขของเรา
ผู้ช่วยฉีดยาให้ไปพลาง สลับกันปั๊มหัวใจไปพลาง เราตะโกนเรียกชื่อเค้า
ไม่นาน ไม่ถึงนาที ทุกอย่างก็จบลง หมอมองนาฬิกา แล้วหันมาบอกเราว่า เค้าหัวใจวาย เสียชีวิตแล้ว อย่างน้อยยังดีที่มาดูใจเค้าทัน
ณ วินาทีนั้น เราพูดไม่ออก พ่อเราร้องไห้
เราค่อยๆห่อตัวเค้าด้วยผ้าห่อมของเค้าเอง แล้วพ่อก็บอกเราว่า พาหมิงซื่อกลับบ้านกันเถอะ
เราเงียบไม่พูดออกไร อุ้มเค้าไว้แล้วนั่งรถกลับบ้าน ระหว่างทางเราหันไปบอกพ่อว่า ป๊า ดูสิ ตัวหมิงซื่อยังอุ่นๆอยู่เลย...
ถึงบ้าน พ่อและเราช่วยกันขุดหลุมฝังศพที่สวนหลังบ้าน
เราค่อยๆวางศพเพื่อนที่รู้จักกันมากว่า 10ปีลงในหลุม
เพื่อนที่เราไม่ค่อยได้เล่นด้วย ไม่ค่อยได้พาไปไหน ไม่ได้ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยอย่างที่ควรจะเป็น
วางเค้าลงในหลุม ตอนนั้นตัวเค้าแข็งแล้ว "หลับให้สบายนะหิงซื่อ ไม่ต้องทรมานอีกแล้ว"
เราช่วยกันกับพ่อเอาดินกลมหลุมฝังศพอย่างเงียบๆ...
ณ วันนี้ เรารู้ตัวแล้วว่าเราได้พลาดส่วนสำคัญในชีวิตไป
ส่วนที่ไม่มีวันเอากลับคืนมาได้ ไม่ได้สุนัขตัวไหนมาแทนได้
หากสุนัขของคุณยังอยู่ เล่นกับเค้าให้มากๆ ให้เวลาเค้ามากๆ ซื้อขนมให้เค้ากินบ้าง
อย่าทำอย่างเรา เรียน ทำงาน หาเงิน จนลืมไปว่าสิ่งที่สำคัญกับจิตใจจริงๆมันไม่ใช่ปัจจัยภายนอก
ไม่ใช่เกรดเฉลี่ย เงินเดือน หรอื สิ่งฟุ้งเฟ้ออะไร
สัตว์เลี้ยง คือ สิ่งเติมเต็มจิตใจ