ผมเชื่ออยู่สั้นๆคือ
"มีไสยศาสตร์บางส่วนที่อาจกลายเป็นวิทยาศาสตร์ในอนาคต" และ "ไสยศาสตร์ส่วนใหญ่เป็นเรื่องไร้สาระในองค์ความรู้ของมนุษย์"

ผมจำเรื่องเกี่ยวกับผีได้ก็แถวๆ 4-5 ขวบ จากคนใกล้ตัว ครอบครัว และสื่อ
ผมกลัวมันมาตลอดจนถึง 9 ขวบ แต่ตอนอายุ 10 ขวบผมเริ่มศึกษาไสยศาสตร์และศาสตร์หลายแขนงแบบหว่านแห ถัดจากนั้นมาผมอยู่ในกลุ่มที่ไม่กล้าลบหลู่หรือไถ่ถามอีกปีนึง
11 ปีผมเริ่มตั้งคำถามอะไรๆมากขึ้นและต่อต้านไสยศาสตร์อย่างเต็มตัว เมื่อเข้าสายวิทยาศาสตร์เต็มตัวมากขึ้นผมเริ่มพยายามทดสอบและท้าทายความเืชื่อต่างๆมากมายตั้งแต่ผีถ้วยแก้วไปจนถึงงานศพปู่ตัวเอง
สิ่งที่ผมได้รับรู้ตลอดถึงอายุ 13 คือ "มนุษย์น่ากลัวกว่าผี" คุณไปท้าทายอะไร ไอ้ความเืชื่อนั่นไม่โผล่มาให้เห็นหรอก แต่เป็น "คน" นี่แหละที่จะมาเล่นงานเราถึงที่

14 ปีผมเริ่มกลับมามองไสยฯอีกครั้งและคิดว่ามันอาจเป็นอะไรลึกๆที่ผมยังไม่รู้ก็ได้ และพยายามตั้งทฤษฏีหรือหาข้อมูลหลายๆด้านมาตลอด รวมถึงคุยกับคนที่ถลำลงไปในศาสตร์นี้ลึกๆด้วย
ถัดมาจนอายุ 18 แนวคิดที่ "อาจเป็นไปได้" เกี่ยวกับไสยฯ ที่ผมมีค่อยๆล้มลงไปเรื่อยๆจากความรู้ที่ผมศึกษาเพิ่มขึ้น ท้ายสุดท้ายมันไม่เหลืออะไรเลยซักอย่าง

เมื่ออายุ 19 ผมเริ่มทำกลับกันคือแทบที่จะหาสิ่งสนับสนุน ผมพยายามไปหา "paradox" ซึ่งเป็นวิธีที่ดีกว่าในการตีความศาสตร์ลึกลับเหล่านี้ เมื่อข้อขัดแย้งและความไม่เชื่อมโยงมากมายโผล่หางออกมา
ตลอดจนปัุจจุบัน 25 ปี ผมแทบไม่เหลือความเชื่อมั่นในศาสตร์ด้านนี้อีกแล้ว และยังเชื่อสั้นๆอยู่ว่า (ย้อนไปอ่านบรรทัดแรกละกัน)

ตามนั้นล่ะครับ คุณอายุ 16 ความคิดคุณก็คล้ายๆกับผมตอนอายุเท่านั้นเหมือนกันนะ

ECOS