เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นช่วงเย็นวันหนึ่งตรงถนนเส้นคันคลองชลประทาน สนามกีฬา700ปี เชียงใหม่

ขณะที่ผมขี่มอเตอร์ไซด์ออกจากห้วยตึงเฒ่า มุ่งหน้าจะกลับบ้าน บังเอิญเห็นนักปั่นจักรยาน 2 คน ปั่นจักรยานอยู่ข้างหน้าด้วยความเร็ว

ไม่มากนักอารมณ์ประมาณว่าชิวๆขี่รถเล่นความเร็วไม่น่าเกิน 30กม./ชม.  ทันใดนั้น...ด้วยความคิดที่ว่าอยากจะเห็นจักรยานสวยๆใกล้ๆ

จึงเร่งเครื่องมอเตอร์ไซด์เข้าไปใกล้ ห่างจากนักปั่นทั้ง2คน ไม่เกิน1เมตร แต่อยู่ข้างหลังเยื้องๆออกมานิดๆ พอมองเห็นหน้าได้ว่าอายุ

ประมาณ30ต้นๆ  อารมณ์ของผมในตอนนั้นรู้สึกได้ว่าจักรยานพี่เค้าสวยเหลือเกิน ชุดแต่งเต็มยศ เสื้อเหมือนนักแข่งจักรยานที่เห็นในทีวี

หมวกรีๆแหลมๆ ใส่แว่นตาอย่างเท่ห์ ถุงไม้ถุงมือพร้อม เรียกได้ว่าจัดเต็มเลยทีเดียว  ผมชื่นชมพี่ๆเค้าได้สักพัก  สังเกตได้ว่ามีแวบนึง

ที่พี่เค้าหันมาดูผมว่าทำไมไม่ยอมแซงขึ้นไป อารมณ์นั้นผมรู้สึกอายนิดๆที่แอบดูแต่คิดว่าพวกพี่ทั้ง2คน อย่างเท่ห์...

ผมจึงบิดคันเร่งแซงขึ้นไปในที่สุด แต่ด้วยอารมณ์ที่ยังไม่สุดจึงอยากเห็นความเท่ห์ของพวกพี่เค้าต่อ เลยมองไปที่กระจกหลังด้านซ้าย

ปรากฏว่า...พี่เค้าทั้งคู่หายตัวไป ผมแปลกใจมาก เพราะพึ่งแซงขึ้นมาได้ไม่ถึง50เมตร จังหวะนั้นผมลองมองไปที่กระจกหลังด้านขวา

ก็เห็นแต่ถนนว่างเปล่า ไม่เจอพี่เค้าทั้งคู่...ถนนไม่มีซอยในตอนที่ผมแซงมา พวกพี่เค้าหายไปไหน...

ชั่วขณะหนึ่งผมคิดไปเองว่าพี่เค้าหายตัวได้  แต่..ไม่สิ   ไม่มีใครหายตัวได้หรอก  เมื่อผมสงสัยว่าทำไมไม่เห็นพวกพี่เค้า

จึงหันหลังกลับไปดู อารมณ์ขณะนั้นผมตกใจสุดขีด แต่ต้องตั้งสติไว้ พี่เค้าปั่นมาอยู่ข้างหลังรถผม ตรงป้ายทะเบียนเลย

มิน่าถึงมองในกระจกไม่เห็น คิดไว้เลยว่าสงสัยผมโดนเล่นงานแน่ๆ โทษฐานที่ไปมองพี่เค้าเสียนาน จังหวะนั้นผมคิดไว้อย่างเดียวว่า

ต้องหนี หนีให้พ้น ผมบิดคันเร่งจนสุดที่รถผมจะสามารถเร็วได้  มองไปที่ไมล์อยู่ที่ 60 กม./ชม. ด้วยสมรรถนะของรถไม่สามารถเร็ว

ไปกว่านี้ได้แล้ว อารมณ์นั้นผมคิดว่าคงหลุดจากพี่ๆเค้ามาได้สบายๆแล้ว แต่...ไม่ ขนหัวผมยังคงลุกต่อเนื่อง เหมือนมีคนมาเป่าท้ายทอย

เป็นระยะๆ ในตอนนี้ พี่เค้าไม่ได้มาปั่นข้างหลังตรงป้ายทะเบียนรถผมอีกแล้ว แต่..พี่เค้าส่งตัวแทนมา1คน มาปั่นอยู่ข้างๆผม

เยื้องไปด้านหลังนิดๆ แต่ใกล้ชนิดที่ผมรู้สึกได้ว่า สามารถเอื้อมมือมาบิดหูผมได้ ทันทีที่ผมหันไปเห็นพี่เขา แสงแดดยามเย็นส่องกระทบ

แว่นตาคู่สวยนั้น ผมสังเกตเห็นพี่เค้าแอบยิ้มๆให้ผมไม่รู้ว่าพี่เค้ายิ้มทักทายผม หรือยิ้มอะไร รอยยิ้มนั้นดูเป็นมิตร แต่คุณพระ...

อารมณ์ผมในห้วงเวลานั้น นี่มันรอยยิ้มซาตานชัดๆ ความรู้สึกมันเหมือนกับว่าพี่เค้าจะตามติดผมไปทุกที่ เหมือนพี่เค้าปั่นอย่าง

สบายอารมณ์ จะแซงผมเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ไม่แซง พี่เค้าปั่นตามติดผมแบบนั้นด้วยความเร็วไมล์ผมที่คงที่ 60 กม./ชม.

ระยะทางประมาณ 500 เมตร ช่วงนั้นผมรู้สึกอ่อนใจ อารมณ์ประมาณว่าพี่จะทำอะไรผมก็ทำเถอะ ทันใดนั้นเองจู่ๆพี่เค้าก็ผ่อนความเร็วลง

แล้วกลับไปปั่นริมขอบทาง ผมมองทางกระจกหลังเห็นพี่เค้าหยุดตามแล้ว อารมณ์ในขณะนั้นรู้สึกได้ว่าตัวเองเป็นผู้ชนะ 555

โล่งใจสุดๆ... (วันหลังจะไม่แอบมองพี่ๆแบบนี้อีกแล้วคร้าบบบ.. กลัวโดนตามประชิดแบบนี้ ขนลุกไม่หาย)

เพื่อนๆพี่ๆที่ปั่นจักรยานบ่อยๆพอจะบอกได้ไหมครับว่าจักรยานสามารถปั่นได้เร็วๆสุดๆเท่าไหร่ครับ

เพราะผมขี่มอเตอไซด์ที่ความเร็ว60กม./ชม. พี่นักปั่นคนนั้นปั่นตามมาได้แบบสบายมากๆเลย...