ก่อนอื่มผมขอเล่าสถานะการให้ฟังก่อนนะครับ
เรืองนี้มีอยู่ว่าผมรู้จักผู้หญิงอยู่คนหนึ่งมาตั้งแต่สมัยเรียนประถมซึ้งหลังจากเรียนจบม.ต้นเราก็แยกย้ายกันไป ด้วยโลกโซเชียนเน็ตเวิร์คทำห้เรากับมาเจอกัน(หลังจากไม่ได้พบกันมาเป็นเวลา9ปี)ซึ้งตอนนั้นเธอมาขอให้ผมช่วยเธอทำงานชิ้นหนึ่งเป็นงานถ่ายวิดิโอเล็กๆ หลังจากที่ด้ช่วยเธอทำงานความเป็นเพือนของเราได้กลับมาสนิทกันมาก เธอมักเป็นคนที่เศร้าและเหงาบ่อยมากผมเองบอกได้เลยว่าช่วงแรกไม่ได้คิดอะรกับเธอเลย แต่เนื้องจากความไกล้ชิดและปรับทุกที่ปรึกษาปัญหากันคุยกันบ่อยทำให้ความรู็สึกต่างๆมันพัฒนาเป็นความรักโดยไม่รู้ตัว แต่ผมเรือกที่จะเก็บมันไว้แต่ความรักไม่มีในโลกเมื่อเธออยู่ก็ถามผมขึ้นมาว่า"ผมชอบเธอหลอ?"  ผมเองจิงตอบไปตรงๆว่าใช้ซึ้งผมเองไม่มีเหตุผลที่จะปิดบังอีกต่อไปเมื่อความรู้สึกของเรามันไม่น่าจะต่างกัน แต่หลังจากนั้นเธอก็บอกกับผมว่าเธอมีคนรักอยู่แล้วครบกันมาได้7ปี เธอขอโทษที่เธอไม่เคยบอกมาก่อนน่านี้เพราะที่จิงเธอเองก็ไม่อยากพูดถึงเขาสักเท่าไหร่เพราะคนนั้นเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยสนใจและใส่ใจเธอ เธอบอกว่าเธอมีความสุข สนุกสบายใจเวลาอยู่กลับผม เราจึงไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนเดิมแต่ไม่เคยคิดจะเกินเลยเต็มที่เพียงแค่จับมือเธอเพื่อให้กำลังใจเวลาเธอเศร้าหรือร้องให้ ตอนนี้เรืองทุกอย่างของเรารู้ถึงคนนั้นของเธอแล้วเธอถูกสั้งห้ามทุกทางเพื่อไม่ให้ติดต่อผมได้ แต่เราก็ยังแอบคุยกันและเจอกันอยู่ ผมมักเป็นคนที่ทำให้เธอยิ้มได้เสมอไม่ว่าเธอจะเศร้ามากแค่ได้เพราะความสุขของเธอเป็นสิ่งเดียวที่ผมต้องการ ถามถึงฐานนะของเราที่จิงตอนนี้เราก็คงอยู่ในฐานนะเพื่อนแต่เราสองคนก็รู้ว่าความรู้สึกของเราไม่ได้อยู่แค่นั้น กับคนนั้นเธอเองก็ผูกพันมากถึงเขาจะไม่ใส่ใจหรือสนใจเธอแต่เขาก็ครบกันมานาน  เธอส่งเพลง "รักแท้แค่หนึ่งคน" ของหนูนาให้ผมฟังผมรู้ดีว่าเธออึดอัดใจในการตัดสินใจเรืองต่างๆ ผมเลยบอกเธอปว่าให้สื้อสัตย์กับความสุขของตัวเองแล้วเวลาจะพาคำตอบที่ถูกต้องมาหาเรา

ผมรู้ว่าผมเป็นคนที่ไม่ในดีเรืองนี้ ผมสับสนระหว่างความดีกับความต้องการของหัวใจว่าผมควรเลือกสิ่งใด