สวัสดีค่ะ วันนี้เรามีเรื่องอยากมาแบ่งปันและขอความคิดเห็นบ้างคะ คือเรามีอาชีพเป็นแม่บ้านกึ่งพี่เลี้ยงอยู่ในกรุงเทพค่ะ ตอนแรกที่เรามาทำงานปกติดีทุกอย่าง เจ้านายเราเป็นคุณแม่เลี้ยงลูกเองรับส่งลูกไปโรงเรียนทุกวันเอง ส่วนคุณพ่อน้องรับราชการและเจ้าชู้มากเขาจึงตัดสินใจแยกกันอยู่แต่ฝั่งคุณพ่อน้องส่งเสียตลอดทุกเดือน คุณแม่น้องเป็นผู้หญิงแรง เฟียส เอาแต่ใจตัวเอง แรกๆเรารับได้และทนตลอดเวลาที่โดนด่า เวลาเขาทุกข์ใจหรือเสียใจเขาจะมาเล่าระบายให้เราฟังตลอด แล้วจุดเปลี่ยนก็มาถึง คุณแม่น้องเอาผู้ชายอีกคนเข้ามาอยู่ด้วยอย่างถาวรโดยที่พ่อน้องไม่รู้ ถ้ารู้เขาจะเลิกส่งเสียทันทีเวลาพ่อน้องนัดไปหาที่คอนโดเขาจะใช้มุขชวนทะเลาะกับผู้ชายคนใหม่แล้วหนีออกจากบ้านไป พอเสร็จกิจเขากลับมาก็จะมาง้อกัน เป็นอยู่แบบนี้มาเดือนปี แต่เราก็ไม่ได้อะไรเพราะเป็นเรื่องของเจ้านาย จนวันนึงเราไม่รู้ว่าผู้ชายคนใหม่ของเจ้านายเราเขาไม่ชอบเราตรงไหนเริ่มพูดให้เรา ว่าเราเสียๆหายๆ เราพูดกับน้องแบบนึง เขาจะเอาไปเล่าให้แม่น้องฟังอีกแบบ หาว่าเราไม่สอนนน้อง สุดท้ายแม่น้องก็มาว่าเรา  พอนานวันเข้าเขายิ่งแรงขึ้นถึงขึ้น บางวันไม่ทีการพูดคุยกับเรา เขาทำเหมือนเราเป็นธาตุอากาศ  แต่เราก็ไม่ได้สนใจทำหน้าที่ของเราเรื่อยๆ จนมาวันนี้ เราเห็นว่าโคมไฟหัวเตียงมันพังเพราะเราเสียบปลั๊กมันมีเสียงเหมือนไฟช็อตแล้วปลั๊กดำหมกเราจึงคิดว่าคงต้องทิ้ง ผู้ชายคนนั้นถามเราว่าจะเอาไปไหน เราเลยตอบว่ามันช็อตค่ะจะเอาไปไว้หน้าบ้านก่อน เขาโวยวายใส่เราบอกเราว่า ไม่ต้องเอาทิ้งให้เอาไว้หน้าบ้านเพราะมันเป็ของขววัญที่จับมาได้ เราก็ ได้ค่ะ เราคิดว่าเรื่องจะจบแล้ว แต่ป่าวเลบเขาเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่น้องแต่ไม่รู้ไปเล่าแบบไหน แม่น้องลงมาด่าข้างล่าง ซึ้งเราอธิบายไปแล้วแต่เขาไม่ฟัง เราก็ได้แต่พูด ค่ะ แล้วสถานการณ์ในบ้านก็เงียบ เราไม่คุยกันเลย แม้แต่ข้าวเรายังไม่กิน เราคุยแค่กับน้อง เรารู้ค่ะว่าเราเป็นแค่ลูกจ้างต้องเข้าหาพูดจาดีๆกับเจ้านาย แค่บางทีเราก็ไม่ไหวที่จะต้องทนอยากลาออกก็หางานยากค่ะ เราไม่รู้จะทำแบบไหน อะไร ยังไง ขอความคิดเห็นหน่อยได้ไหมคะ
ปล. ตอนนี้เราเก็บเสื้อผ้าเรียบร้อยค่ะ รอเวลาเขาจะเรียกไปคุยว่าจะให้เราออกไหม แต่ผ่านมา2-3วันแล้วก็ไม่เรียกไปคุยสักที เรารู้สึกอึดอัดมากค่ะ ขอความคิดเห็นหน่อยนะคะ 🥺🥺🥺🥺