เป็นครั้งแรกที่ตื่นเต้นดีใจที่เว็บเมเนเจอร์อัพเรื่องย่อให้แล้ววว!

แถมอัพหนึ่งหน้า ย้ำ!หนึ่งหน้านะคะ ไม่ใช่หนึ่งย่อหน้า

เปิดไปเช็คแล้วเจอ ต้องขยี้ตาก่อนหนึ่งรอบ 555



[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้  วิทยุสื่อสารกำลังสูงของ 3 เสรีไทย ถูกทหารญี่ปุ่นที่ค้นเจอ ยกชูสูงขึ้น
      
       “ได้ยินมั้ย...” ทหารอีกคนถามย้ำ
       วนัสจ้องเขม็ง ชาวบ้านบนเกวียนขยับๆ อึกอักๆ ค่อยๆ เหลือบมองไปทางผู้ใหญ่บ้าน ผู้ใหญ่เองก็คิดทำอะไรไม่ถูก สถานการณ์ตึงเครียดไปหมด ไม่มีใครยอมพูดสักแอะ
       “วิทยุนี่-ของใคร..ทำไม-ไม่ตอบ” ทหารญี่ปุ่นคนเดิมถามคาดคั้น
       วนัสเริ่มเดือด หายใจฟึดฟัด กัดฟันแน่น วิชญาสังเกตรีบเตือน
       “Calm. Guy.”
       วนัสวหน้าพูดเบาไม่ขยับปาก
       “But, Sam.”
       อรุณหน้านิ่งกำลังจดจ่อสมาธิกับอะไรบางอย่าง เหงื่อแตกซิก
       มือของอรุณกำลังใช้มีดพกอันเล็กตัดเชือกที่มัดมือทั้งสามไว้ด้วยกันออก วนัสเห็นทหารญี่ปุ่นอีกคนกำลังค้นเป้ที่เหลือ
       คราวนี้ทหารค้นเป้อีกใบเจอแผนที่ และปืนพก จึงรีบส่งให้ทหารคนที่ถือวิทยุแรงสูงอยู่พลางบอกเป็นคำญี่ปุ่น
       “มีนี่ด้วยครับ ของพวกทหารยุโรป”
       ทหารที่ถือวิทยุ ชูแผนที่กับปืนพกขึ้นมาด้วย ทหารอีกคนสาดขวับกวาดไฟฉายส่องไปเห็น ตาลุกวาว ควักปืนพกขึ้นมาทันที
       “ของทั้งหมด-เป็นของใคร“ เงียบกริบ ตวาดดังลั่น “ถามว่าของใคร”
       ทันใดนั้นทหารคนดังกล่าวก็ยิงปืนขึ้นฟ้าลั่นเปรี้ยงหนึ่งนัด ชาวบ้านทุกคนบนเกวียนตกใจ หน้าซีด
       ทหารคนนั้นหันปืนขวับเล็งมาที่วนัสทันที
       “งั้นแก-ตอบมา-ว่าของใคร”
       วนัสจ้องเขม็งเดือดดาลเต็มที่ ท่านชายวิชญารีบขยับมอง จนทำให้มีดในมืออรุณที่กำลังแอบเฉือนตัดเชือกหล่นจากมือ
       “ตอบมา...เร็ว”
       วนัสกัดฟันแน่น
       “สะ สามคนนี่เป็นขโมย”
       ผู้ใหญ่บ้านละล่ำละลัก รีบอธิบาย
       “มันไปขโมยของพวกนี้มา ระ..เรา จับพวกมันได้ จะเอาไปส่งตำรวจ”
       “อ้อ..งั้นก็...” ทหารญี่ปุ่นที่เป็นหัวหน้าหันสั่งลูกน้อง “ยึดของพวกนี้ไปทั้งหมด”
       “ไฮ้” ทหารญี่ปุ่นอีก 2 คน รับคำเสียงดัง ก่อนกวาดเป้และของทั้งหมดลงไปจากเกวียน
       วนัส ท่านชาย และอรุณหน้าตึงขึ้นมาทันที
       วนัสพูดโดยไม่ขยับปาก จะลุยแล้ว “It’s time, Sam.”
       “อยากตายนักใช่ไหม ไอ้หัวขโมย”
       ทหารหัวหน้าตรงมาตบวนัสด้วยด้ามปืนไปหนึ่งฉาด
       อรุณกับท่านชายวิชญาตกใจ “ลำพู”
       วนัสถึงกับหน้าหัน พลันสะบัดกลับมามองจ้องตาขวางเขม็งใส่
       “มองอีกใช่มั้ย”
       ทหารคนนั้นเงื้อเหวี่ยงด้ามปืนตบเข้าไปที่หน้าวนัสอีกฉาด แต่พลันมีมือยกขึ้นมาจับปืนหมับไว้แน่น
       ทหารคนดังกล่าวงงปนตกใจ
       ที่แท้เป็นมือวนัส ที่กำลังมองอย่างเดือดดาล เคียดแค้นสุดๆ
       วนัสตะโกนใส่หน้า “ไอ้ยุ่น”
       ทหารคนนนั้นหน้าเหวอไป โดนวนัสกระชากดึงเข้ามาหาและถูกบิดมือจนปืนร่วง ก่อนโดนเหวี่ยงล้มหงายกับพื้น
       ทหารสองนายที่ยืนคุมเชิง งง พยายามยกปืนเล็งขู่
       “อย่านะ หยุด”
       วนัสคว้าปืนพกขึ้นมาได้อย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะพลิกตัวรวบล็อคคอและยกปืนจี้จ่อทหารหัวหน้า ได้ทันท่วงที
       “วางปืน ไม่งั้นไอ้นี่ตาย”
       พวกญี่ปุ่น และทุกคนซีดกันหมด พวกเสรีไทยเคลื่อนไหวตัวกัน เข้าแย่งของที่ถูกยึด เตรียมเผ่น
      
       ตอนเช้าวันต่อมา ปลาทอดเอย กุ้งเผา หมูย่างหั่นพอคำ กับน้ำปลาพริก โดนอังศุมาลินผลักออกไป
       “หนูไม่เอาเลยหรือ กัดฟันฝืนใจ..กินเนื้อสัตว์อะไรบ้างเถอะลูก..จะได้ช่วยบำรุงครรภ์” แม่อรว่า
       “หนูขอเป็นข้าวเปล่าๆ เถอะนะคะ มันไม่ไหวจริงๆ ค่ะ”
       “ก็อย่างนี้ละ ตอนแม่อรท้องยัยอัง ยังกินได้แต่มะม่วงจิ้มน้ำปลา น้ำปลาเปล่าๆ ด้วยนะ ไม่ใช่น้ำปลาหวาน” ยายศรที่นั่งอยู่ด้วยบอก
       “แต่กินแต่ข้าวเปล่าๆ ขาวๆ แบบนี้อย่างเดียว...มันจะไม่มีประโยชน์อะไรเลยนะลูก” แม่อรบอกอีกด้วยความเป็นห่วง
       “หนูเหม็นกับข้าวน่ะค่ะ เหม็นจริงๆ ขออนุญาตเอาไปไกลๆ ด้วย..ได้ไหมคะ” อังศุมาลินทำหน้าแขยง เมื่อเลื่อนกับข้าวออกห่าง
       “เฮ้อ..ตามใจๆ เอ้าๆๆ” แม่อรถอนใจ พร้อมกับช่วยเลื่อนกับข้าวออกให้    
       โกโบริอยู่ในชุดอยู่บ้าน เป็นกางเกงขาสั้นของทหาร กับเสื้อยูกาตะ คุกเข่า ทำอะไรเสียงแก๊กๆๆ อยู่ในครัว โดยกำลังเอาของจากขวดแก้วถนอมอาหารใส่ถ้วย
       “พ่อดอกมะลิ มากินข้าวได้แล้ว” ยายตะโกนเรียกหลานเขย
       “เดี๋ยวครับ เดี๋ยว” โกโบริลุกไปหาถ้วยเพิ่ม ค้นตามตู้ กุกกักๆ
       “มัวทำอะไรของเค้านะ” ยายศรบ่น
       “เห็นว่าไปเอาของมาจากโรงครัวที่อู่น่ะค่ะ ทานอาหารไทยทุกวันๆ คงคิดถึงอาหารที่บ้าน” อังศุมาลินว่า
       “นั่นสินะ ไอ้เราก็ทำอาหารญี่ปุ่นไม่เป็นเสียด้วย” แม่อรว่า
       “ก็ดีนะ อยากกินอะไร ก็ให้เขาทำเอง เดี๋ยวเราทำไม่ถูกปาก กินไม่ลง เลยจะผอมไปเสียเปล่าๆ” ยายบอก    
       ไม่นานนัก โกโบริยกถาดเล็กๆ ที่มีถ้วยเล็ก 3 ใบ ใบหนึ่งใส่บ๊วยญี่ปุ่นเล็กๆ สำหรับกินกับข้าว 4-5ลูก ใบหนึ่ง เป็นสาหร่ายชิ้นเล็ก หั่นฝอย และอีกใบเป็นผงปลา ใส่งา มีเครื่องปรุงรสมาด้วย และมีตะเกียบวางพร้อม
       แม่อรฉงน “อะไรนี่”
       โกโบริสาธยายเป็นอันๆ “นี่บ๊วย นี่สาหร่าย นี่ผงปลา-ปรุงรสครับ สำหรับกินกับข้าว อังศุมาลินเหม็นของที่มีกลิ่น ลองชิมของพวกนี้ดู มันรสอร่อย ไม่มีกลิ่น แล้วเป็นประโยชน์ คนญี่ปุ่นใช้กินกับข้าว ดีมากครับ เด็กก็กินได้ ผู้ใหญ่ก็กินได้”
       ยายศรก้มลงมองใกล้ๆ “มันอะไรกันมั่ง..นี่มันคือ..ผลไม้อะไร…”
       อังศุมาลินเห็นแล้วกลืนน้ำลายเอื้อก
       “ลูกบ๊วยค่ะ...น่ากินมากเลย...ขอลองกินหน่อยนะคะ”
       อังศุมาลินกลืนน้ำลายที่พุ่งปรี๊ดจนปวดแก้ม
       โกโบริยิ้มกว้างแก้มแทบแตก ด้วยความดีใจ รีบเอาตะเกียบคีบ วางลงบนจานเมียรัก อังศุมาลินตักกินทันที รีบเคี้ยวอย่างมีความสุข
       ทุกคนมองดูด้วยความดีใจ
       คราวนี้อังศุมาลินเอามือหยิบอีกลูก ใส่ปากต่อเนื่อง
       “ตักข้าวด้วยสิ ต้องกินกับข้าวนะ” โกโบริยิ้มบอก
       อังศุมาลินส่ายหัว ทำหน้าขี้โกง ทะเล้น หยิบอีกเม็ดใส่ปากเฉย “ไม่เอา จะกินบ๊วยเปล่าๆ”
       โกโบริหันมาฟ้องฉอดๆ หาแนวร่วมสุดฤทธิ์ “คุณแม่ คุณยาย ดูสิ อังศุมาลินขี้โกง..ไม่ยอมกินข้าว”
       แม่อร กะยายศรทำหน้าระอา ขำสองผัวเมีย
       อังศุมาลินทำหน้าอย่างผู้มีชัย ถือถ้วยนั้นมาเป็นของตนคนเดียว หยิบกินจริงจัง
      
       โกโบริทำหน้าโมโห ฉุน แต่ทุกคนขำเพราะท่าทีตลกแลดูน่าขัน
        
        มีต่อนะคะ อ่านต่อที่นี่ค่ะ>>http://www.manager.co.th/Drama/ViewNews.aspx?NewsID=9560000032261&Page=3

ขอบคุณที่ช่วยวนัสไม่ให้ร่างกายขาดน้ำจากการเสียเหงื่อนะคะ แล้วสุขภาพฟันจะได้แข็งแรงด้วย

ปล.อาจจะไร้สาระนะคะ แต่เราตื่นเต้น คนที่กำลังลงแดงจะเข้าใจ ขอระบายค่ะ!