ลูกอยู่อนุบาล 2 โดนเพื่อนห้องเดียวกันคนนึงแกล้งเป็นประจำ ผมก็พึ่งจะรู้ความจริงไม่นานนี้เอง เพราะลูกไม่ได้เล่าให้ฟังแบบจริงจัง ที่ผ่านมาก็ฟังแล้วคิดว่าเป็นพฤติกรรมทั่วไป ต้องทำใจยอมรับกันว่าเด็กเล่นกัน

มาเริ่มรู้ความจริงตอนงานกีฬาสีโรงเรียนเลยได้ไปร่วมงาน ได้เห็นกับตาว่าลูกโดนแกล้ง พอได้เห็นกับตา มันปวดใจเหลือเกิน ที่ว่าลูกเจ็บขอเจ็บแทนลูกมันเป็นอย่างนี้เอง วูบนั้นโกรธมากทีเดียว ถ้าไม่ติดว่าเข้าไม่ถึงเพราะเด็กนักเรียนนั่งติดๆกัน และลูกเราอยู่ด้านใน จะเข้าไปจัดการล่ะ พอเข้่าไปไม่ได้เลยต้องสงบสติอารมณ์แทน แต่ถ้าไม่หยุดแกล้งก็ต้องเดินลุยเข้าไปล่ะ ดีว่าหยุดแกล้งก่อน แต่ตอนนั้นก็พยายามมองอย่างเป็นกลางเพราะก่อนหน้านั้นลูกก็ไปแกล้งเพื่อนอีกคนเหมือนกัน  ก็คิดอยู่่กลับบ้่านต้องอบรมกันหน่อยล่ะ พอพิจารณาแบบนี้แล้ว ก็ไม่แน่ใจว่าลูกเราทำเขาก่อนแล้วโดนเอาืคืนหรือเปล่า ถ้าอย่างนั้นก็สมน้ำหน้าลูกเราล่ะ ก็จะแล้วกันไป ดีจะได้ดัดนิสัย ส่วนเด็กคนนั้นก็ไม่คุ้นหน้าเลยไม่แน่ใจว่าเด็กห้องเดียวกันหรือเปล่าด้วย เพราะงานกีฬาสีจะรวมกับห้องอื่น เลยพยายามมองในแง่ดีว่าคนละห้องล่ะมั๊ง เพราะไม่คุ้นหน้่าเท่าไร ก็ปล่อยผ่านไปก่อน อาจเพราะครูมัวแต่กับการแข่งกีฬาเลยดูเด็กไม่ทั่วถึง เวลาเรียนปกติคงดูแลดีกว่านี้ แต่ก็รู้สึกตะหงิดๆไม่สบอารมณ์นัก ก็เอาล่ะต้องคอยสังเกตสอบถามลูกบ้างล่ะ

ก็พอดีมีงานวันพ่อในเวลาไล่เลี่ยกัน เราก็ไปร่วมงานก็พบว่าอยู่ห้องเดียวกันนี่ เป็นงานวันพ่อที่ไม่สบอารมณ์เลย ในงานเด็กคนนั้นก็ทำบางอย่างที่ทำให้รู้สึกได้เลยว่ามันไม่ใช่เรื่องปกติล่ะ มีแนวโน้มว่าเด็กมันจะมองลูกเราเป็นลูกไล่ที่ข่มเหงได้ง่ายๆล่ะ นี่คือปุดที่หนึ่ง ปุดที่สองของงานก็ได้พบว่าครูประจำชั้นดูจะไม่ชอบลูกเราเสียเลย ในงานมีคำถามให้เด็กตอบ ใครอยากตอบก็ยกมือ แล้วก็ชี้ให้ตอบ เด็กทุกคนที่ยกมือ ครูชี้ให้ตอบหมด แต่ลูกเรายกมืออยู่ตั้งนาน ไม่เรียกให้ตอบ แล้วก็ไปกิจกรรมอื่นเลย ทำเหมือนลูกเราไม่อยู่ตรงนั้น เรื่องนี้รู้สึกผิดปกติ มาคุยกับภรรยาภายหลังว่ารู้สึกอย่างนี้ กลับเจอภรรยาตอบว่าเพิ่งรู้เหรอ ดูออกมานานแล้ว เลยได้แต่อ้าวแล้วไม่บอกกันบ้าง ก็พยายามทำใจว่าลูกเราดื้อมากซนมาก จะให้ครูรักเอ็นดูคงจะยาก ตรงนี้ยอมรับ เราเป็นพ่อเวลาลูกดื้อยังต้องอดทนเลย  เลยเป็นงานวันพ่อที่ไม่น่าประทับใจเลย

แต่หลังจากวันนั้นก็เริ่มค่อยๆตะล่อมถามลูก เพราะถามตรงๆไม่ได้บางทีลูกจะพูดมั่วบ้าง ต้องถามอ้อมๆแล้วเวลาลูกบอกอะไรมักจะเป็นเรื่องจริงมากกว่า เลยถามอ้อมๆว่าไม่ชอบเพื่อนคนไหนบ้างเปล่า มีใครแกล้งไหม อะไรแบบนี้ ตอนแรกก็บอกไม่มี พออีกอึดใจก็บอกชื่อเด็กคนนี้ออกมา  ก็เริ่มเซ็งล่ะ แน่ใจแล้วว่าลูกโดนแกล้งจริงและบ่อยด้วย เรื่องแกล้งกันใช่ว่าจะโดนคนนี้คนเดียวทำ คนอื่นเขาก็มีทำลูกเราแต่ออกแนวเด็กผู้ชายเล่นกัน มันก็มีต่อยกันเบาๆบ้าง อะไรบ้าง ลูกเราก็เคยเล่าให้ฟังเราก็คิดว่าเด็กผู้ชายเล่นกันมันก็แบบนี้ล่ะ ไม่ว่ากัน

แต่เด็กคนนี้ดูแล้วมันเกินไป สีหน้าเด็กคนนี้ตอนแกล้งลูกเรา จำได้ติดตาเลย คือสีหน้าเอาจริงมาก ประมาณสนุกกับการแกล้งกันเลยล่ะ พอเห็นถึงได้โกรธเลย เพราะรู้สึกได้ว่าไม่ใช่เรื่องปกติของเด็กเ่ล่นกัน

ก็พยายามสอนลูกเพราะไม่อยากจะไปสอนลูกให้ตอบโต้ ก็จะใช้โอกาสนี้สอนลูกไม่ให้ไปแกล้งคนอื่นเหมือนกัน เพราะเราก็รู้แล้วว่่าโดนแกล้งเป็นอย่างไร และถ้าโดนแกล้งก็ให้บอกครูเพราะคิดว่าคงเป็นทางออกที่ดีที่สุด ดีกว่าจะไปสอนให้ลูกเอาคืน

แต่พอมาวันนี้ ลูกมาบอกภรรยาว่าปวดแขนจะให้ทายาให้ แล้วเล่าว่าโดนเพื่อนคนนั้นทุบที่แขน รู้สึกว่ามันเกินไปล่ะ ถ้าแกล้งกันเบา ๆ หยิกบ้างตีบ้าง มันก็ควรจะเจ็บแค่แป๊บเดียว ไม่ควรเจ็บมาจนตอนค่ำแบบนี้ แสดงว่าไม่ใช่ทำกันเบาๆล่ะ พอถามว่าลูกไม่บอกครูล่ะ ได้คำตอบที่เดือดมากคือบอกแล้วครูบอกไม่อยากฟัง  ความโกรธมันพุ่งเป็นสองเท่า ทั้งๆที่เราอุตส่าห์ไว้ใจให้เข้าเรียนที่นี่ก็เพราะเชื่อว่าครูจะดูแลลูกเราได้เป็นอย่างดี อีกทั้งเราจะสอนเสมอว่ามีอะไรให้บอกครู แต่กลายเป็นครูไม่สนใจ ที่สำคัญถามลูกว่าเพื่อนคนอื่นโดนบ้างก็บอกว่าโดน แต่พอถามว่าแล้วเขาบอกครูไหม ลูกเราเล่าว่าบอกและครูก็สนใจและทำโทษให้ กลายเป็นว่าพอเป็นลูกเราไม่สนใจ แม้แต่จะฟัง

เลยบอกภรรยาว่าไปคุยกับครูได้ล่ะ แต่ถ้าไม่ปรับปรุงยังเกิดเรื่องอีกก็ยังคิดอยู่ว่าจะเอาอย่างไรดี ไม่อยากทำให้เป็นเรื่องใหญ่เพราะคิดว่าโดนทั่วไปถ้าเราคิดว่าครูบกพร่องก็คงต้องร้องเรียนไปทางผู้บริหารโรงเรียย แต่ก็ไม่อยากไปรบกวนผู้ใหญ่ให้มาวุ่นวายกับเรื่องแบบนี้ หรือจะไปสอนให้ลูกเอาคืนกันเองดี ก็ไม่อยากให้ลูกไปตอบโต้ เด็กตัวเล็กๆมาลงมือกันก็เกรงจะบานปลาย  

หนักใจจริงๆ สิ่งที่กลัวที่สุดอย่างหนึ่งก็คือเรื่องนี้ล่ะ ลูกถูกเพื่อนรังแก ไม่นึกว่าจะมาเจอเอาตั้งแต่อยู่อนุบาล 2  เฮ้อ โตกว่านี้อีกหน่อยคงต้องให้เรียนศิลปะป้องกันตัวดีกว่า จะได้ไม่โดนใครรังแกแบบนี้อีก

ปวดใจจริงๆ เจ็บใจ ลูกโดนรังแก