ตอนนี้เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกที่โหดร้ายเหลือเกิน  เริ่มแรกเราทำงานธนาคารแห่งหนึ่ง พอแต่งงานทางบ้านสามีให้ออกมาช่วยงานที่ร้านทำการค้าอยู่ แต่ออกมาก็ไม่ได้ตั้งเงินเดือนให้ใช้เป็นเงินกงสี สามีเป็นลูกคนเดียว แต่พ่อแแม่เค้าเหนียวมาก ซักบาทก็ไม่ให้กระเด็นมาถึงเรา เราต้องใช้เงินของพ่อแม่เราเอง ทีแรกเราก็ไม่อยากออกจากงาน แต่พ่อสามีขู่ว่าถ้าไม่ออกจากงานจะยุให้ลูกชายเค้ามีเมียน้อย เราก็อยู่บ้านเค้ามีแต่เรื่องไม่สบายใจตลอดเพราะแม่สามีเกลียดเรามาก รายละเอียดปลีกย่อยเยอะมาก เรื่องแม่สามีเราเหมือนกระทู้ที่บ่นแม่สามีทุกกระทู้รวมกัน  
     ต่อมาเรากับสามีแยกมาเปิดร้านอีกสาขาต่างอำเภอ  แต่สามีเป็นคนติดเหล้า เรามีลูกกัน3คน ตอนเล็กๆค่าใช้จ่ายก็ยังไม่มากเท่าไหร่หรอก เราซื้อตึกก็ผ่อนธนาคาร 2หลัง และอยู่มาวันนึงสามีก้เส้นเลือดแตก ตายกระทันหัน ทิ้งลูก3คนให้เราเลี้ยงตามลำพัง ตอนเด็กๆค่าใช้จ่ายยังไม่มาก ก็พอเลี้ยงได้สบาย แต่พอโตมาค่าใช้จ่ายก็มากตาม ไหนจะผ่อนตึกไหนจะเลี้ยงลูก ในที่สุดการค้าก็ล่มสลาย  เราขายตึกเอาเงินใช้หนี้ที่มีอยู่จนหมด คิดว่าไม่มีหนี้แล้ว เงินส่วนหนึ่งน่าจะพอใช้ แต่ไม่เป็นเช่นนั้น เพราะเราส่งลูกจนเรียนจบ นึกว่าจะสบายไม่มีภาระ ที่ไหนได้ลูกไม่มีงานทำก็ยังมาเกาะแม่อยู่ ภายในบ้านแม่ก็ต้องรับภาระค่าใช้จ่ายทุกอย่าง จนเราต้องทำงานโดยขายอาหารในโรงเรียน..ทำมาแล้ว   ขายอาหารตามสั่งที่บ้าน..ทำมาแล้ว  ไปทำงานเป็นหัวหน้าแม่บ้านโรงแรม...ทำมาแล้ว  กลับมาขายอาหารตามสั่งที่บ้าน  โดยทุกอย่างไม่เวิคร์เลย  รายได้ไม่พอกับค่าใช้จ่าย  เมื่อก่อนเราพกเงินติดกระเป๋าเป็น หมื่น แต่เดี๋ยวนี้ พกเป็นร้อย แถมบางวันก็แทบไม่มีเงินติดกระเป๋าเลย ตอนนี้เราท้อเหลือเกิน...คิดถึงเมื่อตอนเด็กๆนะ ไม่ต้องรับผิดชอบอะไร ตื่นตอนเช้าก็มีกิน ถึงเวลานอนก็นอน...กินอิ่มหลับสบาย ไม่ต้องคิดอะไร นึกถึงตอนเด็กแล้วมีความสุขที่สุด  ตอนนี้ก็หวลนึกถึงวัยเด็ก  พ่อแม่ก็ไม่มีเหลือได้แต่คิดถึงเหลือเกิน...ไม่รู้จะไปปรึกษากับใคร มีใครเป็นแบบนี้บ้างมั้ย