วันที่ 30 มกราเป็นวันดี ไม่ต้องออกไปไหน เลยตัดสินใจขี่จักรยานไปทำงาน แต่ว่าช่วงนี้มีฝนจะปั่นน้องมุกไปทำงานก็กลัวเจอฝน ถึงไม่เจอฝนแต่ถ้าถนนเปียกนี่เสือสำอางค์อย่างผมก็ไม่ชอบ เพราะเดี๋ยวเสือสำอางจะกลายเป็น
ะบาก เอ๊บเสือลำบากจากน้ำหรือสิ่งสกปรกที่ล้อมันวิดขึ้นมา
หวยจึงมาออกที่น้องขวัญ น้องพับที่ผมซื้อไว้ให้ผบ.ขี่
ทำไมถึงชื่อน้องขวัญ ก็มัน dahon dream นี่นา ดรีมแปลว่าฝัน จะเรียกน้องเหมือนฝันก็ยาวไป เลยเรียกสั้นๆว่าขวัญที่พ้องเสียงกับฝันแทน
และไหนๆน้องขวัญก็มีตะแกรงหลังแล้ว ทำให้เราไม่ต้องสะพายเป้ละ เอาผูกไว้กับตะแกรงหลังแทน แต่เนื่องจากฟ้าฝนไม่น่าไว้ใจ มันก็เลยต้องยืดอกพกถุงกันหน่อย
แค่ยืดอกพกถุงอย่างเดียว แต่ไม่นำมาใช้มันก็ไม่ work
จึงจัดการยัดเป้ notebook ลงถุงแล้วมัดกันตะแกรงหลังทันทีด้วยสายรัดรัดที่ซื้อเตรียมไว้ล่วงหน้าตั้งแต่ปีที่แล้วนู่น
ดูกันชัดๆ
แต่เนื่องจากมัดค่อนไปทางด้านหน้านิดนึง ผลปรากฏว่าส้นเท้ามันจะมาสีกับถุงดังแซ็คๆๆๆตลอด เลยต้องปรับการวางเท้านิดนึง นั่นคือหันมาเหยียบบันไดด้วยกลางฝ่าเท้าแทน ก็แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปได้ (ขี้เกียจแกะสายรัดออกมามัดใหม่)
อ้อพอมัดสัมภารกเรียบร้อยก็ลองขยับรถ
มันหนักมากกก โดยเฉพาะถ้ายกด้านท้ายนี่แทบยกไม่ขึ้น
และพอเริ่มต้นปั่นนี่ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นสามล้อถีบรับจ้างเลย แต่พอปั่นออกไปแล้วมันก็ไหลดี
ปั่นออกมาถึงสี่แยก วันนี้ครึ้มไปหมด มองไปแทบไม่เห็นดอย
ก็ปั่นไปเรื่อยๆจนถึงตรงนี้ เป็นทางขึ้นเนินเตี้ยๆ เจอป้้ายห้ามใช้ความเร็วเกิน 40
ขอบคุณคร้าบ อย่าว่าแต่สี่สิบเลยสิบสี่ยังไม่รู้จะถึงหรือเปล่า
ขากลับก็กลับอีกทางนึงเพื่อเลี่ยงตลาด (รถพลุกพล่านมาก)
เจอทางนี้เข้าไป น้องขวัญไฮโซก็เริ่มอุทรณ์ "อ๊ายยยยยยทางแบบนี้หนูไม่ไปนะคะ คิดดูสิตั้งแต่เกิดมาเนี่ยหนูไปทางลาดยางหรือถนนคอนกรีตตลอด ชีวิตไม่เคยต้องมาคลุกขี้ฝุ่นแบบนี้"
โถน้องขวัญ น้องน่ะไม่เคยชะโงกมองดูเงาของน้องในกะโหลกบ้างหรือจ๊ะว่าน้องน่ะไฮก็จริง แต่ไม่ใช่ไฮโซนะ หากแต่เป็น(เหล็ก)ไฮเท็นไซล์จ้ะ ทนถึกบึกบึนเป็นที่สุด ว่าแล้วก็ควบผ่านไปชิลๆ แล้วหันหลังกลับมาถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐาน
หมดแค่นี้แหละครับ ขากลับก็ปรับตำแหน่งการมัดเป้นิดหน่อยก็แก้ปัญหาส้นเท้ามาสีกับถุงได้แล้ว
แต่มีเรื่องระทึกใจนิดหน่อยตอนอาบน้ำที่ทำงาน กล่าวคืออาบจนเสร็จแล้วถึงเห็นว่าลืมล็อคประตูห้องน้ามมมมมม
ดีนะว่าไม่มีใครเปิดพรวดเข้ามา ไม่งั้นละก็ฮือฮาแน่ เพราะแม้ว่าเป็นห้องน้ำชายก็จริงแต่มักมีสาวๆแอบมาเข้าเพราะขี้เกียจเดินไปเข้าห้องน้ำหญิงอีกชั้นนึง
+++ ขี่น้องขวัญไปทำงาน +++
หวยจึงมาออกที่น้องขวัญ น้องพับที่ผมซื้อไว้ให้ผบ.ขี่
ทำไมถึงชื่อน้องขวัญ ก็มัน dahon dream นี่นา ดรีมแปลว่าฝัน จะเรียกน้องเหมือนฝันก็ยาวไป เลยเรียกสั้นๆว่าขวัญที่พ้องเสียงกับฝันแทน
และไหนๆน้องขวัญก็มีตะแกรงหลังแล้ว ทำให้เราไม่ต้องสะพายเป้ละ เอาผูกไว้กับตะแกรงหลังแทน แต่เนื่องจากฟ้าฝนไม่น่าไว้ใจ มันก็เลยต้องยืดอกพกถุงกันหน่อย
แค่ยืดอกพกถุงอย่างเดียว แต่ไม่นำมาใช้มันก็ไม่ work
จึงจัดการยัดเป้ notebook ลงถุงแล้วมัดกันตะแกรงหลังทันทีด้วยสายรัดรัดที่ซื้อเตรียมไว้ล่วงหน้าตั้งแต่ปีที่แล้วนู่น
ดูกันชัดๆ
แต่เนื่องจากมัดค่อนไปทางด้านหน้านิดนึง ผลปรากฏว่าส้นเท้ามันจะมาสีกับถุงดังแซ็คๆๆๆตลอด เลยต้องปรับการวางเท้านิดนึง นั่นคือหันมาเหยียบบันไดด้วยกลางฝ่าเท้าแทน ก็แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปได้ (ขี้เกียจแกะสายรัดออกมามัดใหม่)
อ้อพอมัดสัมภารกเรียบร้อยก็ลองขยับรถ
มันหนักมากกก โดยเฉพาะถ้ายกด้านท้ายนี่แทบยกไม่ขึ้น
และพอเริ่มต้นปั่นนี่ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นสามล้อถีบรับจ้างเลย แต่พอปั่นออกไปแล้วมันก็ไหลดี
ปั่นออกมาถึงสี่แยก วันนี้ครึ้มไปหมด มองไปแทบไม่เห็นดอย
ก็ปั่นไปเรื่อยๆจนถึงตรงนี้ เป็นทางขึ้นเนินเตี้ยๆ เจอป้้ายห้ามใช้ความเร็วเกิน 40
ขอบคุณคร้าบ อย่าว่าแต่สี่สิบเลยสิบสี่ยังไม่รู้จะถึงหรือเปล่า
ขากลับก็กลับอีกทางนึงเพื่อเลี่ยงตลาด (รถพลุกพล่านมาก)
เจอทางนี้เข้าไป น้องขวัญไฮโซก็เริ่มอุทรณ์ "อ๊ายยยยยยทางแบบนี้หนูไม่ไปนะคะ คิดดูสิตั้งแต่เกิดมาเนี่ยหนูไปทางลาดยางหรือถนนคอนกรีตตลอด ชีวิตไม่เคยต้องมาคลุกขี้ฝุ่นแบบนี้"
โถน้องขวัญ น้องน่ะไม่เคยชะโงกมองดูเงาของน้องในกะโหลกบ้างหรือจ๊ะว่าน้องน่ะไฮก็จริง แต่ไม่ใช่ไฮโซนะ หากแต่เป็น(เหล็ก)ไฮเท็นไซล์จ้ะ ทนถึกบึกบึนเป็นที่สุด ว่าแล้วก็ควบผ่านไปชิลๆ แล้วหันหลังกลับมาถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐาน
หมดแค่นี้แหละครับ ขากลับก็ปรับตำแหน่งการมัดเป้นิดหน่อยก็แก้ปัญหาส้นเท้ามาสีกับถุงได้แล้ว
แต่มีเรื่องระทึกใจนิดหน่อยตอนอาบน้ำที่ทำงาน กล่าวคืออาบจนเสร็จแล้วถึงเห็นว่าลืมล็อคประตูห้องน้ามมมมมม
ดีนะว่าไม่มีใครเปิดพรวดเข้ามา ไม่งั้นละก็ฮือฮาแน่ เพราะแม้ว่าเป็นห้องน้ำชายก็จริงแต่มักมีสาวๆแอบมาเข้าเพราะขี้เกียจเดินไปเข้าห้องน้ำหญิงอีกชั้นนึง