เราขอแชร์นะคะพอดีทำงานโรงเรียนอนุบาลค่ะ ส่วนใหญ่เด็กจะร้องแค่แป๊บเดียว (ส่วนใหญ่นะ) พอเข้าห้อง เพื่อนไม่ร้อง เค้าก็หยุด เวลาอยู่กับแม่ เด็กร้องแล้วแม่จะมีรีแอคชั่นไง แต่เวลาไปอยู่ในสังคมกับคนหมู่มาก ครูเค้าจะไม่โอ๋ขนาดแม่ เพราะเค้าต้องเอาใจใส่เด็กทุกคน ต้องนึกถึงเด็กคนอื่นๆด้วย เด็กพอหลุดโฟกัสไปได้เค้าก็เลิกร้องแล้วค่ะ ถ้ามีอะไรมาดึงความสนใจไปได้ พวกคุณครูเค้าถูกเทรนมาเพื่อแก้ปัญหาจุดนี้อยู่แล้ว พ่อแม่สบายใจได้ ส่วนประเภทที่ร้องเยอะจริงๆร้องเป็นเทอมๆร้องตลอดเวลา คือจะเป็นเลเวลนี้แล้ว ครูจะต้องมีเรียกพ่อแม่มาคุยมาปรึกษาจริงจังค่ะ อาจจะต้องมีแชโดว์ทีชเชอร์ตามประกบ หรือมีการแก้ปัญหาร่วมกันระหว่างครูกับผู้ปกครอง ซึ่งถ้าที่บ้านให้ค.ร่วมมือเต็มที่ เชื่อว่าจะต้องผ่านไปได้แน่ๆค่ะ

สิ่งที่พ่อแม่ต้องทำคือ ดูตัวเองว่าเราปฏิบัติยังไงกับลูก เวลามาส่งต้องใจแข็ง เมื่อเลือกจะให้เค้ามาโรงเรียนแล้ว อย่ายื้ออย่ามัวแต่ตามอารมณ์ ลูกร้องก็คือร้อง ไม่ต้องไปดุเด็กนะ แค่อุ้มลงมาส่งครูแล้วกลับบ้านเลย ทำทุกวันจนเค้ารู้ว่ามันเป็นรูทีน เวลาอยู่ที่บ้านก็หมั่นอธิบายให้ลูกฟังบ่อยๆว่าทุกคนมีหน้าที่หนูไปเรียนแม่ไปทำงาน เล่าเป็นฉากๆเลยนะว่าแม่ทำอะไรบ้าง แล้วหนูทำอะไรให้เค้าเล่าเรื่องที่โรงเรียน แรกๆเค้าไม่เข้าใจหรอก แต่เดี๋ยวเค้าจะเข้าใจเอง เค้าอยู่ในวัยเรียนรู้มันจะค่อยๆซึมเข้าไปเอง อย่าไปคิดแทนลูกมาก อย่าไปกะเกณฑ์ มองลูกตัวเอง อย่าไปมองลูกคนอื่น เวลามารับก็เหมือนกัน มาสายหรือเปล่า สัญญาว่าจะซื้ออะไรให้,จะพาไปไหน ได้ทำตามสัญญาหรือเปล่า สร้างความมั่นใจสร้างความน่าเชื่อถือให้ลูกเห็นและเชื่อใจครูผู้สอนค่ะ เป็นกำลังใจให้แม่ๆทุกคนนะคะ