อยากเลิกคร่ำครวญ ร้องไห้ทุกวันเลย ตั้งแต่วันที่ 28 ที่น้องจากเราไปแล้ว น้องมีอาการสันหลังโก่ง ยิ่งเวลาใส่เสื้อเห็นชัดมาก งอเป็นกุ้งเลย สันนิษฐานได้สองอย่างคือ
1. อาจจะปวดต่อมลูกหมายเพราะในฟิล์มมีต่อมลูกหมากโต หมอแนะนำผ่าตัดลูกอัณฑะ
2. หมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท ต้องฉีดสี และผ่าตัด
ซึ่งวิธีรักษาโหดทั้งคู่คือผ่าตัด แต่เราเลือกทำข้อแรก เพราะดูโหดน้อยสุด และ การเก็บอัณฑะที่ไม่ออกมาจากตัวสุนัขอันตราย ทำให้เป็นเนื้องอกได้
หลังจากการผ่าตัด เราไปเยี่ยม น้องลุกขึ้นมา ร้องเรียกเราเสียงดังลั่นคลีนิค ไม่เหมือนหมาเพิ่งโดนยาสลบเลยซักนิด ทำเอามาข้างๆร้องตามไปด้วย และ ยังกินได้ ปกติดีมาตลอด สองวันถัดมามีอาการขาหลังเป็นอัมพาต เราชอคมาก มาถึงขั้นนี้แหละ คืออาการหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทแน่นอน เราเครียดมาก กินอะไรไม่ลง ไม่รู้ว่าการผ่าตัดอัณฑะทำให้น้องขาเดี้ยงรึเปล่า แต่หมออีกโรงพยาบาลก็บอกกับเราว่า อาการขาหลังอัมพาต มันเกี่ยวกับการสั่งงานของประสาทที่เป็นเรื่องของสันหลังโดยตรง บริเวณอัณฑะมันไม่เกี่ยวเลย
และ หมอบอกอีกว่าอาการนี่อาจจะมีสาเหตุมาจากเนื้องอกที่สันหลังด้วย ซึ่งถ้าอยากรู้สาเหตุที่แท้จริงต้องฉีดสีดู ซึ่งฟังดูโหด ซึ่งหมอเองก็ไม่อยากทำเพราะน้องอายุเยอะ เราเองก็เข็ดมากกับการวางยาสลบ
เราพยายามช่วยน้องไปทำกายภาพอย่างต่อเนื่อง อย่างน้อยลดอาการปวด เพราะ น้องก้มนอนลำบาก แต่น้องยังกินเก่งเหมือนเดิม ไม่เบื่ออาหารเลยซักนิด เราเองรู้สึกมีความหวังเพราะน้องดูแข็งแรง กินเก่งมากด้วย แต่ไม่เห่าแบบเมื่อก่อน มีแต่ร้องเฉยๆ เราคิดว่าติดล้อให้คงช่วยให้น้องมีความสุขขึ้น ถึงเดินไม่ได้ก็ตาม แต่การทำกายภาพเราหวังเพื่อทุเลาการปวดหลังของน้อง
มาถึงวันนี้ น้องจากเราไปแล้ว คงรอเราไม่ไหว และ คงไม่อยากใส่ล้อแน่ๆ เลยรีบจากไป โดยไม่ได้ร่ำลา เรารู้สึกผิดอยู่ตลอด ว่าเอาไปไว้ที่โรงพยาบาลทำกายภาพ น้องคงคิดถึงเรา หมอบอกว่าอาการน้องเหมือนโรคมะเร็ง ซึ่งไม่สามารถฟันธงได้ซะทีเดียวเนื่องจากไม่ได้ไปตรวจมะเร็ง เราไม่อยากโทษโรงพยาบาลว่าให้หมาเรากินอะไร ทำอะไร หมาถึงถ่ายไม่หยุดแล้วชอคตายไป เพราะน้องอายุ 13 แล้ว อาจจะหมดอายุขัยของเค้าเอง และ อีกอย่างน้องคงทรมานที่ก้มตัวนอนลำบากมาก
เราคิดถึงมากจริงๆ ร้องไห้ติดกันมาหลายวันแล้ว รู้สึกว่าไม่น่าพาไปผ่าอัณฑะ ไม่น่าทำไรเลยซักอย่าง ถ้าเค้าจะจากให้เค้าไปของเค้าเอง และไปโดยที่เราอยู่ข้างๆ
ปล. อยากให้มาเข้าฝัน อยากร่ำลา และ ขออโหสิกรรม คิดถึงจริงๆ
คิดถึงน้องหมา และ ยังรู้สึกผิดมาก
1. อาจจะปวดต่อมลูกหมายเพราะในฟิล์มมีต่อมลูกหมากโต หมอแนะนำผ่าตัดลูกอัณฑะ
2. หมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท ต้องฉีดสี และผ่าตัด
ซึ่งวิธีรักษาโหดทั้งคู่คือผ่าตัด แต่เราเลือกทำข้อแรก เพราะดูโหดน้อยสุด และ การเก็บอัณฑะที่ไม่ออกมาจากตัวสุนัขอันตราย ทำให้เป็นเนื้องอกได้
หลังจากการผ่าตัด เราไปเยี่ยม น้องลุกขึ้นมา ร้องเรียกเราเสียงดังลั่นคลีนิค ไม่เหมือนหมาเพิ่งโดนยาสลบเลยซักนิด ทำเอามาข้างๆร้องตามไปด้วย และ ยังกินได้ ปกติดีมาตลอด สองวันถัดมามีอาการขาหลังเป็นอัมพาต เราชอคมาก มาถึงขั้นนี้แหละ คืออาการหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทแน่นอน เราเครียดมาก กินอะไรไม่ลง ไม่รู้ว่าการผ่าตัดอัณฑะทำให้น้องขาเดี้ยงรึเปล่า แต่หมออีกโรงพยาบาลก็บอกกับเราว่า อาการขาหลังอัมพาต มันเกี่ยวกับการสั่งงานของประสาทที่เป็นเรื่องของสันหลังโดยตรง บริเวณอัณฑะมันไม่เกี่ยวเลย
เราพยายามช่วยน้องไปทำกายภาพอย่างต่อเนื่อง อย่างน้อยลดอาการปวด เพราะ น้องก้มนอนลำบาก แต่น้องยังกินเก่งเหมือนเดิม ไม่เบื่ออาหารเลยซักนิด เราเองรู้สึกมีความหวังเพราะน้องดูแข็งแรง กินเก่งมากด้วย แต่ไม่เห่าแบบเมื่อก่อน มีแต่ร้องเฉยๆ เราคิดว่าติดล้อให้คงช่วยให้น้องมีความสุขขึ้น ถึงเดินไม่ได้ก็ตาม แต่การทำกายภาพเราหวังเพื่อทุเลาการปวดหลังของน้อง
มาถึงวันนี้ น้องจากเราไปแล้ว คงรอเราไม่ไหว และ คงไม่อยากใส่ล้อแน่ๆ เลยรีบจากไป โดยไม่ได้ร่ำลา เรารู้สึกผิดอยู่ตลอด ว่าเอาไปไว้ที่โรงพยาบาลทำกายภาพ น้องคงคิดถึงเรา หมอบอกว่าอาการน้องเหมือนโรคมะเร็ง ซึ่งไม่สามารถฟันธงได้ซะทีเดียวเนื่องจากไม่ได้ไปตรวจมะเร็ง เราไม่อยากโทษโรงพยาบาลว่าให้หมาเรากินอะไร ทำอะไร หมาถึงถ่ายไม่หยุดแล้วชอคตายไป เพราะน้องอายุ 13 แล้ว อาจจะหมดอายุขัยของเค้าเอง และ อีกอย่างน้องคงทรมานที่ก้มตัวนอนลำบากมาก
เราคิดถึงมากจริงๆ ร้องไห้ติดกันมาหลายวันแล้ว รู้สึกว่าไม่น่าพาไปผ่าอัณฑะ ไม่น่าทำไรเลยซักอย่าง ถ้าเค้าจะจากให้เค้าไปของเค้าเอง และไปโดยที่เราอยู่ข้างๆ
ปล. อยากให้มาเข้าฝัน อยากร่ำลา และ ขออโหสิกรรม คิดถึงจริงๆ