สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นการเล่าและหาคำตอบให้ตัวเองค่ะว่าสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้มันเรียกว่าอะไร เพราะตอนนี้เราเก็บมันไว้จนไม่ไหวแล้ว
เริ่มด้วยอารมณ์และความรู้สึกเราเป็นอยู่ในตอนนี้ก่อนแล้วกัน เรามีความรู้สึกสับสนในตัวเองค่ะ ตอนนี้เราอายุ20 กำลังขึ้นปี3 อยู่กับครอบครัว พ่อ แม่ พี่ชาย1คนห่างกัน5ปี(26) แฟนพี่ หลาน1ขวบ กันแมวอีก4ตัว ครอบครัวเราไม่ได้มีฐานะที่ดี แต่ก็ไม่ได้ลำบาก พ่อทำงานมีเงินเดือน ส่วนแม่รับจ้างทั่วไปอยู่ที่บ้าน
       นิสัย เราเป็นคนขี้อายขี้กลัว  ไม่มั่นใจในตัวเอง เข้าสังคมไม่เก่ง แต่ถ้าอยู่กับเพื่อนก็ร่าเริงปกติ แต่ถ้ากลับคนแปลกหน้าหรือคนที่ไม่ได้สนิทจะเงียบ ๆแล้วก็เก็บกดอยู่หน่อย ชอบคิดในใจคุยในใจ เนื่องจากขี้กลัวเลยทำให้ใช้ชีวิตข้างนอกค่อนข้างยาก เวลาซื้อของหรือไปสถานที่ที่ต้องคุยกับคน จะเดินวนไปมาคิดในใจเตรียมคำพูดหลายรอบมากก่อนจะพูดหรือทำ(เริ่มดีขึ้น)เอาจริงเราคิดว่าเราก็นิสัยไม่ดีอยู่ค่ะ เรากับแม่สนิทกันพอสมควร ครอบครัวเราไม่ได้ซีเรื่องคำในการเรียกพ่อแม่มากนัก เวลาเราอยู่กับแม่เราค่อนข้างปากแข็ง แต่ก็ไม่ได้หยาบคาย ด้วยความเป็นลูกคนเล็กก้อาจจะมีเอาแต่ในหน่อยๆ ปกติเราไม่ค่อยปฏิเสธแม่เท่าไหร่ ถึงจะมีไม่พอใจบ้างมีชักสีหน้าแต่ก็ทำ แม่เราเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ถ้าปกติก็จะอารมณ์ดี ตลก แต่หากเครียดก็จะขี้โมโหใส่อารมณ์ วีนทุกคน
      จุดเริ่มต้นคือตอนที่พี่เรามีลูกค่ะ เป็นช่วงที่เราปิดเทอมปี1 ขึ้นปี2 จากที่บอกว่าบ้านเราไม่ได้มีฐานะและด้วยความที่ตอนมีหลานพี่เราก็ไม่ได้พร้อมขนาดนั้นเนื่อจากทำงานกันทั้งคู่และที่บ้านทุกคนก็ทำงานหมดยกเว้นเราที่เรียน ช่วงหลัง3เดือนแรก แม่เราก็เป็นคนดูหลาน+ทำงานของแม่ไปด้วย แต่พอแม่เริ่มไม่ไหวเราก็ต้องช่วย ในช่วงแรกยังไม่มีปัญหามากเพราะแม่ก็ยังดูอยู่ แต่หลังจากที่เราเริ่มดูแลได้แม่ก็ปล่อยให้เราดูแม่ให้เหตุผลว่าต้องหาเงิน เราก็ช่วยเพราะหลังจากเลี้ยงหลานแม่ก็ทำงานหนักจนดึกตลอด แลกกับพี่เราให้เงินเดือนที่ช่วยดูเพราะแม่เราไม่มีรายได้ เราก็ไม่ได้วว่าอะไรช่วงนั้นเวลาหลานร้องงอแงคือเหนื่อยมากด้วยความที่เรายังเด็กด้วยก็ไม่ได้ดูหลานได้ดีนัก เอาจริงงานเราก็ไม่ได้มีอะไรมากก็แค่ป้อนนม แล้วก็แกว่งเปล แต่เราไม่สามารถลุกไปไหนหรือทำอะไรได้เลยเพราะถ้าลุก = ตื่นเราร้องไหร้กับตัวเอง ว่าทำไมต้องเรา ใช่หน้าที่เราเหรอ จนไปถึงขั้นไม่ชอบหลาน แต่ที่แย่ที่สุดคือเราไม่ชอบตัวเองเลยที่คิดแบบนั้น พอช่วงเริ่มเปิดเทอมเราก็ไปเรียนหลังกลับมาก็ดูหลานต่อพอี่เราเลิกงานกลับมาเราก็ไปทำกิจของเรา หลัก ๆช่วงนั้นติดเกมมาก ถ้าทำงานของตัวเองเสร็จก็เล่นเกมกับเพื่อนวนอย่างนี้มาเรื่อยๆ ถึงตอนนี้ จนพักหลังมานี้ช่วงเทอม2
     เราเริ่มหันมาสนใจเรื่องสุขภาพจิตของตั้วเอง สนใจความรู้สึก ความคิดนิสัยของตัวเอง ที่กลังสัวคม ทำให้เรารู้ว่าเรารู้สึกแย่กับตัวเองมาก รู้สึกสับสน โกรธครอบครัว เราโทษคนรอบข้าง เราไม่ชอตัวเองเลยที่คิดแบบนั้น คือไม่ใช่ว่าครอบครัวเราจะไม่มีความสุขนะคะ คือบางช่วงมันก็มีความสุขมากๆ หัวเราะ พูดคุยเล่นกัน แต่ก็เปลี่ยนมาตึกเครียดและทะเลาะกันได้เร็วมาก อย่างตอนเช้าเรากับแม่คุยเล่นขำกันอยู่สักพักแม่ทำงานที่จริงจังแล้วหลานร้องไม่หยุดงอแง แม่ก็จะมาบอกให้เราทำให้เงียบด้วยความหัวเสีย(เราไม่ชอบเวลามีคนพูดใส่อารมณ์ใส่ มันทำให้รู้สึกแย่) ครอบครัวเราเหมือนทุกคนรักกันแต่ก็สามารใช้คำพูดน้ำเสียงท่างทางทิ่มแทงกันและเราก็เป็นหนึงในคนที่พูดคำร้ายๆ เรารู้สึกแย่เวลาทุกคนทะเลาะกัน และทุกครั้งต้นเหตุเกิดจากเราหรือไม่ก็ต้องเป็นเราที่ได้ยินรับรู้ ทุกครั้งที่แม่เหนื่อก็จะตัดพ้อให้เราฟัง บ่นอยากตาย ลำบากท้อ ทุกครั้งที่เราได้ยินเรารู้สึกแย่ทุกครั้งเพราะเรารู้ว่าเป็นเพราะเรา ที่ทำให้เขายังต้องทนอยู่กับความทรมาณนี้ แต่เราทำอะไรไม่ได้เลย ทุกครังที่เขาบอกว่าเราไม่รักเขา หรือเรารักเขาไหม เราจะไม่พูดอะไรออกไปเลยสมองเราตื้อไปหมดคำพูดมากมายที่อยากูดออกไปกลับอยู่เพียงแค่ในใจ เราเหนื่อยและโทษตัวเองทุกครั้งที่ต้องรับรู้เรื่องราวต่างๆ เรารู้ว่าเราเห็นแก่ตัว ไม่รู้จักโต ทุกครั้งมันทำให้เราไม่อยากอยู่ในที่นี้ อยากอยู่คนเดียว เราคิดถึงอิสระที่เราไม่เคยได้ คิดว่าถ้าเราอยู่คนเดียวจะเป็นยังไงนะ แต่เราก็ร็สึกผิดหวังกับความคิดเห็นแก่ตัวเองเรา มักคิดว่ามันผิดไหมนะที่คิดแบบนี้ แต่เรามีสิธที่จะมีความสุขนะ แต่คนอื่นหล่ะคนอื่นก็ควรมีความสุขเหมือนกัน ทำให้เราสับสนในตัวเองกว่าเดิมเพราะอารมณ์เราสวิงไปมาตลอด ไม่รู้จะเรียนสิ่งที่เราเป็นอยู่ว่าอะไรเพราะมันปนเปกันมั่วไปหมด
      และความรู้สึกเหล่านี้ไม่เคยหายไปเลย ถึงแม้เราจะทำอย่างอื่นมีความสุขตอนดูหนัง เล่นเกมกับเพื่อน แต่ก็จะมีไอความรู้สึกแบบนี้วนเวียนเข้ามาตลอด และเราเพิ่งสังเกตว่าเราเป็นแบบนี้มานานมาก
      เราไม่กล้าที่จะเล่าหรือระบายให้เพื่อนให้คนในครอบครัวฟังเพราะเราไม่อยากให้เขาต้องมาเครียดกับเรื่องของเรา กลัวว่าเราจะเป็นคนที่แย่ กลัวว่าคนอื่นจะผิดหวังในตัวเราเมื่อรู้ว่าเราเป็นแบบนี้ แต่เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย
.
.
.
       นี่เป็นการเขียนครั้งแรกของเราโดยไม่ได้เก็บไวเแค่ในใจ อาจจะอ่านยากไปหน่อยก็ขอโทษด้วยนะคะ สุดท้ายนี้ถึงแม้เราจะไม่รู้ว่าเราจะแก้ปัญหานี้ได้ไหมอาจจะแค่เครียดไปเอง แต่ขอเป็นกำลังใจให้คนที่เป็นแบบเรานะคะ เราเชื่อว่าทุกปัญหามีทางออก และเราจะค่อยๆหาทางออกไปด้วยกันนะคะ ใครมีวิธีแก้หรือมีเรื่องอะไรมาแลกเปลี่ยนกันได้นะคะ


สุดท้ายแล้วจริงๆ เราปิดเทอม3เดือน= ดูหลานฟูลไทม์ เอาจริงดูมาจะปีนึงแล้วก็ยังไม่ชินสักที เหนื่อทุกครั้ง แต่เราก็รักหลานคนนี้มากเหมือนกัน