คืองี้นะครับ ผมเรียนอยู่โรงเรียนมัธยมนึงที่ไม่ได้ใหญ่ แล้วตอนม.2 ได้ไปเล่นดนตรีกับเพื่อน​ ได้สร้างวงเล็กๆเป็นวงโรงเรียนนะครับ ไปแข่งในนามของโรงเรียน แล้วเล่นมาเรื่อยๆ เพื่อนในวงคนที่ชอบและจริงจังในการ เล่นดนตรีของเขาก็ ไปทำอาชีพเป็นนักดนตรีกับวงใหญ่ เล่นกีต้าร์ เล่นกลอง ส่วนผมแค่อยากเจริงจังถึงขั้นเล่นกับวงใหญ่ พอจะขึ้นม.4 ทุกคนก็แยกย้ายไปโรงเรียนที่ตัวเองชอบ ผมยังอยู่โรงเรียนเก่าอยู่ พอไม่มีเพื่อนผมก็หมดไฟที่จะเล่นดนตรีอ่ะครับ แต่ก็ยังเล่นในนามของโรงเรียนอยู่ พอวันนึงครูจะพาไปเล่นดนตรีกับวงใหญ่ของครู ผมก็เครียดอ่ะครับรู้สึกกดดัน แค่อยากจะเล่นกับเพื่อนๆไม่ได้จะเอาเป็นอาชีพ ผมก็ปติเสธครูแล้ว ครูว่า ถ้าไม่อยากพัฒนาตัวเองก็ไม่เป็นไร ทีนี้คนในวงของครูก็บอกให้ไปลองเล่นเวทีใหญ่อ่ะผมก็ปติเสธไปแต่คนในวงจะให้ผมไปอย่างเดียวเลย ผมรู้สึกกดดันมาก คือผมหมดไฟไม่มีความสุขในการเล่นดนตรีแล้วอ่ะ แค่อยากเลือกงานอื่นๆบ้างอ่ะครับ ตากับยายผมก็มองผมยังไงไม่รู้พอเพื่อนในวงที่เล่นดนตรีอย่างจริงจังมีงาน ก็มาว่าผมว่าไม่เอาอะไรเลย ไม่เก่งเหมือนคนอื่น กดดันผมอย่างเดียว ทั้งดุทั้งด่า แค่อยากทำอะไรที่มีความสุขอ่ะผม แค่อายุ16เอง กับต้องมารับความกดดันจากหลายๆสิ่งหลายๆอย่าง มีแค่นี้ครับ ถ้าฟังดูงงๆขอโทษด้วยนะครับ นี่แหละความรู้สึกที่บอกใครไม่ได้ต้องหาทางออก ผมมีแต่พวกคุณที่คอยให้คำแนะนำอ่ะครับขอบคุณครับ