ขอเขียนยาว รวดเดียวจบเลยนะคะ

การลืมใครสักคน มันยากเหลือเกิน

        เมื่อก่อนเคยเห็นเพื่อน ๆ หลายคนเวลาเสียใจในเรื่องของความรัก ไม่ว่าสาเหตุจะมาจากการที่ทัศนคติไม่ตรงกัน  การที่ไม่ยอมเปิดใจ  ไม่ยอมพูดคุยกันปล่อยให้ปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ สะสม จนกลายเป็นปัญหาใหญ่  การที่โดนหลอกลวงเพราะการหวังผลจากอีกฝ่าย  หรือแม้จะเป็นการแอบรักเขาข้างเดียว แล้วก็อีกสารพันปัญหาที่มีโอกาสได้รับรู้  ฉันก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า ทำไม แค่ผู้ชาย หรือ ผู้หญิง ที่ครั้งหนึ่งเราและเขาเคยรักกัน แต่ในปัจจุบัน คำคำนั้นมันเจือจางเลือนหายไปเหมือนกับเวลาเราเดินบนผืนทราย พอหันกลับไปมองอีกทีรอยเท้าตัวเองก็หายไปด้วยฝีมือของน้ำทะเล  แต่ทำไมเพื่อน ๆ ของฉันถึงฟูมฟาย เสียอกเสียใจมากมายอะไรหนักหนา คนดี ๆ ยังมีอีกตั้งเยอะ ทำไมต้องไปเสียใจเสียเวลากับคนที่ไม่รัก เวลาที่เราทุกข์ทรมานคนที่เราเคยรักเขาไม่เคยสนใจใยดี แล้วทำไมต้องร้องไห้ให้กับคนคนนั้น ฉันคิดว่า ตัวเราเองต่างหากที่ควรรัก ควรดูแล แล้วก็ควรใส่ใจมากกว่าเป็นไหนๆ

        สำหรับตัวฉันเอง ฉันชอบที่จะใช้เวลาอยู่กับครอบครัวมากกว่า ชีวิตวัน ๆ ก็มีแต่โรงเรียน มหาวิทยาลับ แล้วก็บ้าน จะมีเฮฮากับเพื่อนฝูงบ้างแต่ก็ไม่บ่อยนัก จนถึงวันที่ฉันต้องนำเอาความรู้ ความสามารถ ที่ฉันร่ำเรียนมาออกมาใช้ในการทำมาหาเลี้ยงชีพ ฉันสอบบรรจุเข้ารับราชการในกระทรวงกระทรวงหนึ่งซึ่งก็เป็นความภาคภูมิใจให้กับฉันแล้วก็ครอบครัว ฉันมีความสุขมากกับการทำงาน เพื่อน ๆ พี่ ๆ ที่ทำงานน่ารัก แม้ว่างานของฉันจะค่อนข้างวุ่นวายเพราะเป็นงานทางด้านวิชาการแต่ฉันก็มีความสุขดี แต่ฉันก็ยังคงเป็นฉันคนเดิม เช้ามาทำงานเย็นกลับบ้านจะมีออกนอกเส้นทางเพื่อสรรสรรค์เฮฮากับเพื่อน ๆ บ้าง ก็ไม่บ่อยนักเพราะส่วนใหญ่เวลาว่างไม่ค่อยจะตรงกัน ส่วนใหญ่ก็จะคุยกันทางโทรศัพท์ facebook บ้าง  line บ้าง ตามประสา จนเพื่อน ๆ หลายคนชอบล้อว่าฉันเป็นลูกแหง่ติดแม่ ไม่ยอมมีแฟนเสียที แต่ฉันก็จะตอบเพื่อน ๆ ของฉันเป็นแนวปรัชญาว่า  “ความสำเร็จของฉันไม่ได้อยู่ที่การรับปริญญา  แต่ความสำเร็จของฉันอยู่ที่วันที่ฉันมีปัญญาหาเลี้ยงพ่อกับแม่ของฉันได้ต่างหาก” จนเพื่อน ๆ ของฉันบอกว่า กรูอยากกระทืบ like สักล้านล้าน like  ให้ แต่ กรูกลัวคอมเจ๊ง ...