ถ้าว่าตามจริงคิดว่าน่าจะผิดกฎหมายครับ เพราะลิขสิทธิ์ในตัวละคร เป็นของผู้เขียนนิยาย คนอื่นจะเอาไปทำอะไรโดยไม่ได้รับอนุญาต ถือว่าผิดกฎหมายทั้งนั้น

โกวเล้ง มังกรโบราณผู้ล่วงลับ เคยปรารภเรื่องนี้ไว้ในคำนำของนิยายกำลังภายในชอลิ้วเฮียงภาคสุดท้าย "กล้วยไม้เที่ยงคืน" เหมือนกันครับ ลองอ่านดูแล้วกัน

ตัวละครในนิยายเรื่องหนึ่งเป็นที่สนใจของผู้ชม เป็นที่โปรดปรานของผู้ชม กลายเป็นความเกรียวกราวอย่างใหญ่หลวง ตัวละครผู้นี้สร้างความเกรียวกราวในวงการบันเทิง วงการภาพยนตร์ ตลอดจนวงการแผ่นเสียง แม้แต้ในวงการแฟชั่นและวงการก่อสร้าง เกียรติยศเช่นนี้ย่อมเป็นของทั้งหมด
เป็นของคณะผู้สร้าง ตลอดจนดารานักแสดงที่รับบทต่าง ๆ
แต่ลิขสิทธิ์ของตัวละคร ไม่เป็นของผู้อำนวยการสร้าง ผู้กำกับการแสดง และผู้แสดงในภาพยนตร์จอเงินหรือภาพยนตร์ชุดทางโทรทัศน์ ต่อให้ผู้แสดงเป็นดาราคนดังก็ไม่มีข้อยกเว้น
อกาธา คริสตี้ สร้างตัวละครปัวโร เซอร์อาเธอร์ โคแนนดอยล์ ปั้นนักสืบเชอร์ล็อค โฮมส์ ไม่ว่าอาชีพใดต้องการใช้ชื่อปัวโรหรือเชอร์ล็อค โฮมส์ ต่างต้องได้รับความยินยอมจากเจ้าของบทประพันธ์ หรือทายาทอันชอบธรรมของผู้ประพันธ์ มิหนำซ้ำต้องจ่ายค่าลิขสิทธิ์จำนวนมหาศาลแก่พวกเขา ไม่ว่าอาชีพแขนงใดก็ไม่มีข้อยกเว้น
เอียน เฟลมมิ่ง สร้างเรื่องเจมส์บอนด์ 007 ยิ่งเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด
ไม่ว่าอาชีพใดต้องการใช้เจมส์บอนด์ 007 เป็นสื่อโฆษณา ต้องได้รับความเห็นชอบจากเจ้าของบทประพันธ์ ไม่ว่า ฌอน คอนเนอรี่ หรือ โรเจอร์ มัวร์ ล้วนไม่มีสิทธิ์ตกลงใจ ทั้งนี้เพราะพวกเขาเพียงเป็นนักแสดงที่รับบทดังกล่าวเท่านั้น
ชอลิ้วเฮียงเล่า ?
ข้าพเจ้ายิ้มแล้ว
ข้าพเจ้าได้แค่ยิ้ม กล่าวไปข้าพเจ้าสามารถร้องต่อศาล มิหนำซ้ำกล่าวได้ว่าข้าพเจ้าจะได้รับเอกสิทธิ์ความคุ้มครองทางกฎหมาย
แต่ข้าพเจ้าได้แต่ยิ้ม ทั้งนี้เพราะนักเขียนชาวจีนในรอบร้อยพันปีไม่ชมชอบเป็นคดีความ การขึ้นโรงขึ้นศาลน่ารำคาญเกินไป ไม่น่าเล่นเกินไป เจิ้นเส้าชิวกับภรรยาก็เป็นคนน่าเล่นถึงเพียงนั้น

แต่คิดว่าที่ไม่มีข่าวคราวฟ้องร้องนิยายแฟนฟิคพวกนี้ อาจเป็นเพราะนักเขียนไม่รู้เรื่อง หรือรู้แล้วก็ไม่ได้สนใจเพราะเห็นว่าเป็นการเขียนกันเล่น ๆ ไม่ได้เอาไปซื้อขายทำมาหากิน ก็เลยไม่รู้ว่าจะตามไปฟ้องร้องทำไมให้เสียเวลาทำมาหากินของตัวเอง ดีไม่ดีถ้าถูกมองว่าเว่อเกินไปอาจจะเสียแฟนคลับบางส่วนเอาง่าย ๆ ได้เหมือนกัน