เราเริ่มฝึกนั่งสมาธิมาได้เกือบ6เดือนแล้วค่ะ ทุกวันนี้หลังจากตื่นนอนตอนเช้าก็จะสวดมนต์ก่อนและค่อยนั่งสมาธิ1ชม.เต็ม ก็พยายามทำให้เป็นกิจวัตรประจำวันเพราะอยากให้จิตมีพลังและใช้ชีวิตอย่างมีสติ แต่หลังจากฝึกมาได้ระยะหนึ่ง ก็เริ่มเกิดความสงสัยค่ะว่าที่ฝึกปฏิบัติมากำลังมาถูกทางรึเปล่า เรายอมรับนะคะว่าทุกวันที่นั่งจะนั่งได้1ชม.เต็มๆโดยที่ไม่ขยับร่างกายไม่เมื่อยไม่ปวดเลย แต่บางทีกลับรู้สึกว่าการนั่งนานๆก็ไม่ได้สงบหรือรู้สึกว่าได้อะไรขึ้นมาเลย เราใช้การภาวนาแบบยุบหนอพองหนอค่ะ ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะกำหนดที่ท้องยุบพอง แต่ก็จะมีบ้างที่ใจออกไปคิดอะไรฟุ้งซ่าน แล้วพอรู้ตัวก็จะภาวนาว่าฟุ้งหนอๆ จนกลับมาได้ใหม่ เป็นไปมาๆอยู่อย่างนี้ค่ะ เห็นคนอื่นๆที่นั่งสมาธิกันบางคนก็มีเกิดนิมิตร(ซึ่งจริงๆมันคือกับดักใช่มั้ยคะ?) หรือเกิดปิติ ขนลุกขนพอง หรือรู้สึกว่าตัวเองหายไปอะไรต่างๆนานา แต่ตั้งแต่ที่เราฝึกมา เราไม่เคยเกิดอะไรเลยค่ะ เหมือนก็นั่งไปเรื่อยๆและก็แค่รู้ว่าขณะนั่งอยู่นั้นจิตเป็นยังไง อยากจะฝึกให้ดีขึ้นไปเรื่อยๆค่ะแต่ไม่รู้ว่าที่ปฏิบัติอยู่ทุกวันนี้มันโอเคแล้วรึเปล่า เราจะทราบได้ยังไง เราทราบว่าของแบบนี้คงต้องใช้เวลา แต่เราก็ไม่เคยท้อนะคะ คิดว่าฝึกไปเรื่อยๆซักวันหนึ่งการนั่งสมาธิของเราคงจะพัฒนาไปมากกว่านี้ ยังไงรบกวนผู้รู้แนะนำด้วยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ