เราแค่อยากระบายในเรื่องความรักของตัวเอง ที่มีกับคนๆ นึง คนที่เรารักมาก 🥲
     เรากับเขาเจอกันในออนไลน์ แรกๆ เราไม่ได้คิดอะไร เพราะเป็นคนชอบดูคลิป ดูไลฟ์อยู่แล้ว ครั้งแรกที่เจอเขา คือ เขาคัฟเวอร์เพลง เสียงของเขาไพเราะ มีเอกลักษณ์ จนเราอดที่จะหยุดฟังไม่ได้ เขาเป็นคนเก่ง มีความสามารถ มีเสน่ห์ อัธยาศัยดี คุยดี เรียกว่า เก่งรอบด้าน เราชื่นชมเขามาตลอด เราแชทคุยกันในไลฟ์มาหลายปี จนมีโอกาสได้เจอกันในชีวิตจริง เขาช่างแตกต่างจากในออนไลน์อย่างสิ้นเชิง ตัวจริงเขาเป็นคนสุภาพ ขี้เกรงใจ ดูแล ใส่ใจเราดีมากๆ เราซะอีกที่อายจนไม่กล้าคุย ไม่กล้าอยู่ใกล้ๆ ทุกครั้งที่เราเจอเขา เราอยากบอกเขาว่า เรารักเขามาก เราอยากอยู่ใกล้ๆ อยากทำอะไรดีๆ อยากพูดคุยกับเขาให้มากขึ้น อยากมีเขาอยู่ในชีวิตของเรา แต่สิ่งที่เราแสดงออก คือ นิ่งเฉย เดินหนี แต่ไม่รู้อะไรดลใจ (ฟ้ากลั่นแกล้งมั้ง) ทำให้...
     เขากับเรามีโอกาสคบกัน (ในออนไลน์) แรกๆ เราคิดว่า มีความสุขจัง ที่มีคนๆ นึง ที่ทำให้เรายิ้มได้ ใจฟู มีกำลังใจในการทำสิ่งต่างๆ แต่ยิ่งนานวัน เรากลับรู้สึกโดดเดี่ยว ทั้งที่เรามีเขา เรากลับมาทบทวนกับตัวเองว่า ทำไมเรารู้สึกแบบนั้น ในที่สุด เราได้คำตอบว่า เราต้องการคนที่อยู่กับเรา ใช้ชีวิตร่วมกัน มีกิจกรรมต่างๆ ในวันสำคัญ มีโมเม้นต์ดีๆ แบบคู่รัก ได้จับมือ ได้กอด ได้หอมกัน เป็นสิ่งที่เราไม่เคยได้จากเขา 🥺
     ช่วงนั้นเราเริ่มเปลี่ยนไป เราพยายามบอกเขา ในสิ่งที่เราต้องการ พยายามนัดเจอ พยายามทำทุกอย่างให้เขาติดต่อเรามาในชีวิตจริง แต่ผลที่ได้ คือ เงียบ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ยิ่งเรากับเขา ทะเลาะกันบ่อย ด้วยความไม่เข้าใจหลายอย่าง ยิ่งทำให้เราเสียความรู้สึกมากขึ้น แต่เรายังรักเขามาก (อยู่ดี) แต่สุดท้ายเราตัดสินใจเดินออกมาจากชีวิตของเขา บล็อคทุกช่องทาง ไม่ใช่เพราะเราไม่รักเขา แต่เพราะเขาไม่รักเราแล้ว...🥹