วันนี้ผมกลับมาจากที่ทำงาน เปิดห้องมาพบแต่ความว่างเปล่า เธอได้จากผมไปแล้ว มองไปทั่วๆห้องไม่เหลือแม้กระทั่งของต่างหน้า…ผมล้มทั้งยืนทำอะไรไม่ถูก น้ำตาไหลด้วยความเสียใจ เธอจากผมไปโดยไม่มีแม้แต่คำร่ำลา…
     เราคบกันมาเกือบ3ปี ชีวิตรักเราก็เหมือนคู่อื่นๆ ทะเลาะกันบ้างตามประสา หนักบ้างเบาบ้าง แต่ไม่ใช่เรื่องนอกใจครับ ผมเป็นคนค่อนข้างขี้หึง ทำอะไรมักไม่ค่อยคิด ห้ามโน่นนี่แฟนทุกอย่างแม้กระทั่งไปทานข้าวกับเพื่อนผมยังต้องตามไปด้วย นี่แหล่ะข้อเสียของผม ต้องขอบอกก่อนว่าผมไม่ใช่คนดีอะไร มนุษย์ปุถุชนทั่วไปนี่แหล่ะครับ
     เมื่ออาทิตย์ที่แล้วผมกับแฟนแยกกันเที่ยวแฟนผมไปทะเลดับเพื่อนส่วนผมไปเที่ยวป่ากับพี่น้อง ระยะเวลาที่ไม่ได้เจอกัน4 วัน เราโทรฯ หากันตามปกติ จนกระทั่งเรากลับมา ยอมรับครับว่าผมคิดถึงเธอมาก ผมรู้ใจตัวเองมากขึ้นว่าผมจะรักเธอและปรับปรุงนิสัยที่ไม่ดีของผมเพื่อเธอ เหตุการณ์ทุกอย่างดีขึ้น ไปไหนมาไหนเดินจับมือกัน แม้กระทั่งนอนเรายังกอดกัน ผมก็แปลกใจเหมือนกันว่าเธอแปลกๆไป แต่ก็ไม่ได้ฉงนใจอะไรในความแปลกของเธอ จนกระทั่งวันนี้เธอไม่โทรฯหาผม ผมโทรฯไปก็ไม่รับ พอผมกลับมาถึงห้องผมล้มทั้งยืน เธอหนีผมไปแล้ว ไม่เหลืออะไรทั้งสิ้น ปมพยายามโทรฯหา ส่งข้อความ แต่สุดท้ายก็ได้แต่ความว่างเปล่า ประมาณ23.00น. ผมตัดสินใจโทรฯไปอีกครั้ง เพื่อนเธอรับสายผม บอกว่าแฟนผมไม่พร้อมที่จะคุยตอนนี้ เอ่อออ…แล้วยังไง ผมก็ฟูมฟายร้องไห้ใส่เพื่อนเธอ แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
     ผมคิดว่าเธอคงเกลียดผม ถึงขนาดขนข้าวของออกไปในช่วงเวลาที่ผมออกไปทำงาน
     ผมพยายามสงบสติอารมณ์ แต่มันเจ็บเหลือเกิน ถามว่าผมโกรธเธอมั้ย…ผมไม่โกรธ ผมอยากให้เธอกลับมา ทั้งๆที่เป็นไปไม่ได้ ตอนนี้นอนไม่หลับครับ ใจเต้นแรง ผวา สดุ้ง
     ผมอยากให้เธอรู้ว่า ผมรักเธอมาก ผมไม่โกรธเลยที่ทำแบบนี้ ผมว่าเธอคงมีเหตุผลมากพอ ผมคงจะเป็นคนที่เลวในสายตาเธอมาตลอด
      ผมเป็นคนไม่มีเพื่อน ผมหวังว่าผมจะอยู่ต่อไปโดยไม่มีเธอได้ ถ้าเธอคนนั้นมาอ่าน ผมอยากให้เธอรู้ว่าผมรอวันที่เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ผมรักเธอมากจริงๆ
     ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ เพิ่งเขียนยาวๆเป็นครั้งแรก อาจจะอ่านดูงงงงสักหน่อย แต่ก็ต้องขอบคุณทุกคน และขอให้ผมเป็นกรณีสุดท้ายบนโลกนี้ที่เป็นแบบนี้นะครับ รักกันให้มากๆ อย่าทะเลาะกันนะครับ