ปัจจุบันโลกกำลังเจริญก้าวหน้าทางวัตถุอย่างมาก มนุษย์กินและใช้วัตถุกันอย่างฟุ่มเฟือยเกินความจำเป็น จนสร้างปัญหาให้แก่สภาพแวดล้อมอย่างมากมาย เช่น น้ำเสีย อากาศเสีย ดินเสีย โลกร้อนขึ้น แล้วก็ตามมาด้วยความเดือดร้อนของมวลมนุษย์ส่วนใหญ่ จากปัญหาภัยแล้ง น้ำท่วม ไฟป่า ลมพายุ แผ่นดินไหว คลื่นยักษ์ เป็นต้น อย่างที่กำลังเป็นอยู่ในปัจจุบัน

แม้วิทยาศาสตร์จะเริญก้าวหน้า แต่ก็ไม่สามารถแก้ปัญหาเหล่านี้ได้ เพราะธรรมชาติได้เสียสมดลไปเพราะป่าไม้ของโลกได้ถูกทำลายไปอย่างมากมายจนเกินพอดี

การที่ป่าไม้ของโลกถูกทำลายก็เป็นเพราะความต้องการในการดิน การใช้ของมนุษย์ส่วนใหญ่ ที่กินเกิน ใช้เกิน หรือฟุ่มเฟือย เพราะนี่คือสาเหตุสำคัญที่ผลักดันให้เกิดการตัดไม้ทำลายป่าอย่างมโหราฬ

การแก้ปัญหาที่ถูกจุดก็ต้องมาแก้กันที่ต้นเหตุคือความฟุ่มเฟือยนี้ คือเราต้องหันมากินและใช้กันเท่าที่จำเป็นหรือประหยัดให้มากที่สุด (ประหยัดไม่ใช่ถึงกับอดอยากขาดแคลน)

ส่วนการที่จะทำให้คนหันมาประหยัดก็ต้องชี้ให้เห็นถึงโทษภัยอย่างมหันต์ที่จะตามมาจากความฟุ่มเฟือยของเราเองทุกคน

แต่วิธีที่ดีกว่านั้นก็คือ สอนให้มนุษย์รู้จักชีวิต ว่าชีวิตของเรานี้เกิดมาเพื่อทำหน้าที่ดูแลรักษาโลก ไม่ใช่มาแสวงหาความสุขสนุกสนานจากโลกเพียงเอย่างเดียว ซึ่งเราต้องสอนกันมาตั้งแต่ยังเด็ก

ส่วนวิธีที่ดีที่สุดก็คือ สอนให้มนุษย์รู้จักว่า แท้จริงมันไม่ได้มีตัวเราอยู่จริง มีแต่ตัวเรามายา (หลอกลวง) และทุกสิ่งโดยเฉพาะความสุขที่เราทุกคนต้องการ ก็ล้วนเป็นมายา (คือมีเพียงชั่วขณะแล้วก็หายไปไม่สามาราถตั้งอยู่ตลลอดไปตามที่เราต้องการได้)  เมื่อมนุษย์ส่วนใหญ่เข้าใจจุดนี้แล้ว เขาก็จะไม่เห็นแก่ตัว และไม่แสวงหาสิ่งฟุ่มเฟือย (เพราะไม่รู้จะแสวงหาไปเพื่อใคร) เมื่อไม่ฟุ่มเฟือยเขาก็จะประหยัดไปเอง เมื่อประหยัดก็จะส่งผลทำให้ป่าไม้ของโลกไม่ถูกทำลาย เมื่อป่าไม้มีมากพอ โลกก็จะกลับมาเป็นสีเขียวได้อีก หลังจากที่ได้สูญเสียมันไป แล้วสันติภาพของโลกก็จะกลับคืนมาได้เองเป็นของแถม