ทำไมจึงคิดถึงชาติหน้า?
ก็เพราะถูกศาสนาบอกให้คิด

ความเชื่อเรื่องชีวิตหลังความตายไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่า เครื่องมือกำกับควบคุมสังคม เช่นเดียวกับกฎหมาย
เป็นสิ่งที่ศาสนานำมากล่าวอ้างเพื่อให้ผู้คนเกรงกลัวและปฏิบัติตามคำสอน
เพราะ ความกลัวตาย เป็นสัญชาติญาณพื้นฐานของสิ่งมีชีวิต
ยิ่งเป็นความกลัวหลังความตาย ยิ่งน่ากลัวเข้าไปอีก

เนื่องจากไม่มีใครทราบว่าเมื่อตายแล้วจะเป็นอย่างไร
นักบวชและผู้นำทางศาสนาจึงนำจุดนี้มาเป็นเครื่องมือ กล่าวอ้างว่า เมื่อตายไปแล้วจะเป็น อย่างนั้นอย่างนี้
ทำ...แล้วตายไปจะทุกทรมาน ดังนั้นจงทำ....แล้วจะได้เสวยสุข
แน่นอนว่า หลังตายไปแล้วจะเป็นเช่นนั้นจริงหรือไม่ ก็ไม่มีทางบอกได้
วิธีนี้จึงเป็นจิตวิทยาแบบหนึ่งที่เล่นกับ "ความไม่แน่นอน" และความคิดว่า "ถ้ามันเป็นจริง ก็กลับมาแก้ไขไม่ได้"
ดังนั้น "ผู้ที่เชื่อ" ก็จะยอมทำตามคำสั่งสอน

แสวงหานิพพานไปทำไม?
การจะจูงใจให้ผู้คนทำสิ่งใดๆ นั้น ลำพังความกลัวตามที่กล่าวมามักไม่เพียงพอ
เนื่องจากคำสอนหรือหลักปฏิบัติของศาสนา มักแตกต่างและขัดแย้งจากการใช้ชีวิตตามธรรมชาติของมนุษย์
เช่น การห้ามใช่กำลังแย่งชิง ห้ามมีเพศสัมพันธ์ หรือห้ามรับประทานอาหารบางชนิด
พูดให้ง่ายก็คือ ห้ามทำตามใจตนเอง
การจะให้ผู้คนปฏิบัติตามได้โดยไม่เลิกล้มเสียก่อนจึงต้องมี "รางวัล" เป็นเป้าหมายด้วย
ซึ่ง รางวัล นี้แตกต่างกันไปตามแต่ละศาสนา

ด้วยระบบนี้
ศาสนาจึงอยู่ในฐานะเครื่องมือในการควบคุมสังคมรวมกับกฎหมาย
โดยศาสนาสามารถอุดช่องโห่วของกฎหมาย
ซึ่งก็คือ การควบคุมได้แต่การกระทำ
เนื่องจากกฎหมายลงโทษบุคคลได้ ต่อเมื่อการกระทำผิดเกิดขึ้นแล้ว และลงโทษสูงสุดได้แค่ ความตาย
จึงต้องมีศาสนามา ความคุมความคิดผู้คนไม่ให้คิดก่ออาชาญากรรม และลงโทษผู้กระทำผิด "หลังความตาย"