ถอดชิ้นที่สิบเอ็ดมาแล้วค่ะ  หวังว่าทุกท่านจะสนุกไปกับการอ่านะคะ

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ


ถอด...ชิ้นที่สิบเอ็ด ห่วงใย



                “คุณง่วงก็หลับไปก่อนไม่ต้องฝืน”  

    
                   “หนูมิลค์ไม่ง่วงค่ะ  หนูมิลค์จะนั่งเป็นเพื่อนคุณธีรักษ์ขาค่ะ”  คนไม่ง่วงนั่งตาปรือหาวหวอดๆเป็นระยะ


                    ธีรักษ์มองคนที่ยืนยันว่าไม่ง่วงนั่งคอพับคออ่อนเป็นระยะอย่างอ่อนใจ  ยังไม่ทันที่สัญญานไฟแดงจะเปลี่ยนสีคนไม่ง่วงก็ผล็อยหลับไปเรียบร้อย


                     สุดท้ายคุณหมอหนุ่มก็ทนเห็นคนไม่ง่วงนอนขดคู้ตัวเป็นลูกแมวถูกทิ้งกลางอากาศหนาวๆไม่ได้   จึงลดอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศ   แต่ถ้าท่าทางของลูกแมวยังไม่ดีขึ้นคนที่ขับรถอยู่อดบ่นเบาๆไม่ได้  “แล้วดูแต่งตัวเข้า  ผ้าก็บางคว้านอกซะลึก”  แม้ปากจะบ่นแต่สุดท้ายคุณหมอหนุ่มก็ทนไม่ได้ จึงสละเสื้อสูทมาห่มให้  คนขี้หนาวส่งเสียงอื้ออาจับเสื้อเขามาห่อตัวเองยิ้มอย่างมีความสุขจนคนมองอดหมั่นไส้ไม่ได้
    ครู่ใหญ่รถของธีรักษ์ก็เลี้ยวเข้าสู่ตัวบ้าน  


                       “คุณ  ถึงบ้านแล้ว”   พอเห็นคนที่ยืนยันว่าไม่ง่วงลืมตาขึ้น  คนปลุกก็ก้าวลงจากรถเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้ คนเพิ่งตื่นทำหน้างงใส่  ธีรักษ์ที่เปิดประตูรถรออยู่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ


                       “ขอโทษนะ”  จบคำคุณหมอหนุ่มก็โน้มตัวไปช่วยคนที่ยังไม่ตื่นดีปลดเข็มขัดนิรภัย    

    
                        คนงัวเงียตาสว่างก็คราวนี้  เมื่ออกล่ำในฝัน  แถมหน้าเนียนๆของคุณธีขาอยู่ชิดแค่ลมหายใจ  ชวนเอาคนที่นั่งอยู่ใจละลายร่ำๆจะไปซบอกแกร่งเสียให้ได้   แต่ยังไม่ทันที่มนต์อัปสรจะได้ทำอย่างใจคิด คุณหมอหนุ่มก็ยืดตัวขึ้น  แล้วถอยห่างจากประตูรถ  คนเพิ่งตื่นแสนจะขัดใจ ได้แต่ทำหน้ายู่ก้าวลงจากรถมายืนเคียงกัน       


                         ธีรักษ์มองคนหน้าตายับยู่ยี่ราวกับขัดใจที่ถูกปลุกขึ้นมาจากการนอนอันแสนสุขของคนตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนตัดสินใจ


                        “ขอโทษนะ”  จบคำคุณหมอหนุ่มก็ฉวยข้อศอกของคนที่เขาเข้าใจไปเองว่ายังไม่ตื่นดีนักเพราะปกติแม่ลูกแมวเจ็ดสีจอมป่วนจะยิ้มหวานเจื้อยส่งสายตาโลมเลียและส่งเสียงคะๆขาๆให้เขาตลอดเวลา  


                          ภาพคุณหมอหนุ่มจูงมือหญิงสาวเข้าบ้านมาด้วยกัน  ทำดารินแทบจะลุกขึ้นเต้นด้วยความดีใจ   ‘ต้าย หนูมิลค์ของคุณพี่ก้าวหน้าจริงๆ  นี่ขนาดให้ไปรอแค่วันเดียวยังจูงไม้จูงมือเข้ามาด้วยกันขนาดนี้’  


                         “ลูกธีกลับมาแล้วหรือลูก  อ้าวแล้วน้องเป็นอะไร”


                          ธีรักษ์มองคนที่ขยับฐานะมาเป็นน้องด้วยความอ่อนใจ  “เค้าเพิ่งตื่นน่ะครับคุณแม่”     มือเรียวสวยของคุณหมอหัวใจจึงคลายออกจากการจับจูงเมื่อเห็นว่ามีคนลูบหลังลูบไหล่ลูกแมวขี้เซาแล้ว


                          “แล้วนี่ทานข้าวกันหรือยังคะลูก”  


                          “ยังค่ะ  หนูมิลค์หิ้วหิว” ว่าแล้วแล้วเจ้าตัวก็ทำหน้าออดอ้อนใส่ดารินสุดฤทธิ์


                          “ไปค่ะไปทานข้าวกัน  แม่ให้เด็กตั้งโต๊ะให้”  ว่าแล้วคนชวนก็จูงมือมนต์อัปสรและควงแขนลูกชายเดินเข้าไปในห้องอาหาร    ธีรักษ์มองมนต์อัปสรอย่างหมั่นไส้  ทีเมื่อกี้ทำท่าไม่อยากจะตื่นแต่พอได้ยินคำว่ากินข้าวเท่านั้นล่ะ  เคล้าเคลียประจบประแจงคุณแม่เค้าซะไม่เหลือเค้าคนง่วง


                           “ว่าแต่ลูกธีจะอาบน้ำอาบท่าก่อนไหมคะลูก”  คนเป็นแม่ถามด้วยความเป็นห่วง


                          ธีรักษ์นิ่งไปนิด  ก่อนเหลือบมองคนที่ทำตัวเป็นลูกแมวหิวข้าวประจบคลอเคลียแม่ของเขาอยู่ไม่ห่าง “ไม่ดีกว่าครับคุณแม่  ผมขอไปล้างมืออย่างเดียวก็พอ”


                          “ดีจ้ะจะได้ไม่ดึกมาก  งั้นมาหนูมิลค์เดี๋ยวคุณพี่พาไปล้างมือนะคะ”  


                          ยังไม่ทันที่ดารินจะพูดจบดี  เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือของธีรักษ์ก็ดังขึ้น  เจ้าตัวจึงผงกศีรษะเป็นเชิงขอตัว  ก่อนรับสายและเดินแยกไปอีกทางหนึ่ง


                          “ว่าไงกร มีอะไร...อืม กลับมาได้สักพักแล้ว”