เป็นคุณแม่ของลูกชายวัย 30 คนหนึ่งค่ะ ลูกชายคบหากับแฟนมา 9 ปีตั้งแต่ยังเรียนอยู่  ตอนนี้ทำงานแล้วทั้งคู่ ต่างคนต่างไม่มีคนอื่นมาตลอด แม่ก็หวังว่าวันหนึ่งเมื่อพวกเขาแข็งแรงและพร้อมก็คงจัดการแต่งงานเสียที
      วันหนึ่งลูกชายโทรหา ร้องไห้แล้วบอกว่าแฟนเขาย้ายออกไปเพราะมีปากเสียงกันเรื่องแต่งงาน ลูกชายยังไม่อยากแต่งเพราะยังต้องผ่อนบ้านผ่อนรถ(ที่ใช้ชื่อร่วมกัน)
อยากรอให้พร้อมกว่านี้เพราะถ้าแต่งตอนนี้ก็คงต้องรบกวนทางบ้าน ฝ่ายหญิงก็แอบมาย้ายออกไป ตามหาอย่างไรก็ไม่เจอ
      แม่กับพ่อจึงไปพบพ่อแม่ของผู้หญิงเพื่อสู่ขอและจัดงานแต่งงานให้ถูกต้อง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคืออาการมึนตึงและถูกต่อว่า ว่าเหมือนเห็นลูกสาวเขาไม่มีค่าตอนลูกเขาอยู่ก็ไม่ทำอะไร พอลูกสาวเขาออกไปกลับมากระตือรือร้น ..แม่เจ็บปวดนะ แต่ก็ไม่เป็นไร คิดถึงใจเขาใจเราว่าถ้าลูกสาวเราไปอยู่กับผู้ชาย เราคงเป็นฝ่ายไม่พอใจเช่นกัน
      ลูกชายทุกข์ใจมาตลอด แม่ก็ทุกข์ไปด้วย เพราะหัวใจคนเป็นแม่ตราบใดที่ลูกยังจมอยู่ในความทุกข์ แม่ก็ไม่มีวันมีความสุขได้หรอก แต่หลังจากนั้น 2สัปดาห์ ผู้หญิงกลับมาแต่ความสัมพันธ์ก็ยังไม่เหมือนเดิม ลูกชายบอกว่าเขากลัวแม่เขารู้ว่ากลับมาอยู่ด้วยกันอีก ลูกชายดูมีกำลังใจทำงานมากขึ้น แม่ก็ใจชื้นว่าคงคุยกันเองได้เพราะเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ปล่อยให้เขาประสานรอยร้าวกันเอง พร้อมเมื่อไหร่ไม่ต้องรอแล้ว แม่จะช่วย
    สบายใจได้ไม่กี่วัน เพื่อนลูกชายโทรหาแม่ว่าผู้หญิงส่งข้อความมาบอกว่าคราวนี้จะไปจริงๆฝากดูแลด้วยเพราะลูกชายขู่จะทำร้ายตัวเอง  ทั้งแม่ทั้งเพื่อนแทบบ้าติดต่อลูกชายไม่ได้เลย แม่อยู่ต่างจังหวัด มีเพื่อนลูกที่อยู่ไกล้สุดรีบบึ่งรถไปหา ก็พบผู้หญิงยังอยู่ แต่ลูกชายไม่เป็นผู้เป็นคนไปเลย
   หลังจากนั้นลูกชายโทรหาแม่ ไลน์คุยกับแม่ทุกวัน จากที่เคยห่างเหินกลายเป็นใกล้ชิด แม่ก็คอยให้กำลังใจ เตือนสติ และใช้ความรู้สึกของผู้หญิงช่วยคิดหาทางแก้ไข
แต่แล้วผู้หญิงก็ไปอีก คราวนี้ลูกชายก็เหมือนจะตั้งหลักได้ ทำใจยอมรับได้ เต็มใจรอให้ฝ่ายครอบครัวผู้หญิงหายโกรธ ยอมให้ผู้หญิงย้ายออกไปตามที่เขาต้องการ
   หลังจากแฟนเขาแยกออกไปได้ไม่ถึงเดือน ผู้หญิงก็ป่วยกระทันหัน โทรให้ลูกชายพาไปส่งโรงพยาบาล นอนเฝ้าที่รพ. 2 คืน แม่ก็คิดว่า เออคราวนี้คงHappy Ending เสียที
แต่ที่ไหนได้พอออกจากโรงพยาบาลแฟนเขาก็ยังไม่ยอมกลับมาอยู่ร่วมกันอีก บอกยังไม่พร้อมจะกลับมา ...คราวนี้ลูกชายสติแตกเลย ไม่เคยเห็นลูกเสียใจมากขนากนี้  ร้องไห้กับแม่เหมือนเด็กๆ แม่ก็พลอยร้องไห้ไปกับลูก ไม่รู้จะช่วยลูกอย่างไร เข้าใจความรู้สึกลูก แต่ไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคิดอะไรอยู่ เรายอมทุกอย่างแล้วที่ผ่านมาไม่ได้ทำอะไรให้ก็เพราะเคารพความเป็นส่วนตัวของพวกเขา ไม่เร่งรัดเร่งเร้า เพราะคิดว่าคนรุ่นใหม่อาจจะยังไม่อยากแต่ง หรือบางคนแต่งแล้วยังไม่ยอมจดทะเบียน ไม่ยอมใช้นามสกุลสามี
  
       เล่ามายืดยาวสับสน เพราะอยากให้ช่วยวิเคราะห์ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาทั้งสองคน อยากถามใจใครหลายๆคนที่มีประสบการณ์อกหัก รักคุดอย่างลูกชายว่าคิดอย่างไรกัน แล้วแก้ปัญหากันอย่างไร