คนบ้าในที่นี้คือคนป่วยที่มีความพิการทางสมองหรือมีความผิดปกติทางจิต ซึ่งคนส่วนใหญ่เรียกกันสั้นๆว่าคนบ้า พอคนเราเห็นคนบ้า เราก็ไม่อยากเฉียดใกล้ใช่มั้ยคะ

เรามีเรื่องอยากจะมาแชร์ค่ะ ตอนสมัยเรียนมัธยมปลาย หลังเลิกเรียนเราขึ้นรถสองแถวเล็ก ค่อนข้างแคบมาก มีผู้ชายแก่ๆคนนึงแต่งตัวปอนๆในรถพูดเสียงดังไม่หยุด แต่ที่แปลกคือบุคคลที่เค้าพูดด้วยกลับไม่มองเค้าเลย จนกระทั่งลงรถไป เราก็งง อ้าว ตอนแรกเราก็คิดว่าเค้ารู้จักกัน สรุปไม่ใช่ พอสังเกตไปซักพัก ก็เข้าใจว่า เค้าคงมีปัญหาทางสมองค่ะ คือพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง เปลี่ยนเรื่องไปเรื่อยๆตามที่เค้าจะคิดได้ ทุกคนมองคนนั้นแบบแปลกๆ แต่พยายามเลี่ยงสายตา หันไปทางอื่นกันหมด ไม่มองหน้า แม้ว่าคนนั้นจะคุยด้วย จนเค้าหันมาที่เราค่ะ เราสงสารก็เลยลองคุยกับเค้าดู เค้าก็พูดถึงอดีตบ้าง พูดถึงคนในความทรงจำบ้าง พูดถึงลูกชายที่ไม่เคยมาดูแล แม้จะเรียบเรียงไม่ค่อยเข้าใจ เราก็ยิ้มๆ พูด "เหรอคะ แล้วยังไงคะ ดีจังนะคะ แย่จังนะคะ" พอเค้าพูดถึงความภูมิใจเค้าในอดีต เราก็ชม เล่าเรื่องของเราบ้างบางครั้ง คุยกันเป็นตุเป็นตะ จนคนบนรถมองแปลกๆ เหมือนกับสงสัยว่าเราไปคุยกับคนบ้าทำไม ว่าว่า ดีเนาะ คุยกับคนบ้ารู้เรื่อง แต่ตอนนั้นเราสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามากกว่าค่ะ เค้าดูมีความสุขมากที่มีคนรับฟัง หัวเราะเสียงดัง คุยไปซักพัก เค้าบอกเค้าเหงา ดีใจที่เราคุยด้วย เราเห็นเค้าใส่เสื้อผ้าขาดๆปอนๆ เหมือนมีเสื้อตัวเดียว เลยให้เงินเค้าไปซื้อเสื้อ หรือเป็นค่ารถ (จำได้ว่าให้ไปประมาณ 50 บาท เพราะมีตังเหลือแค่นั้นกลับบ้าน) แม้จะไม่มาก แต่เค้าก็ดีใจมากๆ พร้อมจับมือไหว้ขอบคุณอวยพรเราเป็นสิบๆครั้ง ร้องไห้โฮเหมือนเด็กๆและบอกจะไม่มีวันลืมเราเลย เราก็บอกว่าไม่เป็นไร ให้เค้าดูแลตัวเองดีๆ จนกระทั่งเรากดกริ่งลงรถไป เค้ายังหันมามองจนรถขับไปลิบๆเหมือนอาลัยอาวรณ์ เราก็โบกมือบ้ายบายเค้าค่ะ

วันนั้นทำให้ทัศนคติเราต่อคนพิการทางสมอง ต่างไปโดยสิ้นเชิง ตื้นตันบอกไม่ถูก
ตั้งแต่วันนั้นมา ถ้าเราเจอคนพวกเค้าบนรถเมล์ เราก็พยายามรับฟังเค้า ถ้าเค้าดูไม่ผิดปกติจนเกินไป
สรุปคือ เราเข้าใจว่าทุกคนมีสัญชาติญาณป้องกันตัวเองจากบุคคลพวกนี้ โดยเฉพาะกับคนแปลกหน้า ถ้าดูแล้วเค้าไม่ใช่คนบ้าประเภททำร้ายใครก็อยากขอให้ทุกคนไม่แสดงท่าทีรังเกียจเพื่อนร่วมโลกนะคะ เค้าป่วย และเค้าเหงามาก ถ้าเราคุยกับใคร แล้วคนที่คุยด้วยทำท่ารังเกียจเรา เราคงท้อใจมาก แต่เค้าก็เลือกที่จะคุยต่อไป เค้าอยากได้ใครซักคนมาฟังเค้าระบาย และเค้าคงผ่านอะไรมาเยอะกว่าเรา อาจเครียดจนทำให้สติมีปัญหา โดยเฉพาะการที่จะประทังชีวิตไปวันๆโดยสติไม่สมประกอบนี่ลำบากมาก อาจถูกหลอกได้ง่ายจากบุคคลที่มีสติดีแต่คิดร้าย
อยากให้ทุกคนลองเปิดใจ แล้วจะรู้ว่า ความเมตตาเล็กๆน้อยๆของเรา มันมีค่ามากกับคนอื่นจริงๆค่ะ
ถ้าจะให้ดีอยากให้เปลี่ยนจากการเรียกคนบ้า เป็นผู้ป่วย เป็นคนไข้ มากกว่า

สุดท้าย ขอบคุณที่มารับฟังนะคะ

เรื่องดีๆมีอยู่รอบตัว อยู่ที่เรากล้าที่จะสร้างมันขึ้นมามั้ย