นี่เป็นเหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้นกับชีวิตของผม

ผมเป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน

การเรียนอยู่ในเกณฑ์ที่ดี

ศึกษาอยู่ในโรงเรียนที่ดีและมีชื่อเสียง

คุณพ่อเป็นวิศวกร

คุณแม่ทำธุรกิจส่วนตัว

****

ผมมีพฤติกรรมเบี่ยงเบน ทำให้พ่อแม่รับไม่ได้ขนาดนี้เลยหรือครับ

ผมไม่ได้แสดงออกจนน่าเกลียดแต่ก็มักจะถูกบ่นจากคุณแม่เป็นประจำ

ผมเลยอยากถามว่า ผมทำให้พ่อแม่ ลำบากใจ และอับอาย มากเลยหรือครับ ที่เกิดมาเป็นแบบนี้

ผมคบเพื่อนทุกรูปแบบ แต่มักจะสนิทกับกลุ่มเดียวกันเสียมากกว่า เพราะเป็นกลุ่มที่เข้าใจ เรามากที่สุด แต่ก็มักจะโดนแม่บอกให้เลิกคบ

บางครั้งผมก็จะพยายามไม่คิดมาก แต่บ่อยเข้า ความอดทนของผมมันชักจะลดลงเรื่อยๆ จากคำพูดต่างๆ ที่แม่พูดกับผม

ผมอยากรู้ครับ ว่าการที่เกิดมาเป็นแบบนี้ มันทำให้ครอบครัวของผม อับอายในตัวผมมากขนาดนั้นเลยหรือครับ

ในขณะที่สังคมภายนอกส่วนใหญ่ก็เปิดกว้างมากขึ้น แต่ตรงกันข้ามกับสังคมภายในครอบครัว ที่แคบลงทุกขณะ ทำไมพวกเขาไม่เข้าใจผมเลยครับ

ผมรู้สึกว่าในครอบครัว ไม่มีใครรักผมเลย จากคำพูดของทุกๆคน มันยิ่งเป็นสิ่งบั่นทอกำลังใจผมในด้านต่างๆ ค่อนข้างมาก จนทุกวันนี้ ผมไม่อยากจะเห็นหน้าใครอีกเลยครับ

ผมรู้สึกผิดที่เกิดมาเป็นแบบนี้ ที่ทำให้พ่อแม่ต้องอับอาย

ผมทำอะไรผิดไม่ได้เลย จะถูกต่อว่า ตั้งแต่ปัจจุบันย้อนกลับไปถึงอดีตทุกๆครั้ง แค่เกรดผมลงมาแค่ 0.03 ก็ถูกต่อว่า ว่าเหลวไหล

ผมเลยอยากสอบถามถึงคุณพ่อคุณแม่ ผู้ปกครองครับ ว่าถ้าเป็นคุณ คุณรู้สึกอย่างไรที่มีลูกแบบผม

หรือ เพื่อนๆที่มีลักษณะ เรื่องราวคล้ายๆผม รู้สึกอย่างไรกันครับ