มันเป็นความทรงจำที่ อยู่ในใจ และจำได้ตลอด

เมื่อ 30 ปีก่อน
ณ ธ.ไทยพาณิชย์ สาขา.......
จะมีลค.ไปทำธุรกรรมเยอะมาก ต่อแถวจนไม่รู้ว่าหางแถวอยู่ตรงไหน
ยืนรอคิว จนเมื่อย แต่เราก็ต้องไป และไปบ่อยด้วยเพราะทำงานแถวนั้น
แต่เมื่อมันคือวิกฤต เราต้องทำให้มันเป็นโอกาส
เมื่อต้องรอคิวนาน ก็ยืนมอง และอ่านชื่อพนง.ประจำเคาท์เตอร์ซะเลย สวยๆทั้งนั้น
แล้วสายตาก็หยุดอยู่ที่เคาท์เตอร์ช่องนึง สะดุดกับชื่อน้องที่น่ารัก และความสวยระดับ 8+ สมกับชื่อจริงๆ

พยายามภาวนาให้ได้เข้าช่องที่น้องเค้าอยู่ และสัมฤทธิ์ผล
ได้พูดคุย ทักทายกับน้องเค้า พอได้คุยกันบ่อยๆ ก็เห็นใจเค้านะ น้องไปทานข้าวตอน 11.30
ต้องรีบทาน แล้วกลับมาประจำเคาท์เตอร์ เพราะลค.เยอะ
แต่น้องเค้าก็มีรอยยิ้มให้ลค.ทุกวัน (แอบเห็น) บางครั้งเวลาไปทำธุรกรรม ก็จะมีขนมติดมือไปฝากน้องเค้า
บางวันเห็นหน้าแดงๆ พอรู้ว่าไม่ค่อยสบาย เราก็จะมียาไปฝาก

บางวันเห็นโดน ลค.วีนใส่ น้องก็ต้องยิ้มรับ และขอโทษ ที่บริการไม่ดี
ครั้งหน้า จะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกค่ะ (เพราะหน้าที่บริการ ยังไงก็ผิด)

เมื่อเวลาผ่านไป น้องเค้าก็ต้องเติบโต ไปประจำสาขาอื่น
และคิดว่า mindset ของน้องเค้าคงไม่เปลี่ยน
ทุกวันนี้ ได้ข่าวว่า ประจำที่
ดีใจกับความสำเร็จของน้องเค้า จริงๆ
ไม่เสียเวลา และเสียแรง ที่แอบมอง แอบชอบ อย่างน้อยก็ทำให้เรามีความทรงจำดีๆ
อยากพบ อยากเจอ แต่คงไม่มีโอกาสแระ

รักสาวแบงค์ม่วงจัง