ขอเล่าก่อนว่าตอนที่เรายังอยู่กทม.เราทำงานอยู่บริษัทแห่งหนึ่ง ซึ่งภายในบริษัทเนี่ยเค้าจะเรียกกันตามความอาวุโสของหน้าที่การงาน คือว่าถ้าใครทำงานนานกว่าจะถูกคนที่มาทีหลังเรียกว่า " พี่ " เราเองก็เช่นกัน เราอายุเลข 3 ต้นๆ แต่เรามีลูกน้องคนนึงอายุมากกว่าเราตั้ง 3-4 ปีแต่มันเรียกเรา เจ๊ ทุกคำ....อันนี้ก็ไม่ว่าอะไร เพราะเราเป็นรองผู้จัดการด้วย มันเป็นลูกน้องก็ต้องเรียกเราพี่ ถูกแล้ว...

แต่มีอยู่วันนึง เราไปเดินตลาดนัดแถวที่พัก เราเจอร้านขายเค้ก เบเกอรี่ น่ากินมากๆ เราเลยเข้าไปถามราคากะว่าจะซื้อสัก 10 ชิ้นเอาไปแช่ตู้เย็น เราถามเค้าว่า ( บอกก่อนว่าเรื่องนี้มันหลายปีแล้วอะ ตอนนั้นเราเพิ่งจะ 20 + ตอนนั้นเราใส่ชุดนศ.ด้วย )

เรา : พี่คะ เค้กขายยังไงคะ
แม่ค้า : ชิ้นละ 20 ค่ะ....จะรับชิ้นไหนดีคะพี่ ถ้าพี่ซื้อเยอะเดี๋ยวจะแถมให้ด้วยนะคะ

เราได้ยินคำนั้นก็ ตึ่งโป๊ะ!เลย แบบคิดในใจว่า " ตูหน้าแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ " คือเรามั่นใจว่าคนขายอะแก่กว่าเราแน่นอน หน้าตาเค้าน่าจะอายุประมาณ 40 ต้นๆได้แล้วอะ แต่เราก็นะ ตอนแรกกะจะถามว่าเค้าอายุเท่าไหร่ แต่คิดอีกทีก็ปล่อยๆไปดีกว่า เราอาจจะหน้าแก่ก็ได้ แต่ในใจตอนแรกก็อึ้งเล็กน้อย แต่พอมาวันนี้มานึกๆดูก็อดจะขำไม่ได้ แล้วเราเจอบ่อยอะ มีป้าคนนึงขายข้าวแกงแกยังเรียกเราพี่เลย ใจเราจริงๆไม่ค่อยปลื้มหรอกถ้าคนที่อายุมากกว่าอะ แต่ถ้าเป็นเรื่องงานอะเราเฉยๆ แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้อะไรแล้ว ใครจะเรียกยังไงก็ช่าง

แล้วเพื่อนๆมีใครเคยเจอแบบนี้บ้างคะ แล้วรู้สึกยังไง.......

ปอลิง : เรา tag ปัญหาชีวิตอย่าว่ากันนะ มันก็ไม่ได้เป็นปัญหาชีวิตหรอกแต่ไม่รู้จะ tag ห้องไหนดี อิอิ