กาลครั้งหนึ่งไม่นานเท่าไรมานี้ ยังมีอีกาอยู่ฝูงหนึ่ง มันทำรังบนต้นไม้สูงใหญ่ที่มีอยู่ดาษดื่นของป่าใหญ่แห่งหนึ่ง ในบรรดาอีกาฝูงนี้ ยังมีอีกาที่อาวุโสที่่สุด จึงเป็นที่นับถือและเกรงใจแห่งอีกาทั้งหลาย มันมีชื่อว่า ขุนเพชร ทุกเช้าขุนเพชรจะบินขึ้นเกาะบนยอดไม้ พร้อมทั้งเทศนาสั่งสอนมัหแก่นกอีกาตัวอื่นๆ ให้เป็นนกที่ดี ไม่ลักเล็กขโมยน้อย ไม่ทำร้ายซึ่งกันและกันฯลฯ

     วันนี้ก็เช่นกัน ขณะขึ้นเกาะบนยอดไม้ ขยับปีกเล็กน้อย และกระแอมเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยความชราภาพของมันว่า
     "อีกาทั้งหลาย....." มันกระแอมอีกครั้งหนึ่ง แล้วกล่าวด้วยเสียงพร่าว่า ".....พวกเจ้าจงฟัง ที่ดินอันเป็นทิศตะวันออก เป็นที่ดินต้องห้าม ข้าฯ ขอเตือนพวกเจ้าจงระวังให้จงดี ถ้าวันใดเจ้าขืนฝ่าฝืน ชีวิตเจ้าจะถึงแก่วิบัติ" ที่ขุนเพชรเตือนเช่นนั้น เพราะมันไม่ต้องการไปหาเรื่องราวกับใคร เพียงแต่อยากให้นกทั้งปวงอยู่อย่างสงบเป็นสุขเป็นพอ

     ดังนั้น คำเตือนเช่นนี้จึงเป็นคำเตือนที่ขุนเพชรกล่าวขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกทุกวัน เมื่อกล่าวแล้วขุนเพชรผู้เฒ่า จึงโผขึ้นกิ่งไม้กิ่งหนึ่ง ใช้จะงอยปากอักแหลมคมปาดขึ้นลงสองสามครั้ง พลางใช้สายตาอักฝ้าฟางมองเหล่าอีกาทั้งหลายก่อนจะเตือนอีกครั้ง แต่แล้วกลับถอนใจดังเฮือก และเอ่ยขึ้นว่า
     "เฮ้อ.....เอาล่ะ พวกเจ้าจงย้ายกันไปหากินได้.....แต่จำไว้ อย่าไปหาเรื่องที่ไหนเล่า" มันย้ำเสียงดังที่สุดเท่าที่มี และกระแอมอีกครั้ง เนื่องเพราะอีกาอาวุโสย่อมรู้ดีว่า อีกามีนิสัยกักขฬะแค่ไหน
     ว่าแล้วอีกาเฒ่าก็โผบินไปอย่างช้าๆ ด้วยความอ่อนแรง ไปทางทิศใต้ พร้อมด้วยบริวารที่จงรักภักดีฝูงหนึ่งประมาณสิบตัว


(โปรดติดตามต่อไป)