ท้ายซอยคือบ้านที่เกือบร้าง เพราะเจ้าของนาน ๆ มาครั้งนึง 2-3 เดือน อาจจะมาสักครั้งนึง
มาเก็บกวาดบ้าน แล้วก็กลับ ไม่ไ่ด้นอนค้าง
ดังนั้น ท้ายซอยจึงเป็นสวรรค์ของบ้านอื่น ๆ
ที่จะเอารถมาจอดเป็นครั้งคราว
ในกรณีที่รถเต็มซอย สลับกันไม่ไหว
หรือจะเอาของที่ไม่ใช้ แต่ยังไม่อยากทิ้ง เผื่อจะใช้ได้อีก มาเก็บไว้โดยมาแอบไว้ข้างรั้ว
เช่น ถุงทราย ขาโต๊ะเหล็ก ไม้แผ่นใหญ่ กาบมะพร้าวที่ปอกแล้ว ฯลฯ
ทีนี้ราวตากผ้าต่อเองทำด้วยเหล็กของบ้านหลังนึง จึงถูกย้ายมาไว้ท้ายซอย เพราะในบ้านของเริ่มเต็ม
และราวมันใหญ่มาก
จึงกลายเป็นของส่วนรวม สำหรับ 3-4 บ้าน ที่จะแย่งกันซักผ้าแล้วรีบเอามาตาก
เพราะท้ายซอยแดดดี และไม่ขวางทางรถ
ดังนั้น เมื่อเจ้าของบ้านมา เริ่มไม่พอใจ
เพราะมองไป นั่นคือ ราวตากผ้าที่มีผ้าตากอยู่เต็ม
อดทนมานาน
วันนี้ คือวันที่เริ่มประกาศท้ารบ

โดยตะโกนถามหาเจ้าของผ้าที่บังอาจมาเย้ยสายตาอยู่หน้าบ้าน
10 นาทีเริ่มเหนื่อย ยังไม่มีใครออกมา เลยลากราวตากผ้าไปหน้าบ้านหลังถัดไป
พอเงียบเสียง เจ้าของผ้าซึ่งสนิทกับบ้านนี้รีบวิ่งมา
"สวัสดีค่ะคุณยาย ผ้าของหนูเองค่ะ" ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
"อ้าว...เหรอค่ะ ไม่รู้ว่าเป็นของคุณ" ตามมารยาท ผู้เป็นยายตอบออกมา
ส่วนคนที่ตะโกนเดินเข้าบ้าน ไม่มองหน้า
เจ้าของผ้าก็ไปลากราวตากผ้าเจ้าปัญหากลับมาไว้หน้าบ้านหลังสุดท้ายตามเดิม
ประมาณว่า เรารู้จักกัน ไม่เป็นไรหรอก ตากได้
'นั่นเธอคิดคนเดียว'
แล้วเธอก็ออกไปนอกบ้าน
ดังนั้น ป้ายประกาศนี้ จึงมาปรากฏโฉม
เพื่อบอกให้รู้ว่า
'รู้จักกัน ก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะทำได้' (นะ จะบอกให้)
เรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า
เวลาจะซื้อบ้าน จงพิจารณาทิศทางแดดในการตากผ้าด้วย

เพิ่มเติม
ล่าสุดเจ้าของบ้านกลับไปแล้ว
เจ้าของราวตากผ้ากลับมาแล้วเช่นกัน
แต่ she ยังไม่สำนึกว่าตนผิด
กลับโวยวายกับคนอื่น ว่าเจ้าของบ้านไร้น้ำใจ
และกลับไปวิเคราะห์ เจ้าตัว "ม." ล่างสุดว่าคืออะไร
กรรม