.
    เรื่องของ ความว่าง นี้เป็นเรื่องตัวแท้ตัว

จริงของพระพุทธศาสนา พระพุทธองค์ได้ตรัส

กับธัมมทินอุบาสกถึงเรื่องนี้ ด้วยมีหัวข้อเป็น

ใจความสำคัญ ๆ ว่า เย เต สุตตันตา มีคำแสดง

เนื้อความจำกัดต่อไปว่า ตถาคตภาสิตา - อัน

เป็นคำที่ตถาคต กล่าวแล้ว คัมภีรา คัมภีรตถา

- ลึกซึ้ง คัมภีรภาพ มีเนื้อความอันลึกซื้ง    

โลกุตตรา - อยู่เหนือโลก    สุญญตปฏิสังยุต

ตา - ประกอบเฉพาะแล้วด้วย สุญญตา คือ ความ

ว่าง คือ เต กาเลน กาลัง อุปสัมปัชช วิหริสสาม -

  เราจักเข้าถึงธรรมนั้นตลอดกาล โดยกาล

แล้วเป็นอยู่  นี้หมายความว่า ธรรมที่แท้จริง ซึ่ง

กล่าวถึงความว่างนั้นแหล่ะ ทุกคนจะต้องเข้าถึง

ให้ได้ตลอดกาล โดยกาล

           ว่าโดยกาลก็คือ กาลอันสมควรแก่เวลา

ตลอดกาล ก็คือ กาลเวลาที่เราจะสามารถอยู่ใน

ความว่างได้มากเท่าไร แต่ข้อที่สำคัญที่สุดนั้น

คือคำว่า ตถาคตภาสิตา ซึ่งแปลว่าเป็นคำที่ ตถา

คตกล่าว ไม่ใช่เรื่องที่พระสาวกชั้นหลัง ๆ กล่าว

ข้อนี้จึงทราบว่า พระธรรมในพระพุทธศาสนานั้น

มีอยู่ ๒ ประเภทด้วยกัน ประเภทหนึ่งเป็นพระ

พุทธภาษิตแท้ คือ พระพุทธองค์ได้ตรัสด้วยพระ

องค์เอง เป็นของจริง ส่วนอีกพวกหนึ่งนั้นเป็น

คำที่สาวกในชั้นหลังกล่าว

             ทั้งสองอย่างนี้ต่างกันตรงที่ว่า คำที่พระ

   พุทธองค์ตรัสเองนั้น เนื่องเฉพาะด้วยสุญญตา

คือว่า ทรงแสดงถึงเรื่องความว่างโดยตรงเท่านั้น

  เอง จึงได้มีความลึกซึ้ง มีอรรถลึกซึ้ง และอยู่

เหนือโลก ส่วนคนในชั้นหลัง ( ไม่ทราบจำนวน )

ไม่กล่าวเรื่องนี้ ไปกล่าวประดิดประดอยให้เป็น

ความไพเราะ ถูกใจผู้ฟัง ประจบผู้ฟัง ชักชวนทำ

อย่างนั้น ชักชวนทำอย่างนี้ แสดงให้เห็นความ

สวยสดงดงาม ให้วุ่นวายไปหมด ไม่ชักชวนใน

  เรื่องของสุญญตา คือความว่างเลย จงคิดดู

  เถิดว่า มันจะต่าง กันอย่างไร...

      ( จาก หนังสือ ไม่วุ่น จะ ว่าง )

     ( ของท่าน พระพุทธทาส ภิกขุ )