อย่าบอกว่าขอโทษ....ที่ทำให้แกลำบากใจ..ทั้งที่แกก็มีเจ้าของอยู่แล้ว..แล้วฉันยังทำให้แกลำบากใจอีก...ทั้งๆที่เมือ20ปีก่อน ฉันน่าจะมีความกล้ามากกว่านี้..กล้าที่จะพูดกับแก...กล้าที่จะบอกว่าชอบแก...ได้แต่แอบๆอายเมื่อครั้งก่อน...จนเวลาผ่านมาเนิ่นนาน..ให้แกต้องเผชิญต่อสิ่งที่โหดร้ายในชีวิตของแก...หลายๆคนอาจจะทำร้ายแก..ทั้งร่างกายและจิตใจ..ตั้งแต่สมัยเรียน..โดยที่ฉันไม่รู้เรื่องอารายของแกเลยและปล่อยให้เวลาผ่านไปหลายสิบปี...ช่วงปี52-53จนมาเจออีกที่ ที่ร้านเชิญคลับ...ครั้งแรกที่ฉันเจอแก ฉันดีใจมาก..คืนนั้นทั้งคืน ฉันถามเพื่อนๆร่วมรุ่นแก..ว่าแกอยู่ทำอะไรอยู่มีแฟนหรือยัง..ต่างได้เสียงๆเดียวกันว่า"ไม่รู้"..รู้แต่ว่าแกเพิ่งกลับมาจากอเมริกา..และคิดว่าน่าจะมีแฟนฝรั่งแล้ว...และตอนนั้นฉันอยากจะขอเบอร์ติดต่อแกมาก..อยากคุยกะแกตอนนั้นแต่ฉันยังไม่กล้าที่จะพูดอารายมากกว่านี้...จนเวลาผ่าไปคืนนั้นฉันได้แต่นั่งมองแกที่ทุกครั้งที่กระดกเหล้าเข้าปาก..อยากกินให้เมาเพิ่มความกล้าให้ตัวเองแล้วเข้าไปทักทาย...แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าอย่างที่ๆใจอยากทำ...จนห่างหายไป..กลางปี54ฉันกลับมาจากปลูกผักเพราะรักษาแผลใจจากการที่ชอบคนที่มีเจ้าของอยู่แล้ว....กลายเป็นว่าฉันเจอแกอีกที่ไอติมรุ่นพี่..ดีใจมากมายที่ได้เจอแกอีก...ทุกครั้งที่เจอรุ่นพี่แก ที่แกชอบมากันบ่อยๆ ฉันมักเวียนถามไถ่แกอยู่เสมอ..ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม...หลังจากนั้นก็เจอแกตามร้านกาแฟที่ต่างๆ..ได้คุยได้ทักทายได้พูดได้ฟังแกพูด...บอกตรงๆฉันมีความสุขมากกกกก..จนมาวันที่11สิงหาปี55 แกมาadd facebookฉัน มันเหมือนปาฎิหารที่รอคอยมานาน การที่ได้ไปงานเกษตร ที่มอ..ได้เดินในงานกับแก..มองแกเต็มจากข้างหลังหรือเดินข้างๆแกก็ตาม..มันเหมือนกับว่า..สมหวังในสิ่งฉันหวังใว้ตอนยังเรียนม.ต้น ใจฉันคิดว่ามีความสุขมากมายแค่ไหนที่ได้เดินผู้หญิงที่เหมือนจะเป็นรักแรก..มันโคตรมีความสุขเลยนะแก...สุขที่ได้พูดกับแก...สุขที่ได้ยินเสียงแก...สุขที่ได้เดินกับแก..สุขที่ได้มองแก...และความสุขมากมายที่ฉันไม่รุ้จักอธิบายยังไงดี...หลังจากนั้นเราก็ติดต่อกันมาเรื่อยๆใช่มั้ยละจนได้คบกับแก...แม้ว่้าแกอาจไม่ยอมรับเต็มตัวว่ากำลังคบกับฉัน..เพราะแกอาจจะเกรงใจคนที่อยู่ไกลก็ได้..ไม่เป็นไร..ยังไงถ้าอยู่หาดใหญ่ ฉันกับแก ฉันก็ยังมีสถานะเป็นแฟนแกอยู่ดี แกเคยบอกฉันว่า แกมีแฟนอยู่แล้ว...แต่ก็ห่างๆกันได้ซักพัก ฉันไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี...ใจนึงก็ดีใจเพราะจะได้เป็นแฟนและอารายต่อไปในอนาคต..แต่ใจนึงก็สงสารเค้านะ...ที่ฉันเป็นคนคั่นกลางความรู้สึกระหว่างแกกับเค้า...ทั้งที่ฉันเคยสาบานว่าจะไม่จีบคนที่มีแฟนอยู่แล้ว...เพราะซักวันนึงเหตุการณ์นี้มันคงจะเกิดขึ้นกับฉันก็เป็นได้...แต่สุดท้ายกลายเป็นว่าฉันผิดคำสาบานซะเอง...เพราะฉันนะชอบแกมาแต่ไหนแต่ไร...ฉันขอโทษนะ จนมาเมื่อวานนี้..แกบอกว่าเค้าลงมาเพื่อมาหาแก...แกเครียดเพราะไม่รู้จะบอกบอกฉันยังไง...แกอาจคิดไม่ได้หรือทำใจไม่ได้ที่จะบอกฉันเพราะจะกลัวฉันโกรษหรือเสียใจ...จนทำให้ฉันต้องเลิกคบแกไปเลย..อาจพูดว่าคนบางคนต่อให้เป็นคนที่รู้สึกว่าใช่กันยังไง....หรือรู้สึกดีกันยังไง..แต่สุดท้ายก็ไม่ได้แปลว่าเค้าจะอยู่ด้วยกันเสมอไป...แกบอกว่าแกสงสารเค้า..เพราะเค้ารอแกมา7-8ปี..เค้าอาจช่วยแกมาทุกอย่าง..เค้าอาจฉุดแกมาตมเเห่งความเลวร้าย..เค้าบอกว่าจะรอแก..ตราบใดที่แกไม่มีใคร...แกก็เลยสงสารเค้าที่เค้าต้องรอแกอย่างนี้...แต่แกมาบอกฉันว่าแกเป็นคนที่ใช่..มีอะไรอะไรที่เหมือนๆกัน..และรู้สึกดีเมื่อแกได้อยู่กับฉันไม่เหมือนที่แกอยู่กับเค้า....แต่ติดอยู่ที่แกสงสารเค้า..และเลือกที่จะสารเค้ามากกว่าที่จะสงสารตัวเองหรือฉันก็ตาม...อืม....นะ! ฉันเข้าใจ...คนมาที่หลังไม่มีสิทธิมีเสียงอาราย..จะเรียกร้องอารายมากกว่านี้ก็ไม่ได...ฉันขอโทษนะที่ทำให้แกลำบากใจ...ฉันขอโทษนะที่เมื่อก่อนนั้นฉันไม่คิดจะสารภาพอารายกับแก...ฉันขอโทษนะที่มาบอกแกช้าไป...ว่าฉันรักแกมากแค่ไหน....มากจนเกรงใจที่บอกความรู้ได้ทั้งหมดจนแกรู้สึกที่จะลำบากใจ....อยากให้แกรู้แค่นี้แหละ...แกจะเลือกฝ่ายไหนก็สิทธิของแก...แต่สุดท้ายถ้าให้ฉันรอแกเหมือนเค้าที่รอแก...ฉันก็ทำได้นะเเม้อายุจะถึงเลข4ก็ตาม....ปล..คิดถึงและห่วงใยเสมอ