มีนิยายเก่า ๆ เช่น นลิน บุษกร, วลัย นวาระ, สีฟ้า, กรุง ญ ฉัตร, ทมยันตี ฯลฯ ที่บ้านซึ่งตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว พวกเราคือมีฉันกับพี่ ก็เลยต้องมาเก็บกวาดบ้านกัน หนังสือของฉันซื้อเก็บไว้หลายปีมาก  แต่ตอนนี้จะเอาไปด้วยก็ไม่มีที่เก็บ เพราะอยู่ห้องเล็ก ๆ  ก็เอาไปจะขายให้ร้านหนังสือที่รับซื้อมือสอง   แต่พอให้เขาดู เขาบอกว่า พวกนี้ไม่มีราคาแล้ว  แนวนี้ไม่มีคนอ่าน สมัยนี้ต้องเป็นอีกแบบ (แต่ไม่อธิบายนะว่า มันต้องเป็นอย่างไร)   เรามองตามชั้นหนังสือ ก็เห็นมีแต่นิยายใหม่ ๆ ของนักเขียนใหม่ ๆ   เราจึงเอากลับบ้าน   แล้วมานั่งคิดว่า เออ แปลกดีนะ  หนังสือนักเขียนรุ่นเก่ากลายเป็นสิ่งที่ไม่มีค่ากับคนรุ่นใหม่หรือ     แล้วทำไมคนรุ่นใหม่ไม่คิดอ่านหนังสือคนรุ่นเก่าบ้าง

อยากรู้เหมือนกันว่า เอาอะไรมาเป็นบรรทัดฐานว่า คนเขียนรุ่นใหม่ จะมีความสามารถดีกว่านักเขียนรุ่นเก่า  มันเปลี่ยนไปตามยุคสมัยจริง ๆ