รบกวนพื้นที่ใน pantip อีกครั้งนะคะ .. เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่เคยเอ่ยกับเพื่อนคนไหน แม้แต่เพื่อนที่สนิทที่สุด
อาจจะเขียนวกวน สับสนไปบ้า ขอโทษจริงๆ นะคะ

#ถ้าเพื่อนสนิทเห็น รบกวนทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปนะ บางที ก็ทำใจไม่ได้ที่จะเอ่ยมันออกมาเหมือนกัน

------------------------------

คงไม่มีใครจำกระทู้เก่าๆ ของเราได้ เราเล่าใหม่ย่อๆ นะคะ อาจจะยาวนิดนึง รบกวนอ่านหน่อยเถอะค่ะ เราสับสนในชีวิตจริงๆ

เรากับแฟน คบกันมา 5 ปี .. ตั้งแต่สมัยมัธยม จนตอนนี้ เราเรียนจบมหาลัย ทำงานแล้วนะคะ
แฟนเราเอาใจใส่ดีมาก ถึงดีที่สุด .. เรียกว่าตั้งแต่คบมา คนนี้ดีที่สุด ดูแลเราทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างพวกผูกเชือกรองเท้าให้ ก็ไม่เว้น

สมัยช่วงสองปีแรกที่คบกัน เป็นช่วงที่เป็นจุดเปลี่ยน เพราะเค้าเพิ่งเข้ามหาลัย เพิ่งได้เจอคนมากหน้าหลายตา
เกิดเหตุการณ์นอกใจ เค้าไปคุยกับคนอื่น  เราจับได้ แต่ไม่มีการด่าทออะไรทั้งนั้น
เราถามเค้าดีๆ ด้วยซ้ำไปว่าถ้ารักเขา เลิกกันเถอะ เพราะเราจะได้เป็นเพื่อน พี่ น้อง กันได้
เค้าร้องไห้ ขอให้เราอย่าไป กอดขา กราบเรา ครั้งนั้นเราเจ็บมากจริงๆ เราไม่คิดว่าเค้าจะทำได้ลง
เพราะร่วมทุกข์ร่วมสุขมาก็เยอะ แม้จะเพิ่งผ่านมัธยมมาไม่นานก็ตาม ทำงานหาเงิน เหนื่อยมาด้วยกัน
(แต่ไม่ได้หาเงินจริงจังอะไร แค่งาน parttime ค่ะ)
รักเค้ามาก พอเจอแบบนี้ ไปไม่เป็นเลย เค้ายิ่งเห็นเราร้องไห้ เค้าก็ยิ่งร้อง
คือเรารู้ละ ว่าเค้ารู้สึกผิดจริงๆ ..

จากนั้น แฟนเราตัด ผญ คนนั้นออกไปทุกทาง
จากนั้นมาก เค้าพยายามใช้เวลาทุกๆ นาทีเพื่อให้เราหายเจ็บ หายระแวง


แต่เราทำไม่ได้ ..
ผ่านไปหลายเดือนเราก็ยังเสียใจ รู้สึกปวดหนึบๆ ที่หัวใจทุกครั้งที่เรื่องนี้แว่บเข้ามาในหัว
เราเคยเปิดอกคุยกันเลย .. ว่าคุณทำตัวเองนะ คุณทำให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้น เพราะฉะนั้นคุณจะต้องรับผิดชอบผลของการกระทำนั้น
ถ้าเราร้องไห้ อย่ามาว่าอย่าบ่นว่าร้องอีกแล้ว เพราะเราร้องในสิ่งที่เราไม่ได้ก่อ คุณก่อเรื่องให้เราเสียใจ
ถ้าเราจะระแวง ว่าเค้าอยู่ไหน ทำอะไร หรือซักไซ้มากกว่าเดิม อย่ามาว่ากัน เพราะคุณทำมันเอง

ขอบคุณมากที่ตอนนั้นแฟนเราเข้าใจทุกอย่าง
เค้าไม่เคยว่าอะไรกับสิ่งที่เราทำ เรียกว่าตอนนั้นเวลาทุกนาทีของเขา เทให้เราทั้งหมด จะทำอะไรนึกถึงเราก่อนเป็นอย่างแรก

จะลงตารางเรียน เค้าเลือกที่จะเริ่มคาบหลังเรา เพื่อจะได้ไปส่งเราที่มหาลัยก่อน และเลิกก่อนเรา เพราะจะได้มารับเราที่มหาลัย
ปล. บ้านเรากับเค้าห่างกันประมาน 10 โล และเรียนคนละมหาลัยนะคะ

เราดีขึ้นค่ะ ดีขึ้นจริงๆ ตอนแรกโกรธมาก เจ็บมาก พอเค้าพยายามพิสูจน์ตัวเอง
ก็ใช้เวลาอีก ปีกว่าๆ เราก็กลับมาเชื่อใจเค้าเหมือนเดิม

จนตอนนี้ .. เรากับเค้า คบกันมา 5 ปี
เราสามารถเอาเหตุการณ์ครั้งนั้นมาพูดคุยแบบเอาฮากันได้แล้ว
(แม้เค้าไม่ชอบ เพราะเค้าบอกว่ามันเป็นช่วงเวลาที่เลวร้าย ที่เค้าทำให้เราเจ็บ เค้าเสียใจมากที่ทำไป - เค้าว่างี้นะคะ)

แฟนเราก็ดูแลเราดี แถมดีมากกว่าตอนคบกันแรกๆ อีก
แถมมีเหตุการณ์อีกมากมายมาพิสูจน์เค้า ผ่านฉลุยหมด
พ่อแม่แฟนก็ชอบเรา บ้านเราก็ชอบเค้า
เพื่อนเราก็ชอบถามว่าเมื่อไหร่แต่ง บางทีเราก็กดดัน


ปัญหาสำหรับตัวเราเองในตอนนี้คือ เราไม่เคยลืมเหตุการณ์ครั้งนั้นเลย
แม้เราจะไม่เจ็บแล้ว .. ไม่รู้สึกอะไร แต่เราไม่ลืมไง

จนบางครั้ง .. เราคิดว่า ถ้าเราจะต้องมีความทรงจำแบบนี้อยู่กับตัวไปตลอด
เราเลือกที่จะเลิกกับเค้าเลยดีกว่ามั้ย ไปเริ่มต้นกับคนใหม่ไปเลย
เราสับสนมากๆ

ถามว่าเสียใจมั้ยถ้าต้องเลิกกัน แน่นอน เสียใจมาก เพราะเรารักเค้ามากจริงๆ
แถมเราจะรู้สึกผิดมากด้วยที่ต้องบอกเลิกคนที่ทำดีกับเราทุกอย่าง
จะเรียกว่าทำดีพันครั้ง แพ้ทำเลวครั้งเดียวก็ได้นะ

มีใครเคยเป็นแบบเรามั้ยคะ เพื่อนๆ ทำยังไงกันบ้าง
เราสับสนจริงๆ เราไม่รู้ว่าเราควรคบต่อ หรือบอกเลิกให้มันจบสักทีดี

# ขอบคุณนะคะที่รับฟัง

---------------------------------

เพิ่มเติม.
ขอบคุณทุกความเห็นจริงๆ นะคะ
บางทีหลายๆ คอมเม้นทำให้เรามองย้อนกลับมา
ทำให้เราคิดได้ว่า ทำไมเราต้องเอาอดีตมาทำร้ายตัวเอง และกำลังจะเอาความผิดที่เจ้าตัวรู้สึกแย่มากๆ กลับไปทำร้ายเค้าอีก

อีกไม่กี่อาทิตย์ แฟนเราจะเดินทางไปต่างประเทศ
ช่วงเวลานั้น คงทำให้เราได้อยู่กับตัวเองมากขึ้น ได้ทบทวนมากขึ้น

ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ที่ทำให้เรามองเรื่องที่เราก็ไม่รู้ว่าทำไมแค่นี้ถึงคิดไม่ได้