ณ ร้านกาแฟใจกลางกรุงเทพฯ แห่งหนึ่ง
ทุกๆ เช้า ผู้คนหลากหลายอาชีพ และ ลุงแก่ๆ หลายคนมานั่งดื่มกาแฟ และ คุยกันอย่างสนุกสนาน
ภายในร้านต่างจับกลุ่มนั่งคุยกัน หลากหลายเรื่อง บ้างวิจารณ์การเมือง บ้างคุย เรื่องกีฬา
เรื่องปัญหาชีวิตอาชีพการงาน เรื่องกล้องบ้าง อะไรบ้าง แล้วแต่กลุ่ม
มีบ้างที่บางโต๊ะ ทะเลาะกัน ตะโกนโหวกเหวก เสียงดังข้ามโต๊ะ
บางที ก็เถียงกัน ออกรสออกชาติ เอาเป็นเอาตาย แต่ก็ไม่มีอะไรร้ายแรง
ชีวิตดำเนินต่อไปอย่างเรียบง่าย ผู้คนขาประจำ ณ ร้านกาแฟแห่งนี้ ต่างคุ้นหน้าคุ้นตา กันดี
เพราะเจอกันอยู่ทุกวัน
ลุงแม้นก็ เป็นสมาชิก ดั้งเดิม มานานหลายปี ขอบมานั่งจิบกาแฟ พูดคุยเรื่องราวสารพัด
มันเป็นความสุข อย่างหนึ่งของลุงแม้น ที่ได้พบปะพูดคุยกับเพื่อนฝูงที่นี่
บางครั้งแกอาจจะส่งเสียงดัง พูดขัดใจ กับเพื่อนฝูงไปบ้าง แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร
ภาพในอดีต ที่ผู้คนต่างจับกลุ่มคุยกัน โต๊ะใครโต๊ะมัน
ไม่ค่อยยุ่งเกียวกันเท่าไหร่ แล้วแต่ใครจะสนใจเรื่องอะไร...
โลก ย่อมมีการเปลี่ยนแปลง มีเกิดมีดับ เป็นของธรรมดา ...
เช้าวันหนึ่ง ลุงแม้น เข้ามานั่ง โต๊ะประจำเหมือนเช่นเคย
หยิบหนังสือพิมพ์ เข้ามาเปิดอ่าน หน้ากีฬา รอเพื่อน ๆ รุ่นราวคราวเดียวกัน
พลันรถเก๋งคันงาม ได้เข้ามาจอดริมถนน มีชายแต่งตัวภูมิฐาน หน้าตาไม่คุ้นหน้า
ถือกระเป๋า เจมส์บอนด์ เขาเดินผ่านโต๊ะลุงแม้น เข้าไปคุยกับอาโก เจ้าของร้านกาแฟ .....
ในเวลาถัดมา เพื่อนลุงแม้นเข้ามาสมทบอีกสอง
ลุ้งแม้นชี้ไปยัง ชายแปลกหน้า เขาคุยอะไรกัน ยากที่จะคาดเดา เพราะไม่ได้ยิน
พวกเขาเห็นชายแปลกหน้า หยิบกระดาษออกมา
อาโก เจ้าของร้าน จับปากกาเข้ามาเซ็นต์ อะไรสักอย่าง
เขาเดินออกมา เปิดประตู ขับรถเก่งคันงามออกไป ...
ชายแก่ ทั้งสาม รู้สึกแปลกใจ แต่ไม่มีอะไรสงสัย.....
ในเช้าวันที่อากาศสดชื่น.....
หลังปีใหม่ ลุงแม้น เดินมาถึงหน้าร้าน ต้องแปลกใจ เพราะเห็นรานอาโกวันนี้ ไม่เปิด
มีกระดาษ เอ4 เขียนข้อความว่า “ปิดปรับปรุง” ลุงแม้นเห็นคนงาน 4-5 คน นำผ้าใบ
มาคลุมล้อมรอบร้านอาโก และวันต่อมาก็มีการ ตกแต่งร้านใหม่...
สามอาทิตย์ต่อมา ผ้าใบถูกเปิดออก ร้านกาแฟแบบเดิม ที่ลุงแม้นเคยมามานั่ง ได้เปลี่ยนไป
ดูทันสมัยขึ้น มีกระจกล้อมรอบ ติดแอร์ ...
ภายในโต๊ะถูกเปลี่ยน เก้าอี้มีสีสรรค์ หลังเคาเตอร์
มีพนักงานสาวๆ ยืนเรียงราย อยู่ 4 – 5 คน กำลังทำงาน อย่างขมักเม้น ดูวุ่นวายไปหมด
ลุงแม้นมองผ่านกระจกร้านเข้าไปตรงมุมที่แกเคยนั่งประจำ
แต่วันนี้ โต๊ะหินอ่อน และเก้าอี้ไม้ ที่แกเคยนั่งได้หายไป .....
ไม่มีเพื่อน .... ไม่มีคนมานั่งคุย .... อาโก หายไป
มีแต่เด็กนักเรียน จับจอง โต๊ะ เพื่อติวหนังสือ เต็มไปหมด บางโต๊ะ ถูกจองด้วยกระเป๋า หนังสือ ....
ชายแก่ที่ชื่อลุงแม้น นั่งอยู่บนเก้าอี้พนักพิง จิบกาแฟ สายต่าเหม่อมองออกไป ริมคลอง
คิดคำนึงถึงเพื่อนๆ คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ .....
วันนี้ แกนั่งคนเดียว ไม่มีเพื่อนคุย ไม่มีอาโกชงกาแฟให้ดื่มอีกต่อไป....
อดีต ไม่ย้อนกลับมาอีกแล้ว...
<<<... ร้านกาแฟ หายไป... >>>
ทุกๆ เช้า ผู้คนหลากหลายอาชีพ และ ลุงแก่ๆ หลายคนมานั่งดื่มกาแฟ และ คุยกันอย่างสนุกสนาน
ภายในร้านต่างจับกลุ่มนั่งคุยกัน หลากหลายเรื่อง บ้างวิจารณ์การเมือง บ้างคุย เรื่องกีฬา
เรื่องปัญหาชีวิตอาชีพการงาน เรื่องกล้องบ้าง อะไรบ้าง แล้วแต่กลุ่ม
มีบ้างที่บางโต๊ะ ทะเลาะกัน ตะโกนโหวกเหวก เสียงดังข้ามโต๊ะ
บางที ก็เถียงกัน ออกรสออกชาติ เอาเป็นเอาตาย แต่ก็ไม่มีอะไรร้ายแรง
ชีวิตดำเนินต่อไปอย่างเรียบง่าย ผู้คนขาประจำ ณ ร้านกาแฟแห่งนี้ ต่างคุ้นหน้าคุ้นตา กันดี
เพราะเจอกันอยู่ทุกวัน
ลุงแม้นก็ เป็นสมาชิก ดั้งเดิม มานานหลายปี ขอบมานั่งจิบกาแฟ พูดคุยเรื่องราวสารพัด
มันเป็นความสุข อย่างหนึ่งของลุงแม้น ที่ได้พบปะพูดคุยกับเพื่อนฝูงที่นี่
บางครั้งแกอาจจะส่งเสียงดัง พูดขัดใจ กับเพื่อนฝูงไปบ้าง แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร
ภาพในอดีต ที่ผู้คนต่างจับกลุ่มคุยกัน โต๊ะใครโต๊ะมัน
ไม่ค่อยยุ่งเกียวกันเท่าไหร่ แล้วแต่ใครจะสนใจเรื่องอะไร...
โลก ย่อมมีการเปลี่ยนแปลง มีเกิดมีดับ เป็นของธรรมดา ...
เช้าวันหนึ่ง ลุงแม้น เข้ามานั่ง โต๊ะประจำเหมือนเช่นเคย
หยิบหนังสือพิมพ์ เข้ามาเปิดอ่าน หน้ากีฬา รอเพื่อน ๆ รุ่นราวคราวเดียวกัน
พลันรถเก๋งคันงาม ได้เข้ามาจอดริมถนน มีชายแต่งตัวภูมิฐาน หน้าตาไม่คุ้นหน้า
ถือกระเป๋า เจมส์บอนด์ เขาเดินผ่านโต๊ะลุงแม้น เข้าไปคุยกับอาโก เจ้าของร้านกาแฟ .....
ในเวลาถัดมา เพื่อนลุงแม้นเข้ามาสมทบอีกสอง
ลุ้งแม้นชี้ไปยัง ชายแปลกหน้า เขาคุยอะไรกัน ยากที่จะคาดเดา เพราะไม่ได้ยิน
พวกเขาเห็นชายแปลกหน้า หยิบกระดาษออกมา
อาโก เจ้าของร้าน จับปากกาเข้ามาเซ็นต์ อะไรสักอย่าง
เขาเดินออกมา เปิดประตู ขับรถเก่งคันงามออกไป ...
ชายแก่ ทั้งสาม รู้สึกแปลกใจ แต่ไม่มีอะไรสงสัย.....
ในเช้าวันที่อากาศสดชื่น.....
หลังปีใหม่ ลุงแม้น เดินมาถึงหน้าร้าน ต้องแปลกใจ เพราะเห็นรานอาโกวันนี้ ไม่เปิด
มีกระดาษ เอ4 เขียนข้อความว่า “ปิดปรับปรุง” ลุงแม้นเห็นคนงาน 4-5 คน นำผ้าใบ
มาคลุมล้อมรอบร้านอาโก และวันต่อมาก็มีการ ตกแต่งร้านใหม่...
สามอาทิตย์ต่อมา ผ้าใบถูกเปิดออก ร้านกาแฟแบบเดิม ที่ลุงแม้นเคยมามานั่ง ได้เปลี่ยนไป
ดูทันสมัยขึ้น มีกระจกล้อมรอบ ติดแอร์ ...
ภายในโต๊ะถูกเปลี่ยน เก้าอี้มีสีสรรค์ หลังเคาเตอร์
มีพนักงานสาวๆ ยืนเรียงราย อยู่ 4 – 5 คน กำลังทำงาน อย่างขมักเม้น ดูวุ่นวายไปหมด
ลุงแม้นมองผ่านกระจกร้านเข้าไปตรงมุมที่แกเคยนั่งประจำ
แต่วันนี้ โต๊ะหินอ่อน และเก้าอี้ไม้ ที่แกเคยนั่งได้หายไป .....
ไม่มีเพื่อน .... ไม่มีคนมานั่งคุย .... อาโก หายไป
มีแต่เด็กนักเรียน จับจอง โต๊ะ เพื่อติวหนังสือ เต็มไปหมด บางโต๊ะ ถูกจองด้วยกระเป๋า หนังสือ ....
ชายแก่ที่ชื่อลุงแม้น นั่งอยู่บนเก้าอี้พนักพิง จิบกาแฟ สายต่าเหม่อมองออกไป ริมคลอง
คิดคำนึงถึงเพื่อนๆ คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ .....
วันนี้ แกนั่งคนเดียว ไม่มีเพื่อนคุย ไม่มีอาโกชงกาแฟให้ดื่มอีกต่อไป....
อดีต ไม่ย้อนกลับมาอีกแล้ว...