ขอเล่าเลยนะคะอาจจะยาวไปหน่อย จขกท.พบเจอโรคจิตบ่อยค่ะ
เรื่องแรกสมัยเรียน ไปทำงานพิเศษ ใส่ชุดทำงานกลับบ้านเป็นชุดกระโปรงเหนือเข่านิดนึงค่ะ นั่งรถตู้หลังสุดชิดริมสุดฝั่งคนขับ (เพราะไม่มีที่นั่งอื่นให้เลือกแล้ว) มีผู้ชายขึ้นมานั่งข้าง จขกท.เอากระเป๋าของต่างๆวางทับตักไว้ ซักพักโดนล้วงค่ะ แต่ติดน่องเลยรู้สึกเลยยกกระเป๋าขึ้นเห็นมือไวๆ ตกใจมากด่ามัน รีบลงรถ รถตู้ก็ใจดีจอดให้มันลงไป จขกท.ตกใจทำไรไม่ได้ก็ได้แต่ร้องไห้จนถึงซอยบ้าน
เรื่อง2 เกิดขึ้นหลายเดือนก่อนค่ะ นั่งรถเมล์ไปลงแถวบีทีเอสบางนา วันนั้นเป็นวันอาทิด เกือบ10โมงได้ ลงรถมาคนแทบไม่มีเลย รถก็วิ่งไม่เยอะ จขกท.เดินขึ้นสะพานลอย ได้ยินเสียงผู้ชายพูด หวัดดีครับ พอหันไปตกใจมาก มันใกล้เรามากเกือบประชิดตัว จขกท.เลยเดินเร็วๆจนวิ่ง แต่มันก็ยังตามคงไม่ไช่คนปกติแน่ๆ และให้เดาคงตามลงจากรถเมล์ด้วย พอวิ่งลงสะพานก็รอดทางเล็กใต้สะพานและด้วยความรีบน่องไปชนกับน็อตตัวใหญ่ที่โผ่ลมาจากขอบกั้นถนน ทำให้ขาเป๋ไปเลย (เหมือนในละครเลย) คราวนี้วิ่งไม่ไหวแล้วก็เดินลากขาไปตรงป้ายรถเมล์ มีคนยืนรอรถเมล์แค่คนเดียว ไอโรจจิตตามมาทันมันเดินมาหาทำทีเป็นถามทาง จขกท.หยิบโทศัพท์มาโทหาแฟน มันเลยเดินถอยไปห่างแต่ยังไม่ไปไหน จขกท.กลัวว่าที่ที่เค้ารอรถอยู่จะขึ้นรถไป จขกท.เลยโบกแท็กซี่เลย ทั้งๆที่จุดหมายปลายทางอีก2ป้ายรถก็ถึง สรุปร้องไห้เหมือนเดิม และกลับมาคิดว่า ถ้าเป็นช่วงเวลากลางคืน จขกท.อาจไม่รอด มาพิจารณาการแต่งตัว ก็ไม่ได้แต่งโป๊ะ แต่งทั่วไปเหมือนเค้าแต่งกัน ชุดเดรส ยาวพอดีเข่า คอก็ไม่ลึก
และ ณ.ปัจจุบัน จขกท. เจอโรจจิตโทรหาแทบทุกวัน มี 3 เบอด้วยกัน โทรมาพูดไม่เปนภาษาเหมือนช่วยตัวเองอยู่ และที่สำคัญมันรู้ชื่อ จขกท. แรกๆก็ด่ามัน หลังๆนี้เริ่มชิน ก็รับและปล่อยให้มันพูดคนเดียวไป เบื่อค่ะไม่รู้จะจัดการกับมันยังไงดีค่ะ ใครมีวิธีจัดการช่วยบอกทีนะคะ
เกิดเป็นหญิงแท้จริงแสนลำบาก เจอโรคจิตโทหาแทบทุกวัน
เรื่องแรกสมัยเรียน ไปทำงานพิเศษ ใส่ชุดทำงานกลับบ้านเป็นชุดกระโปรงเหนือเข่านิดนึงค่ะ นั่งรถตู้หลังสุดชิดริมสุดฝั่งคนขับ (เพราะไม่มีที่นั่งอื่นให้เลือกแล้ว) มีผู้ชายขึ้นมานั่งข้าง จขกท.เอากระเป๋าของต่างๆวางทับตักไว้ ซักพักโดนล้วงค่ะ แต่ติดน่องเลยรู้สึกเลยยกกระเป๋าขึ้นเห็นมือไวๆ ตกใจมากด่ามัน รีบลงรถ รถตู้ก็ใจดีจอดให้มันลงไป จขกท.ตกใจทำไรไม่ได้ก็ได้แต่ร้องไห้จนถึงซอยบ้าน
เรื่อง2 เกิดขึ้นหลายเดือนก่อนค่ะ นั่งรถเมล์ไปลงแถวบีทีเอสบางนา วันนั้นเป็นวันอาทิด เกือบ10โมงได้ ลงรถมาคนแทบไม่มีเลย รถก็วิ่งไม่เยอะ จขกท.เดินขึ้นสะพานลอย ได้ยินเสียงผู้ชายพูด หวัดดีครับ พอหันไปตกใจมาก มันใกล้เรามากเกือบประชิดตัว จขกท.เลยเดินเร็วๆจนวิ่ง แต่มันก็ยังตามคงไม่ไช่คนปกติแน่ๆ และให้เดาคงตามลงจากรถเมล์ด้วย พอวิ่งลงสะพานก็รอดทางเล็กใต้สะพานและด้วยความรีบน่องไปชนกับน็อตตัวใหญ่ที่โผ่ลมาจากขอบกั้นถนน ทำให้ขาเป๋ไปเลย (เหมือนในละครเลย) คราวนี้วิ่งไม่ไหวแล้วก็เดินลากขาไปตรงป้ายรถเมล์ มีคนยืนรอรถเมล์แค่คนเดียว ไอโรจจิตตามมาทันมันเดินมาหาทำทีเป็นถามทาง จขกท.หยิบโทศัพท์มาโทหาแฟน มันเลยเดินถอยไปห่างแต่ยังไม่ไปไหน จขกท.กลัวว่าที่ที่เค้ารอรถอยู่จะขึ้นรถไป จขกท.เลยโบกแท็กซี่เลย ทั้งๆที่จุดหมายปลายทางอีก2ป้ายรถก็ถึง สรุปร้องไห้เหมือนเดิม และกลับมาคิดว่า ถ้าเป็นช่วงเวลากลางคืน จขกท.อาจไม่รอด มาพิจารณาการแต่งตัว ก็ไม่ได้แต่งโป๊ะ แต่งทั่วไปเหมือนเค้าแต่งกัน ชุดเดรส ยาวพอดีเข่า คอก็ไม่ลึก
และ ณ.ปัจจุบัน จขกท. เจอโรจจิตโทรหาแทบทุกวัน มี 3 เบอด้วยกัน โทรมาพูดไม่เปนภาษาเหมือนช่วยตัวเองอยู่ และที่สำคัญมันรู้ชื่อ จขกท. แรกๆก็ด่ามัน หลังๆนี้เริ่มชิน ก็รับและปล่อยให้มันพูดคนเดียวไป เบื่อค่ะไม่รู้จะจัดการกับมันยังไงดีค่ะ ใครมีวิธีจัดการช่วยบอกทีนะคะ