เคยไปเยี่ยมลูกน้องผมที่ รพ. มันถูกยิงเข้าที่ใต้ชายโครงขวา
เขาเล่าให้ฟังว่าตอนโดนยิงได้ยินเสียงปืนแล้วก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาผลักโดนตัว
แต่ตอนนั้นมันไม่เจ็บ ไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจาก ก้าวขาไม่ออก
เขาบอกว่าใจคิดจะวิ่งหนีเพราะได้ยินเสียงปืน(ตอนนั้นเขาทะเลาะกับกลุ่มเพื่อนเก่า)
แต่ขามันชา หนักมาก คือตัวหนักตึงไปหมด ก็เลยทรุดนั่งลง
ตอนนั้นรู้แล้วว่าตัวเขาเองโดนยิง ก็นั่งอยู่แบบนั้นจนคนยิงขึ้นมอไซหนีไป
เพื่อนๆก็เลยรีบกลับมาช่วยหิ้วขึ้นรถกระบะไปส่งโรงบาล
เขาบอกรู้ตัวทุกอย่างคุยตอบได้บ้าง แต่มันหอบๆเหมือนหายใจไม่เต็มปอด
ไม่เจ็บไม่ปวด แต่ร่างกายตึงๆ มึนๆ หนักๆขยับตัวแทบไม่ได้ แต่ยกมือพอได้
เขาบอกตอนนั้นกลัวมาก ว่าจะตายจะไม่รอด เลือดออกเยอะ
ได้ยินเสียงเพื่อนบอกแข็งใจไว้ๆ ก็พอตอบกลับได้ว่ายังไหวๆ
ตอนไกล้ถึง รพ. เขาบอกมันรู้สึกเหมือนมีไข้แต่ก็ไม่ใช่ มันสั่นๆ
ตอนนั้นคิดถึงพระอย่างเดียวขอให้รอด พอเขาถึงมือหมอ
เห็นหมอเห็นคนกำลังช่วยตอนนั้นแหละ อยู่ๆก็หลับวูบไป จริงๆเขาบอกไม่กล้าหลับ
กลัวไม่ตื่นแต่ฝืนไม่ไหว ไม่รู้เพราะพิษบาดแผลร่ายกายเสียเลือดหรือเพราะหมอวางยาสลบ
จนทุกวันนี้ก็ยังไม่รู้ มันไม่ได้ถามหมอ ที่เล่ามาตั้งแต่ถูกยิงยันถึงมือหมอ
สรุปได้ว่าไม่เจ็บไม่ปวดเลย ที่น่ากลัวที่สุดคือตอนจะหลับตอนถึงมือหมอนั่นแหละ
กลัวว่าตอนนั้นมันจะตาย แต่นั่นคือแค่จุดเริ่ม เขาเล่าต่อไอ้ที่ทรมานจริงๆน่ะ
คือตอนฟื้น ฟื้นมาช่วงไม่กี่ชั่วโมงแรกๆ ก็เจ็บปวดพอทนได้ แต่หลังจากนั้นสิ
มันเจ็บยิ่งกว่าถูกเสียบ เหมือนมีน้ำเดือดในท้อง มันร้อนมันปวด ครบเลยครับ
ทั้งยากินยาฉีดแก้ปวดก็เอาไม่อยู่ ทรมานจนแทบจะตาย แต่อีกวันก็ดีขึ้น
ยังเจ็บยังปวดมากๆ แต่ไม่ทรมานเหมือนวันแรก กว่าความเจ็บปวดจะหายสนิท
ก็เกือบๆเดือน  อันนี้คือผมฟังจากประสบการณ์ตรงคนโดนยิงท้องทะลุ
ฟังแล้วยังรุสึกชาตินี้ไม่อยากโดนยิง ไม่อยากไปมีเรื่องกับใครเลย