ชีวิตวัยทำงานสอนผมว่า…

เราถูกผลักให้เร่ง รีบ แข่ง ตั้งแต่เด็ก
วิ่งให้ทันเพื่อน
วิ่งให้ทัน KPI
วิ่งให้ทันฝันที่อาจไม่ใช่ของเรา

จนวันหนึ่ง…
ร่างกายเริ่มเหนื่อย แต่ใจก็ยังฝืน

แล้วก็มีคำถามโผล่ขึ้นมาในหัว…

“ถ้าเราวิ่งเร็วในทางที่ผิด แล้วเราจะดีใจไปทำไม?”
.
ผมเริ่มลองเดินช้าลง
ค่อยๆ ทบทวนว่าเรากำลังจะไปไหน
จากที่เคยลงทุนหวังรวยเร็ว…
ผมหันมา DCA แบบรู้ทิศ
(ศึกษาการลงทุน)

จากที่เคยใช้ชีวิตแบบอัดแน่นทุกวัน…
(สังคม + เพื่อนฝูง ต้องมาก่อน)
ผมเลือกพักก่อนจะพัง

และจากที่เคยต้องการทุกอย่าง…
(เลิศ หรู ดูดี)
ตอนนี้ขอแค่ “ไม่หลง”

ชีวิตที่ดี อาจไม่ได้ขึ้นกับความเร็ว
แต่อยู่ที่เรารู้ว่า “เรากำลังจะไปไหน”
และรู้ว่าจะอยู่ในระบบ(ที่เราไม่อิน)
… หรือจะ “ค่อยๆ เดินออกมาอย่างสง่างาม”
.
คุณล่ะ… กำลังวิ่ง หรือกำลังเดินอย่างรู้ทิศแล้ว?