ดั่งวาโยพัดโบกเหนือภูผาธารา
ดั่งบุปผาทะนงแม้ยามแปดเปื้อนโคลน
ดั่งเกล็ดขาวต้องอรุโณทัยละลาย
ดั่งจันทราห่างแสนไกลกลับคล้ายใกล้เอื้อมถึง

ยอดเขายิ่งสูง ยิ่งเหน็บหนาวไกล
หนทางผ่านจร ย่อมมีพบพราก
วันคืนเปลี่ยนผัน ไม่มียั่งยืน
พัดคนจากลา ทิ้งใจคลุ้มคลั่ง