หนูคบกับพิทยามาตั้งกี่ปี หนูไม่รู้นิสัยพิทยาเชียวหรือว่าเป็นคนยังไง
หนูน่าจะขำๆ ตั้งแต่เห็นยัยกระแตอะไรนั่นมาวอแว
เพราะยังไง กระแตคือน้องสาว(แถมเอาแต่ใจ)

ใครๆ อาจคิดว่าหนูเป็นคนดี น่าสงสาร
ป้าสงสารหนูอย่างเดียว รอบตัวหนูไม่มีกัลยาณมิตรเลย
ทั้งเพื่อน พ่อแม่ ก็มีแต่ยืนคนละข้างกับหนูทั้งนั้น

แต่วันนี้ป้าว่า หนูก็เป็นคนปกติๆ ทั่วไปในสังคมที่ "แพ้ตัวเอง"
ป้าจำป๋าของกระแตได้มั่นเลย ว่า "อย่าให้ความรักมาทำลายเรา"

ป้าว่า หนูรักพิทยา เพราะพิทยาเป็นคนดี
ป้าว่าหนูรู้ว่าพิทยาเป็นคนดี หนูเลยยอมคบกันมายืดยาว
เคยมีวันที่หวานชื่น  มีต้นทุนความสุขมากพอที่จะพยายามต่อสู้กับพ่อแม่

ป้าว่า ถ้าวันนี้ หนูไม่ยอมให้ความรักของหนูทำร้ายหนูเอง

หนูจะภูมิใจในตัวพิทยามากๆ ที่เค้าเลือกตอบแทนบุญคุณมากกว่าเลือกหนู
หนูจะรู้สึกว่าหนูเลือกคนไม่ผิด หนูเลือกคนถูกแล้ว
หนูเลือกคนดี เลือกคนที่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อความดี

แต่ป้าเข้าใจหนูมาก ว่าหนูเจ็บปวดแค่ไหน
ความรักของหนูและพิทยา สง่างามมาตลอด
อย่าให้ต้องด่างพร้อยเพราะเพียงแค่ไม่ได้อยู่กันเลยนะ

ป้าแค่หวังว่าหนูอาจจะเห็นข้อความที่ป้าทิ้งไว้ให้
พอจะให้หนูมีสติพอ ที่จะไม่เลือกเดินทางเดียวที่กระแตเคยเดินและได้รับบทลงโทษไปแล้ว

รักและไม่อยากเห็นหนูมีน้ำตา
ป้าคนหนึ่ง