วันนี้ไปรับลูกที่โรงเรียนมหาไถ่  เดินจูงมือกันออกมาจากตึก พอมาถึงหน้าตึกตรงที่คุณครูของโรงเรียนนี้นั่งเก็บงานกันอยู่

มีเด็กคนหนึ่ง เตะลูกฟุตบอลมาโดยไม่ได้ตั้งใจ...แต่มันเข้าเป้าพอดีค่ะ กระแทกที่หูด้านขวาของดิฉันอย่างจัง

ผลปรากฎว่า  หน้าจอดับวูบ  หูชา มึน  เวียนหัว ที่ร้ายกว่านั้นคือ ดิฉันมองอะไรไม่เห็นแว๊บนึงค่ะ มือที่ถือกระเป๋าให้ลูกก็ปล่อยกระเป่่าลงกับพื้น

พยายามนิ่ง ตั้งสติ เพราะไม่งั้นดิฉันจะล้มทั้งยืน  ( ดิฉันเป็นคนสายตาไม่ค่อยดี ใส่แว่นค่ะ และเคยวูบกลางตลาดต้องหามส่งโรงพยาบาล)

ได้ยินแต่เสียงลูก 4 ขวบ ถามว่า "แม่เจ็บมั๊ย แม่ แม่" ...เมื่อได้สติกลับคืนมาทั้งที่ยังเวียนหัวอยู่ ก็มองหาตัวเด็ก แต่ดิฉันมองไม่ชัด เลยเอ่ยขึ้นว่า

"ไหนล่ะ"   เห็นคุณครูผู้ชายพอลางๆ วิ่งมาแล้วชี้ไปที่เด็ก แล้วบอกว่า "คนนั้น" แล้วก็วิ่งจากไป ดิฉันเลยต้องถามตัวเด็กว่า "หนูควรจะทำอย่างไร"

เด็กก็ " ยกมือไหว้ ขอโทษครับ" แล้วก็วิ่งจากไปด้วยกลัวความผิด (ทั้งๆที่ดิฉันไม่ได้เป็นคุณครูของที่นี่)  แต่ดิฉันยังขยับเดินไม่ได้  เพราะรู้ตัวว่าถ้าขยับตัวเดินเกิดหน้ามือ แล้วล้มลง

คงไม่ดีแน่  เลยมองไปรอบๆ  ระยะห่างไม่ถึง 4  เมตรค่ะ  คุณครูผู้หญิงนั่งกันอยู่ตรงนั้น ประมาณ 10 กว่าคนได้  ไม่มีใครสนใจดิฉันเลย

ทุกคนเฉย เหมือนไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น ครูบางคนนั่งหันหน้ามามองดิฉัน แต่ไม่คิดจะช่วย หรือว่า บอกเด็กให้ขอโทษ นี่หรือ ครู (ไทย) ของโรงเรียนที่ได้ขึ้นชื่อว่าดีที่สุดใน อำเภอ

ไม่โทษเด็กเลยค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ   แต่เสียใจที่คนไทย ครูไทย ที่นี่ ไร้น้ำใจขนาดนี้   ดิฉันยืนทรงตัวอยู่นาน พอจะขยับได้ เลยต้องพาสังขาร

ไปพบกับซิสเตอร์ของที่นี่ ตอนแรกจะขอพบท่านอธิการ...แต่ไม่มีเวลาแล้ว ดิฉันได้เล่าเหตุการณ์ให้ฟังทั้งหมด ที่ตำหนิคือคนที่เห็นเหตุการณ์

แล้วเฉย ทั้งๆที่สถานที่นั้นเป็นโรงเรียน  ....พูดจบดิฉันก็พาลูกเดินออกมา  แต่กว่าที่จะขับรถออกจากหน้าโรงเรียนได้ ดิฉันต้องให้ลูกนั่งรอ และดูอาการของแม่  และแม่ก็ต้องเอนเบาะรถลงนอนซักพัก เพราะว่าเวียนหัว แล้วก็มองอะไรยังไม่ชัด...เอาให้แน่ใจก่อนว่าตัวเองขับรถได้

ต้องการระบายแค่นี้แหละค่ะ  ขอบคุณมากที่สละเวลาอ่าน........ดิฉันยังไม่อยากเป็นอะไรในตอนนี้ลูกยังเล็ก และเค้าก็มีแม่เพียงคนเดียว