ทำงานมาจะเกือบ 10 ปีแล้ว ด้วยความรับผิดชอบในงาน ทำให้ผมเติบโตในงานได้ีรวดเร็ว
แต่สิ่งที่ทำไม่ได้ด้วยใจรัก รู้ตัวอีกทีก็รู้สึกว่าเราฝืนความเป็นตัวเองมานาน ฝืนทำเพราะความรับผิดชอบ

ผมขี้เกียจทักทายผู้คน ขี้เกียจยิ้ม ขี้เกียจพูด ขี้เกียจแสดงออกว่าเรามีสนุกสนานในสังคมที่ใครๆบอกว่ามันดี ผมขี้เกียจฝืนตัวเอง

ผมไม่ชอบสังคมในการทำงาน ที่ใส่หน้ากากกันไปมา คิดแต่ว่าเราต้องฝืนตัวเองไปอีกกี่วัน กี่ปี นานเท่าไรไม่รู้....
เพราะสุดท้่ายแล้วชีวิตเราก็เหมือนถูกโซ่ตรึงไว้ จะขยับออกไปไหนก็ไม่ได้ ด้วยพันธะของ "เงิน"....

"ชีวิตมันต้องเดินตามหาความฝัน"....ใช่เลย นี่คือสิ่งที่เราควรจะไขว่ขว้่า แต่ว่าเราไม่ได้ตัวคนเดียว คนจนคงไม่มีทางเลือกเท่าไร

วันพรุ่งนี้ก็คงต้องก้มหน้าฝืนความรู้สึกกันต่อไป....คงต้อสู้กันต่อไปล่ะครับ

ปล. ไม่มีไรหรอกนะครับ แค่เข้ามาบ่น