ขอเท้าความก่อนนะคะ

โดยปกติแล้วเราต้องนั่งรถตู้ทุกเช้าเพื่อไปทำงาน แล้วผู้โดยสารส่วนใหญ่พอได้นั่งปุ๊บก็อยากจะหลับทันที โดยเฉพาะเราที่ยังสะลึมสะลืออยู่

แต่เมื่อต้นสัปดาห์ รถตู้คันที่เรานั่งเขาเปิดละครเรื่องสวรรค์เบี่ยงค่ะ มีจอให้ผู้โดยสารดูด้วย
ความรู้สึกของเราตอนนั้นคือหงุดหงิด เสียงดัง อยากนอน =_= พยายามข่มตาหลับ แต่สุดท้ายก็หลับไม่ลง
แล้วเรานั่งอยู่ตรงกลางๆพอดี เลยเหมือนถูกบังคับให้ดู

ระยะทางจากบ้านถึงจุดลงรถไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เราก็ดูบ้าง ข่มตาหลับบ้าง
เป็นช่วงที่พระเอกตามหานางเอก แล้วไปเจอ ไปง้อ

เวลาแค่แป๊บเดียวที่เราดู แต่พอถึงช่วงที่คุณแอนตัดพ้อ เราเริ่มน้ำตาคลอ ...นี่ฉันจะอินอะไรได้รวดเร็วปานนั้น

เลยถึงขั้นสงสัยว่า นี่มันเป็นเพราะบทหรือฝีมือการแสดงนะ ทั้งที่เราไม่ได้ตั้งใจดูเท่าไหร่เลยก็ดันไปอินตามเขาเสียอย่างนั้น
รู้สึกแปลกใจเหมือนกัน และถ้าเป็นเพราะการแสดง เราว่ามันเจ๋งดีนะที่นักแสดงจะทำให้คนดูมีอารมณ์ร่วมในระยะเวลาสั้นๆได้

เพื่อนๆมีความเห็นว่ายังไงบ้างคะ?


ปล. เราไม่ใช่แฟนคลับคุณแอนนะคะ นานๆถึงจะดูละครสักเรื่องหนึ่ง :)