สวัสดีค่ะ
วันนี้อยากจะขอแชร์ประสบการณ์เกี่ยวกับคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยค่ะ
ในฐานะอดีตเด็กอักษรจุฬาคนหนึ่ง ซึ่งคิดว่าบทความด้านล่างน่าจะมีประโยชน์สำหรับน้องๆที่กำลังตัดสินใจเลือกคณะและมหาวิทยาลัย
เพราะน่าจะทำให้พอเห็นภาพของคณะอักษรโดยรวมได้
โดยทั้งหมดที่เขียน เป็นความคิดเห็นส่วนตัวล้วนๆนะคะ มันอาจไม่ใช่ทั้งหมดของอักษร นิสิตปัจจุบันและอดีตหลายท่านอาจเห็นว่าต่างไป แต่นี่คือสิ่งที่เราเห็นและสรุปออกมาตลอด 4 ปีค่ะ
......
คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
เป็นคณะที่ล่ำลื่อกันว่า "เนิร์ท" อันดับต้นๆของจุฬา
ไม่ว่าเรื่องอะไร ถ้าขึ้นชื่อว่าเป็นอักษรแล้วล่ะก็ จะดูจริงจังไปหมด
รับปริญญา ก็มีคณะอักษรนี่แหละที่รู้กันว่าล่อเกียรตินิยมกันไปซะครึ่งคณะ
(อันนี้ไม่ต้องตกใจ เพราะระบบการเรียนมันทำให้ได้เกียรตินิยมง่ายกว่าสายวิทย์มาก ไม่เกี่ยวกับตัวบุคคลแต่อย่างใด(มั้ง))
เรา เป็นคนนึงที่เคยสถิตย์อยู่ในคณะนี้มาร่วมสี่ปี
ก่อนเข้ามาที่นี่ ก็อยากรู้เหมือนกันว่าคณะนี้ตรงกับที่เค้าล่ำลือกันมั้ย
บางอย่างก็จริงบางอย่างก็ไม่จริงเท่าไหร่
ไอเรื่องเด็กอักษรหยิ่งนี่ ไม่จริงอย่างรุนแรง อยู่มาสี่ปียังไม่เจอคนหยิ่งจั๊กคน เพราะงั้นใครจะเข้าคณะนี้ก็ไม่ต้องกลัวไม่มีเพื่อนค่ะ
เรื่องสวย...อืมมม เด็กสมัยนี้เราก็เห็นสวยๆกันทั้งนั้น(พูดเหมือนแก่แล้ว) ใช่ว่าจะสวยทั้งคณะหรอก ทั้งสวยและไม่สวยคละๆกันไป
อาจเพราะแต่งตัวแต่งหน้ามากกว่า มันเลยดูดีขึ้นมานิดนึง (ซึ่งใครๆเค้าก็ทำกัน)
เรื่องรวย อื่มมมม คนรวยและผู้ดีเยอะอยู่ ยอมรับ คนจนกรอบเช่นเราก็มีไม่น้อย
.....แต่ทุกคนก็รักกันดี....
ส่วนที่ปฎิเสธไม่ได้เลย เป็นจริงร้อยเปอร์เซ็นต์
คือเรื่อง "เนิร์ท" นี่แหละ
อาจไม่เนิร์ทแบบใส่แว่นหนาเตอะผมไม่ได้หวี แต่ก็เนิร์ทจริง
การอยู่ที่นี่ทำให้เราได้รู้ว่า "ความคิดที่ว่าการท่องหนังสือให้จำได้ทุกบรรทัดเป็นเรื่องธรรมดา " นั้นมีอยู่จริง
มันค่อยๆซึมซับเข้ามาเอง รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นคนแบบนี้ไปซะแล้ว
จากคนที่เคยไม่ค่อยอ่านหนังสือเรียน อ่านผ่านๆมากๆๆอย่างเรา
กลายเป็นคนที่เวลาท่องหนังสือ ในหัวมีคำว่า "จำไม่ได้ ก็ตอบไม่ได้" วนเวียนอยู่ตลอดเวลา
ซึ่งมันก็จริง อยู่อักษร "จำไม่ได้ ก็ตอบไ่ม่ได้"...that's all
ไอพวกที่บอกว่า "เราไม่จำหมดหรอก เราเก็งข้อสอบเอาว่ะ" หรือ "โอ้ย กรูไม่อ่านมะแร่งแล้วตรงนี้"
อย่าไปเชื่อมัน.. พวกเด็กอักษรไว้ใจไม่ได้...เห็นทำข้อสอบที่ไรมันก็จำได้ทุกบรรทัดทุกที เบื่อ
ไอข้อสอบประเภทที่อาจารย์เอาหนังสือมา แล้วลบลิขวิดบางประโยคแล้วให้เติมให้สมบูรณ์ลงไปนั้นก็มีไม่น้อย
โชคดีที่เราเคยเจอแค่วิชาเดียวตอนปีสอง แทบตาย(วิชานั้นได้ C มาอย่างสวยงาม ๕๕)
นี่อาจเป็นคำตอบที่ว่าทำไมเด็กอักษรถึงได้เกียรตินิยมกันกว่าครึ่งคณะ
ก็เพราะว่ามันแค่จำซะส่วนใหญ่ ไม่ต้องประยุกต์ใช้ ฝึกทำโจทย์ เข้าแลป เหมือนเด็กสายวิทย์
ซึ่งอันนี้เป็นข้อเสียของคณะทางภาษาศาสตร์ที่เลี่ยงไม่ได้
มาอยู่นี่แล้วจะได้รู้ว่า "ตัวแม่" ที่แท้จริงนั้นเป็นอย่างไร (เอาแค่ระดับประเทศนะ ระดับโลกคงมีตัวย่าตัวทวดอยู่แหละ)
อาจารย์ที่เป็นเทพเจ้ามาเกิดนั้นมีให้เกลื่อน น่ากลัวจริงๆ
และยังได้ร่วมเรียนกับ "ตัวแม่" ในอนาคตอีกมากมายหลายคน
อันนี้น่ากลัวกว่า เพราะพวกมันจะชอบมาฉุดเกรดเดี๊ยน
หลายครั้งที่เราประทับใจในความเก่งของอาจารย์ (อันนี้ไม่เฉพาะอักษร แต่คณะอื่นด้วย)
หลายครั้งที่สังเกตได้ว่าอาจารย์นั้น "รัก" เรื่องที่อาจารย์สอนจริงๆ
ไม่งั้นอาจารย์คงไม่สามารถตะเกียกตะกายจนมาเป็น "ตัวแม่" ของเรื่องนั้นๆได้
เวลาเรียนกับคนสอนที่รักในสิ่งนั้น เราก็รู้สึกมีความสุขกับเค้าไปด้วย
เพราะเค้าตั้งใจถ่ายทอดออกมาให้เราได้สัมผัสกับมันอย่างแท้จริง ซึ่งสิ่งนี้เป็นสิ่งที่เรารู้สึกว่าเราได้รับมาจากที่นี่เยอะมาก
กลับมาที่อักษร
การเป็นเด็กอักษรทำให้รู้ว่า เราก็เป็นคนขยันเรียนได้เหมือนกัน
การเป็นเด็กอักษรทำให้รู้ว่า ฮอกวอร์ตนั้นก็มีอยู่ในเมืองไทย(ห้องสมุดคณะอักษรค่ะ อยู่ในตึกเทวาลัยทั้งตึก เข้าไปเหมือนเดินอยู่ในฮอกวอร์ตเวอร์ชั่นไทย ขลังมาก)
การเป็นเด็กอักษรทำให้รู้ว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า คนที่เป็นฟ้าก็ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นฟ้าสักที
การเป็นเด็กอักษรทำให้รู้ว่า "ระบบดั้งเดิม" นั้นเป็นยังไง ตอนเข้าที่นี่ครั้งแรก ตกใจมากว่ามีการหักคะแนนถ้าใส่กระโปรงสั้น ผ่าหน้า ผ่าหลัง บลาๆ มีการส่งจดหมายถึงผู้ปกครองด้วย อยู่คณะนี้ต้องแต่งตัวให้เรียบร้อย (เฮ่อ นึกว่าหลุดจากมปลายมาแล้วจะเป็นอิสระเรื่องการแต่งตัวซะอีก) ถึงจะเนี๊ยบไม่เท่าครุก็เถอะ
แต่ข้อดีของมันคือทำให้เรารู้จักกาละเทศะ
เราสังเกตว่าเด็กจุฬาส่วนใหญ่ แต่งตัวเรียบร้อย เสื้อตัวไม่เล็กติ้ว กระโปรงไม่สั้นจนเกินไปนัก ดูสะอาดสะอ้าน อันนี้เป็นความเห็นส่วนตัวและคุยกับคนจุฬาหลายๆคนเค้าก็คิดเหมือนเรา แต่อาจมีหลายคนไม่เห็นด้วย ก็แล้วแต่ต่างคนต่างใจนะคะ
อย่างน้อยเวลาเดินสยาม แล้วเราสะดุดตาว่า "เอ๊ะ คนนี้แต่งชุดเครื่องแบบดูไม่ดีเลย (กระโปรงสั้นจู๋ ผ่าระเบิด นมระเบิด รองเท้าแตะ ฯลฯ)"
คนคนนั้นก็ไม่เคยใช่เด็กจุฬาเลย อย่างน้อยสี่ปีที่เราอยู่ที่นี่เราก็ไม่เคยเห็นเด็กจุฬาที่สยามแต่งตัวชุดนิสิตไม่เรียบร้อย
ช่วงหลังๆ เราเริ่มเห็นแล้วว่าเด็กจุฬาก็ใส่กระโปรงสั้นจู๋ คีบแตะ
แต่นั่นไม่เคยใช่เด็กอักษรเลย (ไม่งั้นก็โดนหักคะแนนอ่ะดิ เหอๆ)
นี่เหมือนชมคณะตัวเอง
น่ะ อันนี้เป็นความรู้สึกของเราอะนะ
ถามว่าภูมิใจมั้ยที่ได้อยู่ที่นี่
ตอบว่า ภูมิใจ
ไม่ใช่ว่าเพราะที่นี่ดัง หรืออะไร
ไม่รู้สิ ถ้าสถาบันไหนที่ทำให้คนที่อยู่ในนั้นภูมิใจในสถาบันได้เนี่ย แสดงว่าสถาบันนั้นต้องมีดีอะไรซักอย่างแหละ
......
ขอพูดเกี่ยวกับอักษรฯ จุฬาฯ..
วันนี้อยากจะขอแชร์ประสบการณ์เกี่ยวกับคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยค่ะ
ในฐานะอดีตเด็กอักษรจุฬาคนหนึ่ง ซึ่งคิดว่าบทความด้านล่างน่าจะมีประโยชน์สำหรับน้องๆที่กำลังตัดสินใจเลือกคณะและมหาวิทยาลัย
เพราะน่าจะทำให้พอเห็นภาพของคณะอักษรโดยรวมได้
โดยทั้งหมดที่เขียน เป็นความคิดเห็นส่วนตัวล้วนๆนะคะ มันอาจไม่ใช่ทั้งหมดของอักษร นิสิตปัจจุบันและอดีตหลายท่านอาจเห็นว่าต่างไป แต่นี่คือสิ่งที่เราเห็นและสรุปออกมาตลอด 4 ปีค่ะ
......
คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
เป็นคณะที่ล่ำลื่อกันว่า "เนิร์ท" อันดับต้นๆของจุฬา
ไม่ว่าเรื่องอะไร ถ้าขึ้นชื่อว่าเป็นอักษรแล้วล่ะก็ จะดูจริงจังไปหมด
รับปริญญา ก็มีคณะอักษรนี่แหละที่รู้กันว่าล่อเกียรตินิยมกันไปซะครึ่งคณะ
(อันนี้ไม่ต้องตกใจ เพราะระบบการเรียนมันทำให้ได้เกียรตินิยมง่ายกว่าสายวิทย์มาก ไม่เกี่ยวกับตัวบุคคลแต่อย่างใด(มั้ง))
เรา เป็นคนนึงที่เคยสถิตย์อยู่ในคณะนี้มาร่วมสี่ปี
ก่อนเข้ามาที่นี่ ก็อยากรู้เหมือนกันว่าคณะนี้ตรงกับที่เค้าล่ำลือกันมั้ย
บางอย่างก็จริงบางอย่างก็ไม่จริงเท่าไหร่
ไอเรื่องเด็กอักษรหยิ่งนี่ ไม่จริงอย่างรุนแรง อยู่มาสี่ปียังไม่เจอคนหยิ่งจั๊กคน เพราะงั้นใครจะเข้าคณะนี้ก็ไม่ต้องกลัวไม่มีเพื่อนค่ะ
เรื่องสวย...อืมมม เด็กสมัยนี้เราก็เห็นสวยๆกันทั้งนั้น(พูดเหมือนแก่แล้ว) ใช่ว่าจะสวยทั้งคณะหรอก ทั้งสวยและไม่สวยคละๆกันไป
อาจเพราะแต่งตัวแต่งหน้ามากกว่า มันเลยดูดีขึ้นมานิดนึง (ซึ่งใครๆเค้าก็ทำกัน)
เรื่องรวย อื่มมมม คนรวยและผู้ดีเยอะอยู่ ยอมรับ คนจนกรอบเช่นเราก็มีไม่น้อย
.....แต่ทุกคนก็รักกันดี....
ส่วนที่ปฎิเสธไม่ได้เลย เป็นจริงร้อยเปอร์เซ็นต์
คือเรื่อง "เนิร์ท" นี่แหละ
อาจไม่เนิร์ทแบบใส่แว่นหนาเตอะผมไม่ได้หวี แต่ก็เนิร์ทจริง
การอยู่ที่นี่ทำให้เราได้รู้ว่า "ความคิดที่ว่าการท่องหนังสือให้จำได้ทุกบรรทัดเป็นเรื่องธรรมดา " นั้นมีอยู่จริง
มันค่อยๆซึมซับเข้ามาเอง รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นคนแบบนี้ไปซะแล้ว
จากคนที่เคยไม่ค่อยอ่านหนังสือเรียน อ่านผ่านๆมากๆๆอย่างเรา
กลายเป็นคนที่เวลาท่องหนังสือ ในหัวมีคำว่า "จำไม่ได้ ก็ตอบไม่ได้" วนเวียนอยู่ตลอดเวลา
ซึ่งมันก็จริง อยู่อักษร "จำไม่ได้ ก็ตอบไ่ม่ได้"...that's all
ไอพวกที่บอกว่า "เราไม่จำหมดหรอก เราเก็งข้อสอบเอาว่ะ" หรือ "โอ้ย กรูไม่อ่านมะแร่งแล้วตรงนี้"
อย่าไปเชื่อมัน.. พวกเด็กอักษรไว้ใจไม่ได้...เห็นทำข้อสอบที่ไรมันก็จำได้ทุกบรรทัดทุกที เบื่อ
ไอข้อสอบประเภทที่อาจารย์เอาหนังสือมา แล้วลบลิขวิดบางประโยคแล้วให้เติมให้สมบูรณ์ลงไปนั้นก็มีไม่น้อย
โชคดีที่เราเคยเจอแค่วิชาเดียวตอนปีสอง แทบตาย(วิชานั้นได้ C มาอย่างสวยงาม ๕๕)
นี่อาจเป็นคำตอบที่ว่าทำไมเด็กอักษรถึงได้เกียรตินิยมกันกว่าครึ่งคณะ
ก็เพราะว่ามันแค่จำซะส่วนใหญ่ ไม่ต้องประยุกต์ใช้ ฝึกทำโจทย์ เข้าแลป เหมือนเด็กสายวิทย์
ซึ่งอันนี้เป็นข้อเสียของคณะทางภาษาศาสตร์ที่เลี่ยงไม่ได้
มาอยู่นี่แล้วจะได้รู้ว่า "ตัวแม่" ที่แท้จริงนั้นเป็นอย่างไร (เอาแค่ระดับประเทศนะ ระดับโลกคงมีตัวย่าตัวทวดอยู่แหละ)
อาจารย์ที่เป็นเทพเจ้ามาเกิดนั้นมีให้เกลื่อน น่ากลัวจริงๆ
และยังได้ร่วมเรียนกับ "ตัวแม่" ในอนาคตอีกมากมายหลายคน
อันนี้น่ากลัวกว่า เพราะพวกมันจะชอบมาฉุดเกรดเดี๊ยน
หลายครั้งที่เราประทับใจในความเก่งของอาจารย์ (อันนี้ไม่เฉพาะอักษร แต่คณะอื่นด้วย)
หลายครั้งที่สังเกตได้ว่าอาจารย์นั้น "รัก" เรื่องที่อาจารย์สอนจริงๆ
ไม่งั้นอาจารย์คงไม่สามารถตะเกียกตะกายจนมาเป็น "ตัวแม่" ของเรื่องนั้นๆได้
เวลาเรียนกับคนสอนที่รักในสิ่งนั้น เราก็รู้สึกมีความสุขกับเค้าไปด้วย
เพราะเค้าตั้งใจถ่ายทอดออกมาให้เราได้สัมผัสกับมันอย่างแท้จริง ซึ่งสิ่งนี้เป็นสิ่งที่เรารู้สึกว่าเราได้รับมาจากที่นี่เยอะมาก
กลับมาที่อักษร
การเป็นเด็กอักษรทำให้รู้ว่า เราก็เป็นคนขยันเรียนได้เหมือนกัน
การเป็นเด็กอักษรทำให้รู้ว่า ฮอกวอร์ตนั้นก็มีอยู่ในเมืองไทย(ห้องสมุดคณะอักษรค่ะ อยู่ในตึกเทวาลัยทั้งตึก เข้าไปเหมือนเดินอยู่ในฮอกวอร์ตเวอร์ชั่นไทย ขลังมาก)
การเป็นเด็กอักษรทำให้รู้ว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า คนที่เป็นฟ้าก็ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นฟ้าสักที
การเป็นเด็กอักษรทำให้รู้ว่า "ระบบดั้งเดิม" นั้นเป็นยังไง ตอนเข้าที่นี่ครั้งแรก ตกใจมากว่ามีการหักคะแนนถ้าใส่กระโปรงสั้น ผ่าหน้า ผ่าหลัง บลาๆ มีการส่งจดหมายถึงผู้ปกครองด้วย อยู่คณะนี้ต้องแต่งตัวให้เรียบร้อย (เฮ่อ นึกว่าหลุดจากมปลายมาแล้วจะเป็นอิสระเรื่องการแต่งตัวซะอีก) ถึงจะเนี๊ยบไม่เท่าครุก็เถอะ
แต่ข้อดีของมันคือทำให้เรารู้จักกาละเทศะ
เราสังเกตว่าเด็กจุฬาส่วนใหญ่ แต่งตัวเรียบร้อย เสื้อตัวไม่เล็กติ้ว กระโปรงไม่สั้นจนเกินไปนัก ดูสะอาดสะอ้าน อันนี้เป็นความเห็นส่วนตัวและคุยกับคนจุฬาหลายๆคนเค้าก็คิดเหมือนเรา แต่อาจมีหลายคนไม่เห็นด้วย ก็แล้วแต่ต่างคนต่างใจนะคะ
อย่างน้อยเวลาเดินสยาม แล้วเราสะดุดตาว่า "เอ๊ะ คนนี้แต่งชุดเครื่องแบบดูไม่ดีเลย (กระโปรงสั้นจู๋ ผ่าระเบิด นมระเบิด รองเท้าแตะ ฯลฯ)"
คนคนนั้นก็ไม่เคยใช่เด็กจุฬาเลย อย่างน้อยสี่ปีที่เราอยู่ที่นี่เราก็ไม่เคยเห็นเด็กจุฬาที่สยามแต่งตัวชุดนิสิตไม่เรียบร้อย
ช่วงหลังๆ เราเริ่มเห็นแล้วว่าเด็กจุฬาก็ใส่กระโปรงสั้นจู๋ คีบแตะ
แต่นั่นไม่เคยใช่เด็กอักษรเลย (ไม่งั้นก็โดนหักคะแนนอ่ะดิ เหอๆ)
นี่เหมือนชมคณะตัวเอง
น่ะ อันนี้เป็นความรู้สึกของเราอะนะ
ถามว่าภูมิใจมั้ยที่ได้อยู่ที่นี่
ตอบว่า ภูมิใจ
ไม่ใช่ว่าเพราะที่นี่ดัง หรืออะไร
ไม่รู้สิ ถ้าสถาบันไหนที่ทำให้คนที่อยู่ในนั้นภูมิใจในสถาบันได้เนี่ย แสดงว่าสถาบันนั้นต้องมีดีอะไรซักอย่างแหละ
......