เย็นวันนึง ในวันที่ภรรยา ไปต่างจังหวัด
แม่ผมดั้นด้นจากสวนชานเมืองเข้ามาช่วยดูหลานให้ที่บ้านเหมือนเคย
หลังกินข้าวเย็นเสร็จ แม่ก็เดินไปที่อ่างล้างจาน เพื่อจะทำงานบ้าน
ที่ แม่ถนัดและทำมันมา เกือบจะทั้งชีวิต

แต่...ไม่ทันผมซะหละ
ผมรีบไปคว้า เจ้า สก๊อตไบรท์ มากำไว้ในมือได้ก่อน ...

“แม่ ไม่ต้องเลย ดูหลานมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวผมเอง,..”
แม่ทำท่าจะเข้ามาแย่ง แต่ยังไวไม่ทันผมหลบหลีกสับขาหลอกจนเอาชนะแกได้
แกเลยยอม และยืนพิงกำแพง ยืนดูไอ่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของแก ล้างจานแทน...

แล้วบทสนทนาก็เริ่มต้นจากผมเอง...

“แม่ ..เด็กสมัยนี้มันไม่ได้เรื่องเอาซะเลยนะครับ ..
ไอ่ลูกชายคนโตนี่ สอนไม่ฟังเลย เถียงคำไม่ตกฟาก..
ดูซิ กินข้าวเสร็จแล้วไม่เห็นหัวมันจะมาช่วยพ่อ ช่วยย่ามันเก็บเลย”

แม่ ไม่ตอบ ยืนมองหน้าผม ด้วยสายตาเรียบเฉย

“ตื่นนอนก็สาย กว่าจะปลุกลุกมาจากที่นอนได้ก็ยากเย็นแสนเข็ญ
ที่นอนก็ไม่เก็บ อาบน้ำก็ช้า กินข้าวก็ช้า ไม่ได้เรื่องเลย เน๊อะแม่เน๊อ”

แม่ยังคงไม่มีอาการ ตอบรับสนองการโน้มน้าวจิตใจให้คล้อยตามของผม.

“เรียนหนังสือก็ขี้เกียจเรียน หัวดีซะเปล่า เผลอเมื่อไหร่วิ่งหาแต่โทรทัศน์
ไม่ก็ขอเล่นเกม ไม่ได้ คิดจะทบทวน ค้นคว้าหาความรู้ซะมั่ง นี่ก็จะสอบไล่ละ
ไม่ได้ครึ่ง พ่อมันเล๊ย (ยกตัวเองเล็กน้อยเพื่อให้แม่คล้อยตาม) ..”

แต่แม่ก็ยังไม่ออกความเห็นอะไร...ยืนกอดอก ฟังผมบ่น ต่อไปเรื่อยๆ

แล้วผมก็บ่น..และบ่นอะไรต่อมิอะไร อีกหลายเรื่องเกี่ยวกับลูกชาย
เพราะ ปกติเวลา ภรรยาอยู่ ผมจะเป็นคนฟัง ไม่ค่อยมีโอกาสบ่น
ในเมื่อวันนี้โอกาสเหมาะ มาถึง ผมเลย บ่นซะชุดใหญ่ (ม๊ากก)
.
จนหมดเรื่องจะบ่นแล้ว...พร้อมกับล้างถ้วยจานเสร็จ...
แม่เพิ่งเปลี่ยนกริยา จากนิ่งเฉย เป็นจ้องมอง หน้าผมแบบตั้งคำถาม...

“ที่ แกบ่นให้ ชั้นฟังมานี่อะ...แกไม่รู้จริงๆเหรอ ว่า...
มัน ถอดแบบใครออกมา...รู้ไว้ซะมั่ง ว่ามันเหมือนแก
ตอนเด็กยังไงยังงั้นแหละ..

แล้วแกก็เล่นเอาแต่ข้อดีของแก มาพูดทับถมข้อเสียลูกแก...
แบบนี้ แก แหละที่ไม่ได้เรื่อง “

อ่า..แม่ไหง แม่พูดง้านหละ.....ผมค้อนไปซะชุดนึง
แต่...เอ แม่พูดมาก็จริงแฮะ..
เมื่อก่อน ผมก็...
..ตื่นนอน เกือบเที่ยง เมื่อตอนปิดเทอมใหญ่อะ..
..หนังการ์ตูน ช่อง 9 น้าต๋อย เซมเบ้นี่ก็ นั่งดูกันจนหมดภาคเข้าเลย
..หนังสือเรียนก็อ่านบ้าง แต่ ด๊อกเตอร์สลัมกะโดราเอม่อนนี่น่าจะอ่านเย๊อะกว่า
..ช่วยงานบ้านพ่อแม่ ก็ข่วยอยู่นะ แต่แค่ทิ้งขยะกับเอาน้ำเข้าตู้เย็น...ก็ว่าเย๊อะแล้ว

สรุปว่าเป็นอย่างที่แม่ว่า จริงๆ
ผมเล่นพูดเอาแต่ข้อดีของตัวเอง ในตอนโตแล้ว ไป
เปรียบเทียบกับ เด็ก อายุ 8 ขวบ ...อืม ไม่แฟร์...
แต่...ยังไงก็ไม่ได้แม่ ...เดี๋ยว โตขึ้นมันจะติดเป็นนิสัยถาวร..แก้ไม่ได้..

แม่ยิ้ม(คงคิดในใจ เข้าทางฉันหละ).....

“แกรู้มั๊ยหละ กว่าเด็กไม่ได้เรื่อง อย่างแก จะมีวันนี้ได้...
ชั้นต้อง พูด ต้องสอนแก ขนาดไหน...
พูดครั้งนึง ไม่ฟังก็ต้อง สอง สาม สี่ .....พูด สอน ทุกวัน.
จนพวกแก ว่าชั้น “ขี้บ่น” ที่สุดในบ้าน...”
แล้ว ตอนนี้ เข้าใจยัง ว่า...ทำไม ชั้นถึง ต้องบ่น ให้แกฟัง
ทั้งที่จริงชั้น สอนแก ต่างหาก...หุหุ(อันนี้เติมเอง)

คร๊าบบ....คุณแม่ หญิงผู้ กล่าวถ้อยคำได้ แทงใจผมยิ่งนัก...