อาทิยต์นี้ขอชมเชยตัวละครทุกตัว เล่นได้เข้าถึงอารมณ์มากๆ
ซีนสองวันที่ผ่านมาจะว่าเป็นจุดที่ดราม่าที่สุดของเรื่องก็ว่าได้
แต่ในขณะที่กำลังคิ้วขมวด ด้วยความรักที่แทรกเข้ามามันทำให้กลับยิ้มออกมาได้



ได้เห็นน้ำตาของคุณฉัตร ทำเอาน้ำตาคลอตา ความรักในสายเลือดนี่คือที่สุดจริงๆ
ทั้งฉากตอนที่คุณฉัตรนั่งไหว้ขอบคุณ ฉากขอบคุณก่อนพิธี และฉากพระยาโกสินทร์ช่วย
หาทางไปช่วยแม่บัว ทำเราอินทุกฉาก ทั้งโตโน่และคุณเอกสื่ออารมณ์ได้ดีมาก
ตัดฉับมาในงานพิธีอารมณ์เปลี่ยน สายตาแห่งความโกรธ(แบบผู้ดี) ความไม่พอใจ
อันนี้ขอชม คุณฉัตรทำเรากลัว ทำสายตาได้เหมือนรังเกียจเดียดฉันท์มาก แสดงสายตา
อารมณ์โกรธนี่ไม่ห่วงฝีมือยังไม่ตกจากเรือนแพนะโตโน่



แม่บัวทำเอาน้ำตาไหลฉากโดนช่วยจากการผูกคอตายอันนี้อินมากๆ มันสลดหดหู่
แต่พอได้ยินว่าคุณฉัตรจะมาช่วยเท่านั้น สายตาเปลี่ยนไปเหมือนกดรีโมท เป๊ะมาก
ความรักนี่แม้ไม่ได้กินก็อิ่มได้เนอะ

เพียรกับแม่นี่ก็กินใจเหลือเกิน เพื่อลูกทำได้ทุกอย่าง ..แม่ก็แก่แล้ว ..หนีไปไม่ต้องมาช่วยแม่
ทั้งซึ้งทั้งลุ้นจริงๆ
เพียรกับแม่น้อยรักแบบไม่หวังสิ่งตอบแทน จะมีจริงอยู่ในโลกนี้อีกมั้ย
..ข้ารักเอ็ง ถึงเอ็งไม่ได้รักข้า ขอให้ข้าได้ดูแลเอ็ง กินใจมากเจ้าค่ะ ภูริไม่ทำให้ผิดหวังเลย



มันไม่ใช่ความรัก มันคือศักดิ์ศรี แม่พิศยังคงจิตใจร้าย คิดแต่จะได้ อยากจะเอามาเป็นของตน
พิมเล่นอารมณ์ร้ายว่าดีแล้ว อารมณ์โกรธแบบนิ่งๆพิมแสดงได้ดีมากยกนิ้วให้เลย
ถึงแม้ไม่ต้องโวยยาย ขว้างปาข้าวของ แต่จากสายตา(ตาโตอยู่แล้ว) ปากคอสั่น
น้ำตาคลอ มันทำเราสะใจมาก บวกกับว่าทีเจ้าบ่าวเดินออกไปด้วยยิ่งอิน



ดำเนินเรื่องได้เข้มข้นทุกตอน จนบางครั้งอินจนเครียดเลย แต่แอบขัดใจหลายๆฉาก
โดนทุบสลบง๊ายง่าย ชุดคุณฉัตรแอบมาช่วยแม่บัวชุดเดียวกับไปเจอนายแนบไม่ยักสงสัย
คุณฉัตรชุดทหารหน้าขาวปากแดง พอใส่โจงกระเบนละดำทุกที แม่บัวถูกขังละหน้าเนียนเชียว
ฉากจะสมหวังหนีรอดทีไรเป็นต้องมีอุปสรรคทุกที เรื่องนี้ทำชั่วขึ้นมากๆ ลดๆลงหน่อยก็ได้นะคะ
เราเครียดมาก