เรื่องมันเกิดนานแล้วแล้วครับ ประมาณ 1 อาทิตย์ได้
ลูกชายผมอายุ 4 ขวบ อยู่ อ.1 จะขึ้น อ.2
แถวบ้านก็มีลูกชายเหมือนกัน เรียน รร.เดียวกัน ชั้นเดียวกัน แต่คนละห้องเท่านั้นเอง
ผมย้ายมาใหม่ เลยอยากผูกไมตรีกับเค้า ตอนแรกๆ ก็เข้าไปคุยกับเค้าเค้าก่อน ทักทายแนะนำตัว ฯลฯ
แต่เค้าก็ไม่ค่อยอยากคุยเท่าไหร่ แถมถามผมย้อนมาแบบกระดากๆ ประมาณว่า "ทำงานที่ไหน? ตำแหน่งอะไร ?" เ่อ่อ....ก็เอาเหอะบอกไปพอประมาณ
ข้อสังเกตุ แม่คนนี้เค้าไม่ได้ทำงานครับ อายุน่าจะแก่หรือรุ่นๆผม (ผม 36 ภรรยา 35) ลูกเค้ามีคนเดียว ลักษณะเค้าจะชอบห้ามลูกเค้าทุกอย่าง อย่าง ห้ามนั่งพื้น ห้ามจับลูกบอล ห้ามขี่จักรยานเร็ว ห้ามไปทางนั้น ห้ามไปใกล้เค้า ฯลฯ คือห้ามทุกอย่างเลยจริงๆ
เรื่องมันก็เกิดขึ้น คือ ปรกติตอนเย็น ลูกชายผมก็วิ่งเล่นไปมาหน้าบ้าน(เป็นซอยตัน ทาว์นเฮ้าส์ประมาณ 10 ห้อง) ลูกเค้าก็วิ่งตาม แต่สะดุดขาตัวเองล้ม ก็ร้องไห้ แม่เค้าก็เค้ามา ลากตัวตัวขึ้นแล้วก็หันมาถามว่าใครทำๆ เด็กคนนั้นก็บอกลูกผมทำ(เอ่อ...) แม่เค้าก็เดินมาว่าลูกผมว่า(พูดทำนองกับลูกเค้าแล้วโบ้ยหน้ามาทางลูกผม) "ถ้านิสัยไม่ดีเกเรแบบนี้ ก็ไม่ต้องไปเล่นกับมัน"
ผมอยู่บนห้องชั้นสอง กำลังจะอาบน้ำได้ยินแต่เสียงจึงวิ่งออกมาดูที่หน้าต่างชั้นสอง ก็เห็นเค้าลากลูกเค้ากลับบ้านไป
ผมจึงลงไปเรียกลูกมาสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ลูกชายก็บอกว่าเค้าวิ่งล้มเอง หนูไม่ได้ทำอะไรเค้า ไม่ได้ผลัก ไม่ได้ชน หรือ แตะตัวเค้าด้วยซ้ำ
ผมก็ยังไม่ชัวร์ เพราะถ้าลูกเราทำเค้าจริง เราควรจะไปขอโทษเค้า
ผมจึงเดินออกไปถามเด็กผู้หญิงที่โต(ประถม) ที่อยู่แถวนั้นว่า เกิดอะไรขึ้นเห็นเหตุการณ์ไหม ?
เด็กผู้หญิงก็บอกเหมือนกันว่า เค้าวิ่งล้มเอง ลูกชายผมไม่ได้ไปแตะเค้าเลย
ก็เลยมั่นใจว่าลูกเราไม่ได้ไปทำเค้าแน่นอน แต่เค้ากลับคิดไปเองว่า ลูกเราไปแกล้งลูกเค้าล้ม
เพราะลูกผมเป็นเด็กที่เรียบร้อย เกิดไม่ไม่เคยไปทำอะไรใครเลย มีแต่คนอื่นมาแกล้งด้วยซ้ำไป ไอ้เรื่องจะไปแกล้งคนอื่นนี่ เลิกคิดได้เลย
วันต่อมา
ลูกผมก็เอาจักรยานออกมาขี่หน้าบ้านเหมือนเดิม ผมก็อุ้มลูกเล็กเดินอยู่ใกล้ๆนั่น แล้วลูกเค้าก็ออกมาเหมือนกัน แต่ลูกเค้าจะเข้ามาเล่นกับลูกผม(เด็กมักจะลืมง่ายอยู่แล้ว)
แต่ แม่เค้า เดินมาจับลูกเค้าไว้ แล้วพูดใส่ลูกเค้าเสียงดังๆว่า "อะไร ไม่กลัวเค้าแกล้งอีกหรือไง นี่แผลยังไม่หายเลยนะ เล่นกับเด็กเกเรได้หรือ พูดทำไม่ไม่จำ"
ผมก็ปรี๊ดเลย..........(อ้าว เมิงพูดงี้ได้ไงฟระ )
เลยเดินไปหาเค้า แล้วก็บอกว่า "ถ้าคุณคิดว่าลูกผมทำ ไปถามเด็กคนอื่นที่อยู่แถวนั้นสิครับ ว่าใครทำ เด็กเค้าล้มเองร้องเอง แล้วไปโทษคนอื่นได้ไง ? เลี้ยงลูกแบบไม่มีเหตุผล ไม่มีหลักฐาน พูดจาว่าคนอื่นผิดไปหมดแบบนี้ ระวังเด็กจะเสียคนนะครับ ถ้าไม่เชื่อเดินไปถามเดี๋ยวนี้ก็ได้"
คนเป็นแม่ก็ไม่ตอบ และ ลากลูกกลับบ้านไป
วันต่อมา
ภรรยาผมก็เล่าให้ฟังว่า เค้าก็เจอ แม่คนนั้นพูดแบบเดิมเลย
ผมเลยงงว่า "เป็นบ้าอะไรหรือเปล่า ? หรือ ประสาท ?"
เด็กเวลาเล่นกัน วิ่งล้ม เรื่องปรกติที่สุดในโลกแล้ว แต่กลับคิดว่าตนเองถูก คนอื่นเลว ?
ตอนนี้ผมเลยห้ามลูกเด็ดขาด อย่าไปเล่นกับเพื่อนที่มีแม่เป็นโรคประสาท หาเรื่องชาวบ้านไปทั่ว
ทั้งซอย ไม่มีใครเค้่าเล่นกับบ้านนั้นแล้ว คนอื่นก็พูด
ลูกเล่นกับเด็กแถวบ้านล้มเองแต่แม่เด็กมั่วว่าลูกเราทำเค้าเจ็บ
ลูกชายผมอายุ 4 ขวบ อยู่ อ.1 จะขึ้น อ.2
แถวบ้านก็มีลูกชายเหมือนกัน เรียน รร.เดียวกัน ชั้นเดียวกัน แต่คนละห้องเท่านั้นเอง
ผมย้ายมาใหม่ เลยอยากผูกไมตรีกับเค้า ตอนแรกๆ ก็เข้าไปคุยกับเค้าเค้าก่อน ทักทายแนะนำตัว ฯลฯ
แต่เค้าก็ไม่ค่อยอยากคุยเท่าไหร่ แถมถามผมย้อนมาแบบกระดากๆ ประมาณว่า "ทำงานที่ไหน? ตำแหน่งอะไร ?" เ่อ่อ....ก็เอาเหอะบอกไปพอประมาณ
ข้อสังเกตุ แม่คนนี้เค้าไม่ได้ทำงานครับ อายุน่าจะแก่หรือรุ่นๆผม (ผม 36 ภรรยา 35) ลูกเค้ามีคนเดียว ลักษณะเค้าจะชอบห้ามลูกเค้าทุกอย่าง อย่าง ห้ามนั่งพื้น ห้ามจับลูกบอล ห้ามขี่จักรยานเร็ว ห้ามไปทางนั้น ห้ามไปใกล้เค้า ฯลฯ คือห้ามทุกอย่างเลยจริงๆ
เรื่องมันก็เกิดขึ้น คือ ปรกติตอนเย็น ลูกชายผมก็วิ่งเล่นไปมาหน้าบ้าน(เป็นซอยตัน ทาว์นเฮ้าส์ประมาณ 10 ห้อง) ลูกเค้าก็วิ่งตาม แต่สะดุดขาตัวเองล้ม ก็ร้องไห้ แม่เค้าก็เค้ามา ลากตัวตัวขึ้นแล้วก็หันมาถามว่าใครทำๆ เด็กคนนั้นก็บอกลูกผมทำ(เอ่อ...) แม่เค้าก็เดินมาว่าลูกผมว่า(พูดทำนองกับลูกเค้าแล้วโบ้ยหน้ามาทางลูกผม) "ถ้านิสัยไม่ดีเกเรแบบนี้ ก็ไม่ต้องไปเล่นกับมัน"
ผมอยู่บนห้องชั้นสอง กำลังจะอาบน้ำได้ยินแต่เสียงจึงวิ่งออกมาดูที่หน้าต่างชั้นสอง ก็เห็นเค้าลากลูกเค้ากลับบ้านไป
ผมจึงลงไปเรียกลูกมาสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ลูกชายก็บอกว่าเค้าวิ่งล้มเอง หนูไม่ได้ทำอะไรเค้า ไม่ได้ผลัก ไม่ได้ชน หรือ แตะตัวเค้าด้วยซ้ำ
ผมก็ยังไม่ชัวร์ เพราะถ้าลูกเราทำเค้าจริง เราควรจะไปขอโทษเค้า
ผมจึงเดินออกไปถามเด็กผู้หญิงที่โต(ประถม) ที่อยู่แถวนั้นว่า เกิดอะไรขึ้นเห็นเหตุการณ์ไหม ?
เด็กผู้หญิงก็บอกเหมือนกันว่า เค้าวิ่งล้มเอง ลูกชายผมไม่ได้ไปแตะเค้าเลย
ก็เลยมั่นใจว่าลูกเราไม่ได้ไปทำเค้าแน่นอน แต่เค้ากลับคิดไปเองว่า ลูกเราไปแกล้งลูกเค้าล้ม
เพราะลูกผมเป็นเด็กที่เรียบร้อย เกิดไม่ไม่เคยไปทำอะไรใครเลย มีแต่คนอื่นมาแกล้งด้วยซ้ำไป ไอ้เรื่องจะไปแกล้งคนอื่นนี่ เลิกคิดได้เลย
วันต่อมา
ลูกผมก็เอาจักรยานออกมาขี่หน้าบ้านเหมือนเดิม ผมก็อุ้มลูกเล็กเดินอยู่ใกล้ๆนั่น แล้วลูกเค้าก็ออกมาเหมือนกัน แต่ลูกเค้าจะเข้ามาเล่นกับลูกผม(เด็กมักจะลืมง่ายอยู่แล้ว)
แต่ แม่เค้า เดินมาจับลูกเค้าไว้ แล้วพูดใส่ลูกเค้าเสียงดังๆว่า "อะไร ไม่กลัวเค้าแกล้งอีกหรือไง นี่แผลยังไม่หายเลยนะ เล่นกับเด็กเกเรได้หรือ พูดทำไม่ไม่จำ"
ผมก็ปรี๊ดเลย..........(อ้าว เมิงพูดงี้ได้ไงฟระ )
เลยเดินไปหาเค้า แล้วก็บอกว่า "ถ้าคุณคิดว่าลูกผมทำ ไปถามเด็กคนอื่นที่อยู่แถวนั้นสิครับ ว่าใครทำ เด็กเค้าล้มเองร้องเอง แล้วไปโทษคนอื่นได้ไง ? เลี้ยงลูกแบบไม่มีเหตุผล ไม่มีหลักฐาน พูดจาว่าคนอื่นผิดไปหมดแบบนี้ ระวังเด็กจะเสียคนนะครับ ถ้าไม่เชื่อเดินไปถามเดี๋ยวนี้ก็ได้"
คนเป็นแม่ก็ไม่ตอบ และ ลากลูกกลับบ้านไป
วันต่อมา
ภรรยาผมก็เล่าให้ฟังว่า เค้าก็เจอ แม่คนนั้นพูดแบบเดิมเลย
ผมเลยงงว่า "เป็นบ้าอะไรหรือเปล่า ? หรือ ประสาท ?"
เด็กเวลาเล่นกัน วิ่งล้ม เรื่องปรกติที่สุดในโลกแล้ว แต่กลับคิดว่าตนเองถูก คนอื่นเลว ?
ตอนนี้ผมเลยห้ามลูกเด็ดขาด อย่าไปเล่นกับเพื่อนที่มีแม่เป็นโรคประสาท หาเรื่องชาวบ้านไปทั่ว
ทั้งซอย ไม่มีใครเค้่าเล่นกับบ้านนั้นแล้ว คนอื่นก็พูด