ผมคุยกับผญ.คนนึงได้2-3เดือนแล้วครับ(คุยกันในแชท)แต่ก็เรียนด้วยกันห้องเดียวกันช่วง2-3เดือนนั้นจะเป็นช่วงปิดเทอมแต่พอเปิดเทอมเมื่อไม่นานนี้ก็รู้สึกว่าได้พูดคุยกับเขาน้อยลงด้วยความที่ผมเป็นคนขี้อายไม่เข้าหาใครก่อนถ้าไม่สนิทกันแทบจะไม่พูดหรือถ้าเพื่อนสนิทอยู่กับคนที่เราไม่รู้จักหรือไม่สนิทก็จะพูดน้อยมากหรือถามคำตอบคำ แต่เพราะที่ผมเป็นอย่างงี้นี่แหละ มันทำให้ไม่ค่อยคุยกันถึงจะเจอกันทุกวันแทบจะทุกวันแต่บางวันก็ไม่คุยกัน ด้วยความที่เขาเป็นคนที่เฟรนลี่มากเลยมีเพื่อนเยอะมันทำให้ผมไม่กล้าคุยกับเขาเลยจริงๆจะบอกว่ามันไม่กล้าคุยก็ไม่ใช่จะบอกว่าไม่กล้าเข้าหาน่าจะเหมาะสมกว่า(แต่พอเลิกเรียนผมจะชอบทักไปหาเพราะอยากคุยมากแต่ไม่มีโอกาสที่จะได้คุยกันผมก็เลยทักไปเพราะผมรู้สึกว่ามันส่วนตัวและผมจะคุยได้เต็มที่เหมือนแทบจะเปลี่ยนบุคลิคไปเลย) แต่เขาไม่อ่านแชทเลย555มันก็น้อยใจนะที่เขาตอบแชทกลุ่มได้แชทห้องเรียนได้แต่แชทเราเขาคงไม่คิดที่จะเปิดอ่านจะบอดยังไงหรอที่เขาไม่อ่านแต่ก็ยังกัวเราะได้55มันจะใช่คำว่ามูฟออนรึป่าวไม่แน่ใจเพราะยังไม่ตัดขาดสถานะแต่มันเปลี่ยนแปลงจากการที่เศร้าเสียใจเป็นตลกตัวเองที่มาทำอะไรแบบนี้ตามทั้งๆที่รู้ว่าแค่คิดอยู่ฝ่ายเดียว แต่ก็บอกตัวเองไปนั่นแหละเพราะผมก็มีส่วนผิดที่เอาชนะตัวเองไม่ได้จนเกิดขึ้นแบบนี้ ที่เขียนทั้งหมดนี่ก็คืออยากมาเล่าสิ่งต่างๆที่เจอในวัยเรียน คำถามก็น่าจะไม่มีเพราะมันน่าจะยื้อความสำพันธ์แบบนี้ได้ไม่นานแล้วแหละผมคงจะไม่เหมาสมกับเขาจริงๆ ก็อยากให้คนที่มาเจอกระทู้นี้ถ้าคิดว่าเราไม่เหมาสมหรือว่าอาจจะไปต่อไม่ไหวก็พยายามมูฟออนตอนที่ยังไม่ตัดขาดกันเพราะถ้าตัดกันจริงๆมันจะลำบากใจมาก ส่วนผมถ้าเลิกคุยกันจริงๆก็หวังว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีกับเขาได้ ถ้าใครอ่านจบก็ขอบคุณนะครับได้ระบายหมดแล้วในช่วงนี้555