เวลา 10.00น.ของเช้าวันนี้ที่จ.อยุธยา จขกท.เข้าไปทำงานและตรวจงานตามปกติบริเวณหอพักแห่งหนึ่งแถวโรจนะ และแวะไปเยี่ยมเยียนเด็กๆที่ดูแลอยู่เป็นงานปกติ...
หลังจากแวะทักทายแม่บ้านแล้ว ก็แวะไปหาเด็กน้อยซึ่งกำลังหาบ้านอยู่อีกสองตัว หลังจากหาบ้านให้น้องเล็กสุดท้องไปได้แล้วตัวนึง
จขกท.เดินเรียกเด็กๆออกมากินข้าว และ ขนม ที่ซื้อติดมือไปให้เป็นประจำ สักพักก็ได้ยินเสียงเท้าวิ่งเข้ามาหา...เด็กน้อยอายุเดือนเศษ เพศเมียสองตัว ก็วิ่งเข้ามาด้วยความน่าเอ็นดู จขกท.วางข้าวและขนมให้เด็กๆกินกันอย่างเอร็ดอร่อย แต่แปลกใจว่าวันนี้ทำไม "เจ้ามอม" แม่หมาของเด็กๆ ไม่วิ่งออกมาเห่าเสียงดังเหมือนเคย...
พยายามมองหา แต่ก็ไม่เจอ...เล่นกับเด็กๆอยู่ในลานจอดรถของหอพัก และสัญญากับพวกเขาว่าจะหาบ้านใหม่ให้ได้ และจะพาแม่มอมไปทำหมันให้ด้วย แต่ต้องให้พวกหนูอดนมอีกสักอาทิตย์นึงก่อน แต่เล่นกันไม่ถึงห้านาที เด็กๆก็วิ่งนำ ชี้ชวนกันไปใต้ท้องรถที่จอดไว้ในลานจอดคันหนึ่ง พร้อมส่งเสียงเหมือนเรียก จขกท.ให้เดินตามไปเหมือนเคย...
ระหว่างที่เดินตามเด็กๆไป ในใจก็ยังคิดถึงแม่มอมว่าหายไปไหน ทำไมเหลวไหลไม่ดูลูกเลยทั้งที่ยังเล็ก ซึ่งปกติ แม่มอม จะมีนิสัยไม่เคยทิ้งลูก ยกเว้นเวลาไปกินข้าวที่เขาเอามากองไว้ให้เท่านั้น แต่ก็จะคอยเห่าไล่คนที่เดินไปใกล้ลูกอยู่เสมอๆ สัญชาติญาณความเป็นแม่ ยังคอยปกป้องลูกอยู่ทุกวินาที...
เด็กๆวิ่งนำหน้า ห่างออกไปประมาณ 50เมตร และมุดเข้าไปใต้ท้องรถกระบะคันหนึ่งที่จอดทิ้งไว้ เราตามเข้าไปพร้อมก้มลงมอง เห็นเด็กๆวิ่งไปที่แม่หมา และทิ้งตัวลงนอนอย่างสบายใจ