ก่อนอื่นต้องขอโทดเพื่อนๆนะคับที่ตั้งกระทู้ที่อาจจะไร้สาระไปซักนิด แต่...ผมแค่อยากระบายเรื่องที่มันอึดอัด....อยู่ในใจ
ผมคบกับแฟนมาประมาณ3-4ปี เมื่อก่อนมีอะไรเราคุยกัน พูดให้กันฟังเสมอ เค้าเป็นห่วงสนใจและใส่ใจผมเสมอ แต่ทุกวันนี้มันเปลี่ยนคับ จากเคยใส่ใจสนใจให้ความสำคัญ กลายเป็นว่าไปไหนไม่ค่อยจะโทรหาพอผมถามก็กลายเป็นผมที่งี่เง่าวีนใส่ผม เหตุผลที่เค้าให้คือไม่มีเวลาโทร(ทำไมเมื่อก่อนโทรได้) มีเวลามาหามาเจอกันเค้าก็ไม่ค่อยอยากจะมาพยายามบ่ายเบี่ยงว่าทำนู่นไปนี่บ้าง พอผมถามก็เหมือนเดิมคือวีนใส่ใส่อารมหาว่าผมไม่ไว้ใจบ้างะไรบ้าง แม้แต่เวลาคุยกันเดี๊ยวนี้ พูดอะไรไปก็ไม่ได้ใส่จังจะฟัง ตอนแรกผมเคยคิดนะว่าผมคิดมากไปรึเปล่า? แต่พูดตามตรงคับคนเราคบกันมาอะไรที่เปลี่ยนเราก็พอจะรู้ ว่าตอนนี้เค้ารู้สึกยังไง ทุกวันนี้จะพูดอะไรจะทำอะไรก็ไม่เคยจะถูกใจเค้าเลย เอะอะถ้าผมมีปัญหาพูดเรื่องที่เค้าเปลี่ยนไปขึ้นมาพยายามจะถามจะคุยดีๆก็กลายเป็นว่าจะเลิกๆ มีครั้งนึงเค้าจะไปจากผมคืนนั้นผมเหมือนคนบ้าพยายามโทหาเค้าไม่รับพยายามทุกๆอย่างผมร้องไห้ฟูมฟายขอร้องอ้อนวอน จนเค้ายอมที่จะคบกันต่อผลจากที่ร้องไห้คืนนั้นทำให้ผมเป็นไข้ไป3วัน ส่วนตัวผมไม่ได้คิดว่าเค้ามีคนอื่นนะคับ แต่ผมคิดว่าเค้าคงเบื่อ คงรำคาญผมซะมากกว่า รู้สึกว่าท้อแท้มากๆพยายามอยู่ให้ได้โดยไม่มีเค้า แต่ก็ทำไม่เคยได้เลย ไม่เคยคิดว่าชีวิตจะรักคนๆนึงได้มากขนาดนี้
ผมย้อนมองตัวเองทีไร ผมสมเพชตัวเองมากๆที่ผู้ชายตัวใหญ่ๆคนนึงต้องมานั่งร้องไห้จะเป็นจะตายเพราะคนแค่คนเดียว จนวันนี้ผมเลยตัดสินใจบอกเค้าไปว่า ถ้าผมไว้ใจ ถ้าผมเชื่อใจ ขอให้เค้าสัญญามาได้ไหมว่าจะไม่ทำให้ผมเสียใจไม่มีใคร จะอยู่กับผมไม่ทิ้งผม เค้าก็โอเคที่จะให้สัญญา แต่เค้าก็ยังเหมือนเดิมไม่คิดอยากจะมาหาไม่ได้ใส่ใจผมเหมือนวันที่ผ่านๆมา ผมก็ต้องเก็บและอดทนไม่พูดอะไรออกไปพยายามพูดเป็นปกติไม่มีปัญหา เพราะเหตุผลเดียวจิงๆคับ คือกลัวเค้าจะทิ้งผมไป ผมกลัวการที่ต้องตื่นมาแล้วรู้ว่าวันนี้ไม่มีเค้าอีกแล้ว ผมควรต้องทำยังไง สับสนจิงๆคับ เหนื่อย ท้อ ... ขอบคุณเพื่อนๆทุกท่านที่ให้พื้นที่ให้ผมได้ระบายความในใจ จากนี้ไปผมก็ยังไม่รู้จิงๆว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหน ถ้าถึงวันที่เค้าจะไปผมกลัวใจตัวเองจะคิดทำอะไรโง่ๆจิงๆคับ....
ที่ผมทน...เพราะรักและกลัวว่าจะเสียคุณไป(แค่อยากระบาย)
ผมคบกับแฟนมาประมาณ3-4ปี เมื่อก่อนมีอะไรเราคุยกัน พูดให้กันฟังเสมอ เค้าเป็นห่วงสนใจและใส่ใจผมเสมอ แต่ทุกวันนี้มันเปลี่ยนคับ จากเคยใส่ใจสนใจให้ความสำคัญ กลายเป็นว่าไปไหนไม่ค่อยจะโทรหาพอผมถามก็กลายเป็นผมที่งี่เง่าวีนใส่ผม เหตุผลที่เค้าให้คือไม่มีเวลาโทร(ทำไมเมื่อก่อนโทรได้) มีเวลามาหามาเจอกันเค้าก็ไม่ค่อยอยากจะมาพยายามบ่ายเบี่ยงว่าทำนู่นไปนี่บ้าง พอผมถามก็เหมือนเดิมคือวีนใส่ใส่อารมหาว่าผมไม่ไว้ใจบ้างะไรบ้าง แม้แต่เวลาคุยกันเดี๊ยวนี้ พูดอะไรไปก็ไม่ได้ใส่จังจะฟัง ตอนแรกผมเคยคิดนะว่าผมคิดมากไปรึเปล่า? แต่พูดตามตรงคับคนเราคบกันมาอะไรที่เปลี่ยนเราก็พอจะรู้ ว่าตอนนี้เค้ารู้สึกยังไง ทุกวันนี้จะพูดอะไรจะทำอะไรก็ไม่เคยจะถูกใจเค้าเลย เอะอะถ้าผมมีปัญหาพูดเรื่องที่เค้าเปลี่ยนไปขึ้นมาพยายามจะถามจะคุยดีๆก็กลายเป็นว่าจะเลิกๆ มีครั้งนึงเค้าจะไปจากผมคืนนั้นผมเหมือนคนบ้าพยายามโทหาเค้าไม่รับพยายามทุกๆอย่างผมร้องไห้ฟูมฟายขอร้องอ้อนวอน จนเค้ายอมที่จะคบกันต่อผลจากที่ร้องไห้คืนนั้นทำให้ผมเป็นไข้ไป3วัน ส่วนตัวผมไม่ได้คิดว่าเค้ามีคนอื่นนะคับ แต่ผมคิดว่าเค้าคงเบื่อ คงรำคาญผมซะมากกว่า รู้สึกว่าท้อแท้มากๆพยายามอยู่ให้ได้โดยไม่มีเค้า แต่ก็ทำไม่เคยได้เลย ไม่เคยคิดว่าชีวิตจะรักคนๆนึงได้มากขนาดนี้
ผมย้อนมองตัวเองทีไร ผมสมเพชตัวเองมากๆที่ผู้ชายตัวใหญ่ๆคนนึงต้องมานั่งร้องไห้จะเป็นจะตายเพราะคนแค่คนเดียว จนวันนี้ผมเลยตัดสินใจบอกเค้าไปว่า ถ้าผมไว้ใจ ถ้าผมเชื่อใจ ขอให้เค้าสัญญามาได้ไหมว่าจะไม่ทำให้ผมเสียใจไม่มีใคร จะอยู่กับผมไม่ทิ้งผม เค้าก็โอเคที่จะให้สัญญา แต่เค้าก็ยังเหมือนเดิมไม่คิดอยากจะมาหาไม่ได้ใส่ใจผมเหมือนวันที่ผ่านๆมา ผมก็ต้องเก็บและอดทนไม่พูดอะไรออกไปพยายามพูดเป็นปกติไม่มีปัญหา เพราะเหตุผลเดียวจิงๆคับ คือกลัวเค้าจะทิ้งผมไป ผมกลัวการที่ต้องตื่นมาแล้วรู้ว่าวันนี้ไม่มีเค้าอีกแล้ว ผมควรต้องทำยังไง สับสนจิงๆคับ เหนื่อย ท้อ ... ขอบคุณเพื่อนๆทุกท่านที่ให้พื้นที่ให้ผมได้ระบายความในใจ จากนี้ไปผมก็ยังไม่รู้จิงๆว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหน ถ้าถึงวันที่เค้าจะไปผมกลัวใจตัวเองจะคิดทำอะไรโง่ๆจิงๆคับ....